Dan beginnen er lage synthesizers te brommen en een batterij aan gloeilampen die overal op het podium zijn verstopt knipperen aan en uit, totdat ze in een golfbeweging van links naar rechts het podium verlichten. De band, volledig in het zwart uitgedost, komt het podium op, zegt geen woord en begint met spelen. Gitarist Tom Broshuis tovert met een strijkstok de mooiste klanken uit zijn gitaar en de band trekt het nog een niveau hoger door soundscape op soundscape te stapelen. De belichting is sober en het gezicht van zangeres Maxime Barlag is maar net te onderscheiden. Na een paar minuten sterven de geluiden uit en de toon voor de avond lijkt gezet. Het publiek durft bijna niet te klappen; het is zo stil dat we het basdrumpedaal kunnen horen piepen.
Het magnum opus van Mister And Mississippi
Utrechtse band speelt intiem concert in Schouwburg Middelburg
Het is een gure zaterdagavond, en bij het binnenlopen van de schouwburg vraag je je af of je het concert van Mister and Mississippi op de verkeerde dag in je agenda hebt gezet: in de foyer zijn drie tafeltjes bezet en er hangen maar een paar jassen in de garderobe. Een blik op de poster zegt toch echt dat er vanavond gespeeld gaat worden en heel voorzichtig druppelen er nog wat mensen binnen. Om 20:00 stipt doet het personeel met een wanhopig gezicht de deur open en wordt meegedeeld dat het publiek mag zitten waar er plek is. Uit voorzorg is alleen de voorste helft van de zaal toegankelijk en alle 25 man publiek schuift gelukkig tegen elkaar aan.
Alsof de band het publiek aanvoelt knallen er ineens tientallen lampen aan en begint Barlag te zingen, opgezweept door gitarist/bassist Danny van Tiggele. Net zo plotseling is het weer stil en neemt drummer Samgar Jacobs de zang over, met een doorleefde stem die vele succesvolle Nederlandse zangers zou doen verbleken. Nu durft het publiek wel te klappen, maar de band speelt bijna stoïcijns verder. Opvallend is dat veel nummers in een nieuw jasje zijn gegoten, van dreampopperige electronische beats tot hysterische en psychotische gitaarnummers die niet zouden misstaan in een film als Requiem for a Dream.
Naarmate de set vordert wordt steeds duidelijker dat de band het hier ook om lijkt te doen. De show krijgt zeker in de tweede helft steeds meer weg van film/muziek projecten als Yellow Submarine van The Beatles. Het gevoel dat het publiek een muzikale reis door het leven van de leden van Mister and Mississippi maakt wordt bevestigd als Barlag bij de toegift voor het eerst(!) het publiek toespreekt. Er wordt een gemeend dankwoord uitgesproken voor het feit dat het zo stil was en de band het hele optreden lang de onverdeelde aandacht had. De toegift wordt akoestisch voor het podium gespeeld, en bijna iedereen pinkt een traantje weg. De band geniet zichtbaar en kan trots zijn op het feit dat zij het doorgaans toch stugge Zeeuwse publiek zo heeft doen bewegen.
Dat we met 25 man publiek zo hartverscheurend mooi werden meegenomen in een magnum opus dat misschien wel op hetzelfde niveau zit als Untitled van Sigur Rós is bijna een voorrecht. Untitled is een mijlpaal in het postrock genre waar Mister and Mississippi ook deel van uitmaakt. Voor alle afwezigen is het te hopen dat Mister and Mississippi nog vaker zo intens en verhalend gaat spelen.