Dit was de zondag van Pinkpop 2017 Dit was de zondag van Pinkpop 2017

‘And fuck Donald Trump!’ Je wist dat ie ging komen bij Green Day, en hoe compleet gescript de show ook is: je gelooft ze nog ook. Het is meteen het gekke van de hele show. Niets is spontaan, alle ‘momentjes’ zitten al jaren in hun show, hij is veel te lang, ze doen het vooral op de automatische piloot: en toch spelen ze het hele veld plat. Lees verder >>>

Daar is ie dan, Sean Paul. Sjanne Paul. Still burning! Wie had dat ooit gedacht. Niet alleen omdat ie in zijn hoogtijdagen tien jaar terug nooit een Pinkpop-uitnodiging zou hebben gekregen, maar ook omdat niemand zag aankomen dat hij anno 2017 een nieuwe piek in zijn carrière zou hebben. Lees verder >>>

Hun eigen hit ‘Radioactive’ zou overigens zomaar in de boeken kunnen gaan als een rocknummer dat al even groot is als ‘Seven Nation Army’. Ze sluiten er vanzelfsprekend mee af, en zetten hem extra dik aan met gigantische trommels. Het is een song van het kaliber waarmee je een festival majestueus kunt afsluiten, een nummer dat de suggestie wekt van een revolutie, maar vaag genoeg zodat je zelf mag interpreteren of het gaat om een opstand tegen Trump, of toch een persoonlijke wake up-call waarbij het roer om gaat. ‘Welcome to the new age, to the new aaaage!’ Lees verder >>>

En wat een feest is het voor de Rancid-fan: op crowdpleasers als ‘Roots Radical’ en ‘Maxwell Murder’ hoeft men niet lang te wachten, nieuw materiaal van Trouble Maker (moet nog uitkomen) worden uitgekiend tussen de rest uitgesmeerd. Lees verder >>>

Ze openen al met een van hun sterkste: ‘Wolves of Winter’, met een moeilijke zoveelmaatriff en contrasten van zacht en emotioneel naar keihard. Zanger Simon Neil is al na het derde liedje kleddernat, het zweet druipt op zijn Stratocaster. Lees verder >>>

Vandaag staan er nogal wat artiesten die hun doorbraak te danken hebben aan covers op het programma. Maar is er maar een waar de tent uitpuilt. Bij de zangeres die als 14-jarige het internet brak met een cover van Bon Iver. Lees verder >>>

De Nederlandse festivals zijn wat aarzelend geweest in het boeken van Broederliefde en wie dacht dat de die-hard Pinkpoppers op social media klachten hadden over Bieber, moeten nog eens kijken hoe diezelfde achterban reageerde op Broederliefde. Over La Biebs moeten we ze grif gelijk geven, Broederliefde is andere koek. Lees verder >>>

Samen met BiffyClyro gingen we shoppen in de backstage gitaarwinkel van Pinkpop. Voor welke instrumenten koos de band?

Gelukkig heeft Kodaline wel de hits. Op afsluiter ‘All i Want’ kan de band een beetje gas terug nemen, omdat er op het veld zo hard meegezongen wordt. Lees verder >>>

De pop in Pinkpop is dominant dit jaar. Kijk naar het hoofdpodium, en eigenlijk naar het hele programma.. Maar dat betekent niet dat er niks hards meer op het terrein te vinden is. Gelukkig maar, blijkt bij The Charm The Fury.  Lees verder >>>

Hoppa, hier een ingestudeerd dansje, daar een pakje beplakt met glasscherven dat fonkelt als een discobol, en daar een zonnige housebeat met koddige pianopartij en sierlijke strijkers: wat is de show van Clean Bandit op Pinkpop ontzettend lichtverteerbaar.  Lees verder >>>

Veelzeggend dat zijn beste nummer een cover is. En geen kip die het prachtige origineel van The Magnetic Fields kent, dus het lijkt nog een eigen track ook. En hij heeft slim alle scherpe randjes van de track af gesingandsongwritet, zodat er niks is om je aan te ergeren. En dus is er juist een hele hoop om je aan te ergeren. Lees verder >>>

Het grootste euvel van dit trio is dat de nummers amper van elkaar te onderscheiden zijn. Cato zit met haar (zuivere) stem te veel in dezelfde hoge regionen en de opbouw naar een climax is steevast wat extra geroffel om daarna terug te keren naar het thema met het volume een klappie verder omhoog. Dat het tempo dan ook nog eens vrijwel identiek blijft, helpt niet mee. Lees verder >>>

Het klinkt allemaal zo inwisselbaar en klef dat je er een beetje misselijk van kunt worden, ook als je verder niets van die jongen weet. Nee, probeer niet te lang stil te staan bij James Arthur. Lees verder >>>

Het komt helemaal uit het niets vallen en pakt daarom dubbel zo hard: single ‘Other Side Of Love’ dat bijna balearisch klinkt met een bijzonder smakelijk piano house-riffje. Met ‘Back Where I Belong’ daar achteraan krijgen we zelfs een rocker met latin-invloeden die even doet denken aan - naamgenoot en ook man van de wereld, Jack Peñate (kent u díe nog?). Het publiek gaat nog harder op countrysong 'Knock Knock’ daarna en afsluiter ‘When We Were Lovers’ neemt het laatste stukje twijfel weg: Savoretti heeft er vandaag heel wat fans bijgekregen. Lees verder >>>

Het is het geluid dat de hitlijsten de laatste jaren overheerst:: tropische EDM-pop met een brul a la Mø, Sia en vooruit, Major Lazer. Hier een marimba-sample, daar een reggae-gitaartje en natuurlijk de refreinen grotendeels in kopstem gezongen in vraag-antwoord-spel met de drop. Wat blijkt uit deze show? Dat Anne-Marie wellicht nog een eigen smoelwerk mist, maar op zijn minst supersympathiek is en het grote Noord-podium geheel durft te claimen.  Lees verder >>>