Wovenhand na vier jaar terug: "Na Roadburn ging ik luider en 'heavier' spelen"

"Bij 16 Horsepower kwamen ook al mensen van Mayhem kijken"

Ingmar Griffioen ,

David Eugene Edwards keert terug naar Roadburn. Vier jaar na een bijzonder intense, emotionele, haast vijandige show, die volgens organisator Walter Hoeijmakers zijn Wovenhand-carrière veranderde. Zelf is Edwards daar wat bescheidener over. "Het is een geweldig festival, ik ben vereerd dat ze me terug willen hebben." Met (black) metal deelt hij een diep geloof: "Vroeger kwamen mensen van Mayhem al naar ons kijken. Ik begrijp wat ze proberen te doen en denk dat ze hetzelfde in mij herkennen."

Hoeijmakers zal het optreden van Edwards en zijn band in april 2011 niet snel vergeten. Vooraf was er de nodige speculatie of de diep religieuze Amerikaan en een publiek in het zwart geklede metal-fans ('aanbidders van doom en satan') wel zouden samengaan. De tegenstelling bleek band en publiek juist tot grote hoogte te stuwen. "Roadburn is zo belangrijk geweest voor zijn loopbaan, omdat hij ontdekte dat hij hardere dingen kon doen. Hij heeft maar drie kwartier gespeeld en zat wat raar in zijn vel. Ik herinner me dat hij na afloop helemaal down in de kleedkamer zat, maar door iedereen aangeschoten werd en alle merchandise verkocht."

Roadburn-collega Jurgen van de Brand daarover: "Was hij nu echt geïrriteerd door het zwarte volk voor hem in de zaal? Of is hij zo iemand die drijft op confrontatie en controverse? David Eugene Edwards maakt een experiment – Wovenhand op Roadburn!? – tot een van de spannendste en inhoudelijk interessantste sessies van dat jaar. Als toegift zag ik de voordrager daarna backstage samen met Pentagram’s Bobbie Liebling ontspannen rokend in zo’n minuscule rookcubicle staan." Volgens Hoeijmakers is Edwards aardig bekend met het wereldje. "De nieuwe gitarist van Wovenhand is bevriend met Scott Kelly en de hele Neurosis-groep en David kent de jongens van Eyehategod al een tijdje. Mede daarom wil hij ook graag komen."

In september was Edwards al terug in Tilburg, voor een begeesterde show op Incubate. Hoeijmakers was die avond dj en zocht hem na afloop in de kleedkamer op. "Hij wilde dolgraag terugkomen naar Roadburn." De organisator is zeer in zijn nopjes met de boeking. "Zoveel mensen hebben me gesmeekt hem te boeken." 3voor12 reisde naar Leeuwarden voor Explore The North, waar Wovenhand eind vorig jaar exclusief (en solo) optrad en kwam in een totaal over-the-top chique, zielloze hotellobby op een industrieterrein terecht. Gelukkig inspireerde Edwards in de rookruimte des te meer. 

Je wilde na 2011 graag weer op Roadburn spelen?
"Altijd ja. Het is ten eerste een heel aardig festival. Ik speel vrij veel festivals en dat is niet altijd even interessant of comfortabel. Maar dit festival is gewoon fijn om te zien, heeft een goede atmosfeer en het voelt vrij bijzonder. Alleen al omdat er een miljoen bands zijn plus een miljoen die er willen spelen, en die waarschijnlijk beter zijn dan wij, maar wij hebben weer de kans gekregen. We zijn gevleid en enthousiast."

Organisator Walter heeft het nog steeds over je show in 2011, die hem destijds hevig emotioneerde.
Edwards reageert bescheiden: "We waren toen nog een trio; gitaar, drums en wat keyboard, en veel minder heavy dan we nu zijn. Ik was verbaasd dat iemand het goed vond en dat we zo'n goede respons kregen. Het publiek was echt geïnteresseerd in wat we deden. Ik zat toen nog altijd op het podium, nu sta ik. Toen ik in 2012 een album met Crime & The City Solution maakte, raakte ik daar aan gewend. Ik zat daar en alles wat ik deed was soort van contra-intuïtief (indruisend tegen de intuïtie, IG). En het werkte blijkbaar."

Was de show speciaal, omdat je tegenover een zaal met tweeduizend metalheads stond?
"Voor mij was het gewoon een mogelijkheid om voor veel mensen te spelen. Het maakt me niet uit wie ze zijn en van welke muziek ze houden. Dat is dan het laatste waar ik aan denk. Ik wil vooral communiceren met de mensen voor me. Ze stonden er echt voor open, ik weet niet waarom, maar was er dankbaar voor."

