Dit was de Klomppop vrijdag Dit was de Klomppop vrijdag

Klomppop 2024 is begonnen! Na een indrukwekkende finale van bandcompetitie Spectra gaat het programma verder. De Loco Loco tent is open voor iedereen die even het serieuze werk links laat liggen, de foodlane is er weer voor ieder die zin heeft in iets lekkers te eten of drinken, en op het terrein is vandaag ook een gedeelte ingericht voor jongeren tussen de 13 en 18 jaar. Wij richten ons op de podia bij de Mainstage en Spectra-tent. Verder is het weer alles behalve fantastisch. Fikse regenbuien en een gure wind waait over Ovezande. Gelukkig kunnen bezoekers terecht in de grote tenten. 

Grainbait 
Vorig jaar stonden ze nog op het podium van de Spectra, dit jaar zijn ze gepromoveerd naar de Mainstage, en dat verdienen ze. Het drietal serveert blues, maar dan ruig, rauw, en genadeloos. Vanaf hun openingsnummer ‘Fly Like an Eagle’ is het duidelijk: Grainbait is hier niet voor spek en bonen. Er staat een powerhouse van een zanger op het podium die er niet mee wacht om volop uit te halen. Drummer, bassist en gitarist-zanger zien er van dichtbij misschien uit als keurige jongens, maar schijn bedriegt. Als een stoomtrein denderen ze door merg en been. Wie dacht alleen even te schuilen voor de regen wordt binnen de kortste keren meegesleurd door Grainbait’s stevige set.

Money & the Man
Het duo uit Zwolle staat op het podium van de Spectra alsof ze net zijn opgedroogd na een dag surfen in de Australische zee. Nonchalant, maar toch bomvol energie. Met z’n tweeën maken ze net zo veel geluid als een vijfkoppige band, gooien alles in de strijd, en voelen zich helemaal thuis op het podium. Vanaf de eerste minuut geven ze vol gas en nemen niet meer terug. De gitarist stuitert langs alle hoeken van het podium en laat een enorme hoeveelheid charisma los op het publiek, dat de verleiding om mee te stuiteren niet lang kan weerstaan. 

Paceshifters
Buiten kleurt de avondlucht fel rood, binnen in de Mainstage duiken we de diepte in. Voor de verandering staat Paceshifters niet met drie, maar met vier op het podium. Voor de eerste keer worden ze door Zeeuws talent, Emiel de Nennie, versterkt, en het valt goed in de smaak. Ze stralen met z’n vieren zelfvertrouwen en vakmanschap uit: ze weten precies wat ze doen en hebben het helemaal onder controle. Paceshifters is al zestien jaar bezig, en in die tijd hebben ze de fijne kneepjes van het vak wel geleerd: hun nummers zijn gelaagd en interessant, hun live-uitvoering is solide, en de opbouw van hun set is prima doordacht. Met een diepe focus en intensiteit brengen ze hun melodieuze maar stevige alt-rock, die door de kreten die recht uit de ziel van de zanger komen soms zelfs ontroert.

Hallan
De heren van Hallan doen precies wat ze willen, en daar komen ze prima mee weg. In de loop van hun set laten ze het publiek in de Spectra alle kleuren van het muzikale spectrum zien. Wij boffen met een hoop nieuwe nummers die ze de allereerste keer live spelen tijdens dit eerste concert van hun tournee, en steeds weten ze weer met nieuwe, creatieve ideeën te komen. Ze maken er een speeltuin van, voor zichzelf en voor het publiek. Dan tovert de zanger ineens een harmonica tevoorschijn, dan weer een koebel, dan danst er weer een zonnig synthesizer melodietje overheen. Soms is het vrolijk stuiterend, soms is het duister denderend, maar het is wel allemaal heel erg Hallan. Fantastisch!

John Coffey
John Coffey krijgt het weer voor elkaar. Nog vóór de band op het podium is verschenen om het Mainstage programma van de dag af te sluiten staat het publiek al te stuiteren. Ook al weet iedereen dat de vijf heren eigenlijk niet meer kunnen verliezen hier op Klomppop, toch geven ze alles én meer om onze harten te overwinnen. De Nederlandse punk-rockband van wereldformaat viert zijn eerste optreden op Zeeuwse grond sinds zijn wedergeboorte in 2022. De heren zijn er zes jaar tussenuit geweest, maar hebben in die tijd niets van hun toverkrachten verloren. Sterker nog, na hun welverdiende pauze staan ze steviger in hun schoenen dan ooit. De nieuwe muziek is nog robuuster, nog doordringender, en nog meedogenlozer dan het vanaf het begin al was. Ze zijn uitgegroeid tot reuzen. 

De setlist is een zalige mix van oud en nieuw. Bij de oude nummers is er echter geen sprake van nostalgie: de muzikanten tillen de nummers op naar hun nieuwe, torenhoge niveau. Hoe vaak we 'Romans', 'Oh, Oh, Calamity', en 'Broke Neck' ook gehoord hebben, ze klinken vers van de pers. Na al die jaren vallen ze nog steeds geen seconde in herhaling. We hebben hier te maken met volbloed podiumbeesten. Hoe ruig en ruw ze ook door de tent gieren, John Coffey zou John Coffey niet zijn als ze ons niet zouden platwalsen met een glimlach van oor tot oor. Het is een gebeuren van bloed, zweet, en tranen, én vijf zonnige grijnzen bomvol sprankelende liefde. Doe ze dat maar eens na. 

Smudged
Met gevaar voor eigen leven doet Smudged er alles aan om de Spectra-dag gedenkwaardig af te sluiten. Het vierkoppige monster uit Rotterdam is op geen enkele manier menselijk, en dat hoeft ook niet. De groen gesmeerde gezichten zijn nog het minst absurde van het optreden, dat lijkt op een soort krankzinnige koortsdroom. In volle vaart razen ze door hun setlist heen, om het maximale uit hun veertig minuten te halen. Een genre plakken op de band is onmogelijk. Noisepunk? Krautrock? In ieder geval is het niet van deze planeet. 

De zanger haalt met een stevige fietshelm op zijn hoofd allerlei strapatsen uit. Hij stelt zijn bandleden voor als “de enige mensen die met mij kunnen omgaan”, maar het dansende publiek dat enthousiast tegen de dranghekken botst bewijst het tegendeel. Vol genoegen kijken we toe hoe hij meer en meer de escalatie opzoekt, tot hij uiteindelijk met zijn microfoon in zijn mond de constructie inklimt en zich van drie meter in de armen van het publiek stort.