Het Vestrock terrein heeft een kleine make-over gehad. Door het natte weer van de afgelopen tijd zijn de Vesten van Hulst erg nat. Dit is opgelost met vrachtwagens vol houtsnippers. Het heeft gewerkt. De modderpoelen zijn deze vrijdag minimaal. Voor de rest ia het festival gelukkig niet veel veranderd: verrassende Pop, rock en Metal bands gemengd met feestacts en natuurlijk zoals elkaar: ons geliefde Vestrock Blond!

De band Bunker heeft de eer om Vestrock 2024 af te trappen. Bunker heeft de Vestrockrally 2024 gewonnen en mag daarom op de Main spelen. In het knusse Theatercafe van Cafe en bioscoop Koning van Engeland klonk de rockmuziek van Bunker goed. Ook op de Mainstage rockt de band lekker! De stemming zit er gelijk goed in.

Één ding wat niet is veranderd is de Kapel, aan het begin van het terrein staat traditiegetrouw het knusse witte gebedshuis. Ook dit jaar wordt hier de harde (gitaar) muziek geëerd. De Zeeuws-Vlaamse band Four in Blood speelt hier een thuiswedstrijd. Dat is te merken. De kapel staat op dit vroege tijdstip al helemaal vol. Hun combi van punk, rock en metal slaat aan. Binnen de kortste keren is veranderd de menigte in één grote moshpit.

Terug op de Main trekken de wolken langzaam weg, en is het bijna tijd voor Douwe Bob. In de Tent staat DJ ADF Samski, maar de Rotterdamse DJ was twintig minuten te laat.

Douwe Bob begint iets later, maar zodra hij het podium betreedt breekt de zon eindelijk echt door: het resulteerde in een lekkere festival set met meer zonnebril wissels dan gitaarsolo’s. Hij was zijn zonnebril vergeten en leende ieder nummer een nieuwe zonnebril uit het publiek. De zon was echter niet voor lange duur, tegen het eind van de set maakt Vestrock zich klaar voor dé stortbui van het festival.

Mede dankzij de regen staat de tent al goed gevuld nog voor de mannen van de Belgische metal–hardcore band Fleddy Melculy het podium hebben betreden. De mensen die denken dat ze met een Queen-coverband te maken hebben schikken zich een hoedje. Keiharde metal wordt op het publiek afgeschoten. Volgens de security gaat het er iets te ruig aan toe in de moshpit en moeten de gemoederen even bedaren. Een optreden van Fleddy Melculy zonder moshpit is echter niet mogelijk en al snel staat iedereen weer tegen elkaar aan te beuken. “Een T-shirt van Metallica” wordt aan het einde van de show door iedereen uit volle borst meegezongen. 

In de Kapel aan de rand van het festival klinken de eerste noten van Darker’s optreden. Het klinkt als een duistere avond, donkerder dan ooit tevoren, met dystopische, melancholishe klanken. De zon schijnt naar binnen, maar donkerder dan Darker wordt het vandaag niet. De band verkent thema’s als hoop en liefde in een duistere wereld, die al een aantal jaar aan het veranderen is. De sfeer van een verlaten schemerige straat, waar de neonreclame knippert en een schemering die als een zware deken over de stad valt. Darker vertelt een verhaal dat we misschien niet altijd willen horen, want positief wordt het nergens echt, maar wat wel verteld moet worden. Hier en daar een beetje schatplichtig aan Depeche Mode met af en toe een licht sausje van Billie Eilish, zet Darker met overtuiging hun performance neer. De zoektocht vertaalt zich in een interessante mix van synthpop en darkwave.  Naarmate het optreden vordert loopt de kapel een beetje leeg, maar wordt de set een stuk interessanter.

De opwindende band Adult DVD, afkomstig uit Leeds, betreedt het podium met een indrukwekkende hoeveelheid apparatuur. Hun muziek is een intrigerende mix die bijna retro-achtig aanvoelt. Verleidelijke vocalen en een onweerstaanbare groove kenmerken hun unieke stijl, die we gerust “elektro danspunk” kunnen noemen. De diepe bas van de ritmesectie zet meteen de toon, terwijl de zang je meeneemt op een opwindende reis die bijna voelt als een liveshow in een obscure club.

Tegelijkertijd speelt op de Main de Liverpoolse band Stone. Een fijne mengeling van post punk-rock, techno en Britpop. De band is aan een heuse zegetocht bezig, en wint overal het publiek. Ze hebben onder andere het voorprogramma gespeeld van Sam Fender, Yungblud, The Kooks en Inhaler. En dat hoor en zie je! De charismatische zanger Fin benut het gehele podium inclusief de (dit jaar nieuwe) catwalk voor het podium, en de band klinkt live lekker ruig, en toch enorm strak. Is die catwalk genoeg? Niet voor Fin, de zanger springt een aantal keer het publiek in, en opent zelf een voorzichtige Wall of Death.

Op de Main is het inmiddels tijd voor de eerste headliner: The Kooks staan op het punt te beginnen. De hitmachine uit Brighton is na 20 jaar inmiddels een begrip in de brit- en indierock. Voor het podium staat een kluitje fans met T-shirts van het album Inside in / Inside out.

