Album van de Week (11): Little Simz

De doorbaak van Simbi Ajikawo alias Little Simz komt beslist niet vanuit het niets: Kendrick Lamar en Lauryn Hill spraken al hun steun voor de Britse rapper uit en Gorillaz nam Ajikawo vorig jaar mee op de uitgebreide Humanz-tour, waardoor Little Simz op Lowlands al haar plek aan de top kon komen opeisen. 

Dat kunstje doet ze nu dunnetjes over op Grey AREA. Het is alweer het derde album van de pas 25-jarige Noord-Londense, die haar verwarring over de wereld en volwassenheid - haar verblijf in de grijze zone, zo je wilt - knap vertaalt naar een gefragmenteerde plaat die toch als een geheel voelt. Haar vorige release was nog een wat overambitieus album van 23 tracks en 76 minuten, gebaseerd op de surrealistische verhalen van Lewis Carroll. Het klonk als de zoektocht naar zichzelf die Simz bij dezen afrondt: Grey AREA is een geconcentreerde uiting waarin Ajikawo het heft in eigen handen neemt, zich naast rapper manifesteert als verhalenverteller en waarin ze al haar kanten zorgvuldig kanaliseert. 

Dat lukt onder meer doordat ze tien nummers lang een flow weet vast te houden die haar onderscheidt van zo'n beetje elk Britse rapper. Tuurlijk zijn op het duistere 'Venom' echo's van grime te horen, maar Ajikawo laat op Grey AREA vooral horen veel meer dan dat te zijn: ze positioneert zich tussen generatiegenoten als de wat rustigere Loyle Carner en de doorgaans veel fellere Flohio. Een allesbehalve grijs gebied, zo blijkt.

Op '101 FM' en 'Sherbet Sunset' zet ze dromerige melodieën en zwoele baslijnen lijnrecht tegenover gortdroge zinssnedes die bevestigen dat we hier - zoals Simz stelt op opener 'Offence' - te maken hebben met een mengelmoes tussen Shakespeare en Jay-Z. Met jeugdvriend en producer Inflo smelt ze strijkers, drums en piano's samen tot ruimtelijke composities die vleugjes 90s R&B en klassieke hiphop bevatten.

In tegenstelling tot veel van haar collega's is Simz niet schreeuwerig op zoek naar aandacht en moshpits, maar heeft ze een genuanceerd artistiek doel voor ogen dat ze op Grey AREA feilloos bereikt. Kwetsbaar als het kan, zelfverzekerd als het moet. De grootte van haar prestatie wordt het duidelijkst als Ajikawo anderen laat excelleren binnen haar eigen geluidenwereld. Neo-soulzangeres Cleo Sol promoveert leadsingle 'Selfish' tot regelrechte hit, reggaebelofte Chronixx geeft kleur aan het voorzichtig swingende 'Wounds' en synthpopband Little Dragon past perfect in het koele 'Pressure'. Op afsluiter 'Flowers' trekken alle rookgordijnen langzaam weg: Simz staat de microfoon nog even af aan Michael Kiwanuka, maar als de stem van de immer zoetgevoosde zanger wegsterft, kan er geen twijfel meer bestaan over wie die spotlight toebehoort. 

Meer van onze favoriete nieuwe releases vind je op de Luisterpaal.