Moshpits, mayhem en muur van geluid verzekerd met Destroy Lonely

Psychedelische rap, rauwe trap, of toch cloud rap? Bobby Wardell Sandimanie III, alias Destroy Lonely, past in geen enkel hokje. Met roots in de dirty south – vader I-20 rapte ooit onder Ludacris' label – mixt hij southern rap met rauwe boom bap, electro (!) en zelfs een vleugje shoegazey metal (!!). Nu toert de rapper in het kader van album Love Lasts Forever, waarmee hij muzikaal tussen Travis Scott en Lil Uzi Vert zit. Een hit in de Amerikaanse hiphoplijsten, maar: kan Destroy Lonely de verwachtingen waarmaken in 013's Main?

De lucht hangt vol tastbare spanning. En nee, niet eens figuurlijk; de zweetdamp blijft lang in de neus hangen, de droge kelen snakken naar adem. Shirts zijn uitgetrokken, en wie dat niet doet, heeft vaak iets aan van Playboy Carti's label Opium. De wc’s zijn drukker dan de bar – niet voor een plaspauze, maar voor snel nog een slokje water. Heel de Main voelt elektrisch aan: een storm staat op losbarsten.

Het licht dooft, een keiharde, distorted basgeluid doorboort onze zielen. Destroy Lonely bestormt het podium en de verwachte mayhem gaat los. De telefoons verdwijnen (voor zover Gen-Z dat toestaat) en er komt ruimte voor de eerste moshpit. ‘Let me see a big circle!’ klinkt het veel te mompelend door de microfoon. Een schoen door de lucht, ellenbogen raken gezichten en met nog geen tien minuten op de klok is het duidelijk: dit is geen boom bap waar je alleen met je handen zwaait, maar een show voor je hele lichaam.

Opvallend is het minimalistische decor: zestien gestapelde boxen passen bij de massieve muur van basgeluid die door je lijf trilt. Zet daar nog wat felgekleurde lichtflitsen bij en je hebt geen hulpmiddelen meer nodig om in die kosmische trip te komen. Destroy Lonely komt op de boxen en schreeuwt regelmatig in de microfoon, maar zodra hij even stil is, neemt de backing track het over en is het zonde dat de rapper dat nodig heeft.

Want rage rappers als Destroy Lonely moeten het hebben van constante energie en met backing tracks en eentonige tracks zakt dat halverwege in. Er zit vaart in, maar de Opium-sound (gruizige bas, 808’s, duister electrogeluid) overheerst en met een gebrek aan interactie (op twee podiumbestormers na (de ene wordt afgevoerd, de ander krijgt een knuffel)) speelt de Amerikaan op safe. Niet vreemd: de 23-jarige staat nog maar aan de wieg van zijn carrière, maar is wel bizar productief. Uiteenlopende artiesten roemen als inspiratie is mooi, maar laten we in de toekomst dat ook hopelijk horen in zijn muziek.