Album van de Week: Vampire Weekend (19)

Wat een monster van een comeback, hè? Niet dat ze er niet de tijd voor hebben genomen. Ga maar na: er zitten zes jaren tussen het laatste album – dat nog uit 2013 stamt – en de nieuwe plaat Father Of The Bride. De verrassing van 2019, want het was nog maar even de vraag of Vampire Weekend ook nu nog in de eredivisie van indierockbands zou blijven.

Wel dus. Ergens zou je verwachten dat zes jaar lang opgebouwde druk in de ketel tot een superserieuze plaat zou leiden, maar niets is minder waar. Eigenlijk klinkt deze vierde nog steeds als het studentenbandje met jongens die elkaar tijdens een repetitie overstemmen met honderdduizend ideeën, om er vervolgens per ongeluk achter te komen dat ze één van de grootste indierockbands van het decennium geworden zijn.

Father Of The Bride is een olifant van een album met 18 tracks en met ideeën in het kwadraat, waar de band net zo goed ophitsende flamenco aandoet (‘Sympathy’) als vrolijke seventiespop (‘This Life’) en christelijk getinte country (‘Hold You Now’). Niet alleen zingt frontman Koenig mierzoete kampvuurliedjes met Haim’s Danielle, hij scat er ook lustig op los in een liedje met The Internet’s Steve Lacy (‘Sunflower)’. Daarbij schroeven ze de cringe-factor omhoog, maar wél met een knipoog: ‘I think I take myself too serious / It’s not that serious’. En inderdaad, eigenlijk is dat precies waarom Father Of The Bride zo goed werkt: die neiging om zo compleet óver de top te gaan, met kitscherige koortjes en mierzoete countryballads, dat het plezier van het maakproces eraf spat.

Het is niet allemaal grappen en grollen, trouwens. Koenig heeft zijn smart ass schrijfstijl niet achter zich gelaten, en ook deze songs zitten vol woordgrapjes en vernuftige verwijzingen. Maar in plaats van de tracks te laten draaien om zulke woordgrapjes – 'Oxford Comma', weet je nog? – is Father Of The Bride de meest politiek geëngageerde plaat tot nu toe, waarop Koenig zowel antisemitisme als het huidige politieke klimaat aankaart, en waarop heartbreaksongs de metafoor worden voor de emotionele dalen des levens.

Overigens tekenen die bij tijden gedesillusioneerde teksten de plaat niet. Het plezier dat Koenig had met de songteksten, de knotsgekke instrumentatie en de honderdduizend ideeën waarmee de plaat overloopt, wel. Wat een manier om je comeback te maken: hoe anders had één van de grootste indierockbands van het afgelopen decennium de schoenen van hun reputatie kunnen vullen, behalve door zichzelf zo op de hak te nemen?