De keren dat ik je na die Roadburn show zag, speelde je intenser en 'heavier' dan ervoor.
"Klopt, daarna ging ik spelen met de mensen die nu nog in mijn band zitten. Met hen nam ik het vorige album The Laughing Stalk op. Zij komen uit een veel 'heavier' muziekwereld dan ik, dus we hebben onze interesses en krachten gecombineerd en sindsdien is het veel luider en 'heavier'. Ik geniet ervan, momenteel zijn we echt 'superloud', zo luid dat we bij de laatste Amerikaanse tour mensen in shock achterlieten. Ze probeerden te ontsnappen aan het geluid. Ik speel niet zo om luid te zijn, maar omdat de muziek zich zo aan mij aandient. Ik hou ook van rustige muziek, maar nu doen we dit."

Was Roadburn de eerste keer dat je zo heavy speelde?

"Dat zou goed kunnen. We hebben die interesse al wel veel langer, ook al sinds de dagen van 16 Horsepower. En de interesse vanuit de doom en black metal-scene bestaat ook al een tijd. Toen we met 16 Horsepower in Noorwegen of Zweden speelden, kwamen er ook al mensen van Mayhem of Marduk kijken. Anderen waren daardoor geschokt, maar ik snapte het volkomen. Ik begrijp tot op zekere hoogte wat deze mensen proberen te doen en waar ze aan denken. Ik denk dat ze hetzelfde in mij herkenden. Dat gevoel heeft zich door de jaren heen opgebouwd, todat het aanbod van Roadburn kwam. Dat was een bevestiging: 'ze willen echt dat we komen spelen en wij zijn blij om er te spelen'."

Je kent veel mensen uit heavy muziekgenres?
"Jazeker, ik ken sowieso veel mensen uit verschillende scenes. En ik ben ook zo opgegroeid: luisterend naar Motörhead. Ik houd niet van die muziek omdat het heavy is, maar omdat het een eerlijkheid en naaktheid in zich heeft. En zonder veel theater, ook al houd ik van theater, haha. Het is op zich ook wel theatraal, maar ook simpele muziek: AC/DC, Motörhead, simpele rauwe rock. Zoals High On Fire, die wat gecompliceerder zijn, ook tekstueel, ik houd echt fucking veel van die band. Bepaalde bands raken me gewoon."

Kun je zeggen dat bands als Mayhem ook veel 'geloof' in hun muziek stoppen? Is dat de link?
"Ja, dat is precies wat ik zeg. We hebben verwante gevoelens over de zaken waar we over zingen en waar we in geloven. Of we het eens zijn over de thema's is een ander verhaal. Maar we zijn het eens over dat er meer is dan jijzelf en wat wij normaal gesproken beschouwen als 'leven'. Ik denk dat deze mensen ook dieper in willen gaan op zaken als waarom we hier zijn en dat herken ik. Zoals zij dat tot op zekere hoogte herkennen in wat wij doen."

Met dezelfde bandleden nam je Refractory Obdurate (2014) op. Kunnen we op Roadburn nieuw materiaal verwachten?
"We zijn wel aan het schrijven. Op Refractory Obdurate staan wel songs die daarvoor live al ontstonden. We maken live vaak nieuwe muziek tussen twee nummers in, gewoon atmosferische muziek die ter plekke ontstaat. Sommige van die muziekstukken groeiden uit tot nummers op de plaat en we zijn nu met hetzelfde bezig. We hebben al vier songs of delen van songs. Als je zo elke avond improviseert, kan het iets interessants worden."

Ontstaan de meeste songs zo of juist in de studio?

"Bijna alles wordt buiten de studio geboren. Er gebeurt bijna niks in de studio dat daar ontstaat. Mijn vroegere albums ontstonden juist volledig in de studio, maar dat kwam omdat ik alles zelf schreef en ook de meeste instrumenten zelf inspeelde. Er kwam ook veel productie bij kijken. Nu spelen we live en proberen die ervaring zoveel mogelijk te vangen.

"Maar er is nog geen releasedatum, we moeten eerst nog veel touren langs de festivals. Ik maak me ook nooit druk over een nieuw album of de planning, het dient zich meestal elke twee jaar aan. Hoe meer we touren, des te minder tijd we hebben om thuis te schrijven en op te nemen. We hebben inmiddels veel platen gemaakt, hoewel we daar niet echt iets op verdienen. Maar we vinden het geweldig om te maken en mensen vragen erom. Toch levert het niks op, we overleven alleen omdat we touren. Dus brengen we zoveel mogelijk tijd 'on the road' door, zoveel als nog gezond is."