De band speelt een rits aan hits als Ooh La en She Moves In Her Own Way. Onbewust zijn alle nummers hits, die je uit volle borst mee kan zingen. Buiten het kluitje fans vooraan is de Vestrock bezoeker vanaf rij drie minder geïnteresseerd in de Britten. Er wordt niet veel meegedaan, en het blijkt veel interessanter om met oude bekenden of de buren te praten. Erg zonde. Want ze geven een strakke show, die op menig ander festival wel gewaardeerd zou worden. Extra pijnlijk is het als er bij sommige nummers niet eens wordt geapplaudisseerd. Frontman Luke Pritchard heeft het duidelijk lastig. Pas als nummers als Seaside en Naive worden ingezet worden de gesprekken over de aankomende vakantie of over de schilderbeurt van de voorgevel onderbroken om een stukje te filmen of voorzichtig te klappen.

De Australische indiepop band San Cisco brengt vandaag hun aanstekelijke muziek helemaal vanuit down-under naar het andere eind van de wereld. Met een indrukwekkende ervaring van vijftien jaar, laten ze zien waarom ze nog steeds zo geliefd zijn. Het podium is hun domein en de charismatische frontman Jordi Davieson weet het publiek te betoveren met zijn heupwiegende bewegingen. Tijdens uptempo nummers danst hij steevast mee met het publiek. Iedereen sluit Davieson en de band meteen in hun hart. Dansend wordt er op de nummers meegezongen en bij de romantische nummers vloeien stelletjes in elkaars armen.

De band speelt binnen de lijntjes, maar doet dat met zoveel flair dat het eigenlijk een meerwaarde is. De kapel barst bijna uit zijn voegen van enthousiaste fans die alle nummers meezingen. Het verrast Davieson dan ook dat er zoveel publiek op hun muziek is afgekomen. De heerlijke, groovy feel-good muziek laat iedereen even vergeten wat er momenteel in de wereld speelt. Oude klassiekers worden afgewisseld met nieuw werk, dat ook bijzonder goed in de smaak valt. De band sluit in onvervalst Nederlands af met “ik hou van jou, Vestrock!”

De Jeugd van Tegenwoordig staat op het punt om te beginnen, gaat het Willie Wartaal, Vieze Fur en Faberyayo wel lukken het publiek voor zich te winnen? Hit na hit worden op het publiek gedropt, hits als Tante Lien, Buma In Mijn Zak en Watskeburt?! zijn duidelijk publieksfavorieten.

De catwalk voor het podium zorgt voor een echte connectie met het publiek, en de eerste rijen eten uit de hand van de Jeugd. Voorzichtig ontstaan er moshpits tijdens Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit en tijdens afsluiters Sterrenstof en De Formule hebben ze eindelijk het hele terrein mee. Het zijn nog geen Alpha op Lowlands-praktijken, maar Hulst is eindelijk een stuk op weg.

De Ierse roots van The Clockworks hoor je terug in hun rockmuziek: ruig, energiek en krachtig, met intense post-punk en grommende working-class observaties. Live zijn ze een band die door de speakers knalt en die je niet wil missen. Met hun ruige, energieke en krachtige muziek zijn ze klaar om het publiek te overdonderen. Hun debuutalbum ‘Exit Strategy’ heeft al flink wat aandacht getrokken en vanavond, tijdens hun promotietour op Vestrock, laten ze zien waarom. Je kan je deze band goed voorstellen in een donkere Londense club; rauw met een melancholisch randje.Zanger James McGregor schuwt het grote gebaar niet. Hij springt over het podium, gooit zijn scherpe teksten de zaal in en kijkt tevreden de Kapel in. Het publiek geniet op hun eigen manier: sommigen hoofdschuddend op de muziek, anderen gaan compleet uit hun plaat. De intro’s zijn filmisch, met stroboscopisch aandoend licht op de achtergrond. Als je een intense live-ervaring wilt, zoek dan niet verder dan The Clockworks. Ze zijn nog bezig Londen te veroveren, maar vanavond hebben ze Vestrock alvast ingenomen.

In de tent is het inmiddels tijd voor de laatste acts op het podium: Compact Disk Dummies! De gebroeders Coorevits hebben de afgelopen jaren alle festivals in België mogen afstrepen. Nu is het tijd voor de 3e keer Vestrock! Ze begonnen als Silent Disco act, en inmiddels zijn ze headliner in de tent. Ze brengen hun bekende fijne elektro sound naar de tent waar je moeilijk bij kan blijven staan. De gehele tent wordt benut wanneer Lennert niet alleen het podium benut maar ook de dansvloer, het invalidepodium, front of house, en zelfs de bar aan de achterkant van de tent. De hits als Cry For Me, I Remember en Girls Keep Drinking zijn echte smaakmakers. Maar bij hun eerste single The Reeling krijgen ze echt de hele tent, en ver daar buiten mee.

Op het hoofdpodium sluit Paul Elstak de dag af. Wij laten de grondlegger van de Happy Hardcore echter voor wat het is, en gaan naar de Kapel. In het Heiligdom van de Gitaarmuziek staan de Britten van Big Special. Het uit Birmingham afkomstige duo bracht twee weken geleden brachten hun debuutplaat Postindustrial Hometown Blues uit. Een rauwe muur van post-punk met ingrediënten zoals spoken word, hiphop en soul. Het duo: drum en vocals bracht een meeslepende show waar geschreeuw werd afgelost met diepe poezie en met hier en daar een dosis humor. Een erg fijne show om de nacht mee in te gaan.