Raggende violen, hakkende accordeons en hossende bezoekers in De Helling Raggende violen, hakkende accordeons en hossende bezoekers in De Helling

Voor de ingang van De Helling staan groepjes concertgangers ruim op tijd klaar bij de deuren. Deze avond zijn de bezoekers makkelijk te herkennen. Geheel in lijn met de folkscene zijn er schotse kilts, flatcaps, linnen tunieken, vikingbaarden (met en zonder vlechtjes), steampunk, cowboyhoeden, en juten hoedjes; als de drinkhoorn niet verboden was in concertzalen, had die hier zeker ook acte de présence gegeven.

Binnen in het café van De Helling onstaat een vrolijk bonte mix van stijlen, omringd door tafels met festival- en bandmerchandise. Met de groene aankleding in het café, de vele indrukken die de uiteenlopende outfits geven en de geur van bier, wordt het festivalgevoel tastbaar. Het specifieke genre van de bands van de avond draagt bij aan dit gemoedelijke festivalgevoel: veel bezoekers (her)kennen elkaar en complimenteren elkaars outfits bij binnenkomst. Het festival is voor de bezoekers duidelijk niet alleen een moment om van de muziek te genieten, het is ook een belangrijk moment om gelijkgestemden te spreken en jezelf te uiten. Van het café gaat de stoet langzaam richting de concertzaal en kan bij het begin van de avond al worden geconcludeerd: het eerste ingrediënt voor een geslaagde avond is aanwezig.

Het Filthy Folk Festival gaat echt los als host Juno Rissema de eerste band van de avond aankondigt: Baby Belushi. Met hun nummer ‘Angels’ brengt de band in een klap energie in de zaal, waar de combinatie van rappe folkpunk en ska langzaam de voetjes van de vloer laat gaan. Dit gaat een versnelling hoger zodra de eerste vioolsolo van de avond wordt ingezet: hier en daar begint het hossen. Ook op het podium wordt flink gedanst en gesprongen. Ondanks het met instrumenten gevulde podium, weet leadzanger Sjoerd van Lee de beperkte ruimte te benutten en stuitert hij tijdens de riffs en solo’s vrolijk over het podium.

De Dordrechtse band komt halverwege de show met een verassingsoptreden van zangeres Yoni Bouma, bandlid van De Plaag (ook de band van leadzanger Sjoerd en host Juno). Terwijl de viool snijdt en de polkabeat de maat opzweept, gaan er nu twee stuiterballen los op het podium. Baby Belushi zet zo gelijk de toon en laat zien hoe belangrijk het tweede folk-ingrediënt is: zodra de viool speelt, gaat het hossen in de volgende versnelling.

Na een pauze van twintig minuten wordt een belofte ingelost: ons waren blote voeten beloofd en die krijgen we als Pyrolysis het podium opkomt. Blootvoets, met wat simpele gedroogde bloemen aan de microfoonstandaards en de feeërieke bandbanner op de achtergrond, verandert de sfeer naar die van een Ierse pub. Naast de viool is er nu ook een accordeon op het podium, wat, samen met de rook en de diepe leadstem, de sfeer van de mythische folkband compleet maakt.

Pyrolysis speelt afwisselend symfonisch instrumentale nummers, sea shanties en opzwepende Ierse folkrock. Het lukt de band om zowel de eerste moshpit alsook de eerste polonaise van de avond te creëren. Misschien wel het meest cruciale element bij het optreden van Pyrolysis is de accordeon. De band maakt daarmee de ‘drie-eenheid’ van de folkavond compleet. Dat de band geliefd is bij het publiek is duidelijk door het enthousiaste joelen van het publiek en enkele keren moeten de leden wachten tot het publiek stopt met applaudisseren: ‘Jongens als jullie zo doorgaan, kan Sunfire niet spelen zo.’

Dat Sunfire wel moet spelen deze avond, wordt duidelijk als de band het podium onder luid applaus betreedt. In één keer verandert de setting van De Helling van een Keltische pub naar een Wild West Saloon. Met een banjo, hoge hoed, bretels en een likje oogschaduw lijkt de band zo uit de videogame ‘Red Dead Redemption’ te komen: ruw, ruig en rauw. Het is dan wel drie maanden terug dat de band heeft opgetreden - af en toe moet er even afgestemd worden - het publiek maakt het niets uit en ze gaan helemaal mee in de wereld van paarden, whisky en gouden dukaten.

Ook bij Sunfire verschillen de dansstijlen tussen walsen, hossen en een polonaise die zich, door de beperkte ruimte van de concertzaal, tot een cirkel vormt. Voor het nummer ‘My Horse Doesn’t Love Me Anymore’ komt een hobbelpaard het podium op. In de spotlight, blijft het zadel niet leeg en worden we getrakteerd op een banjo solo; zoiets kan alleen bij een folkfestival.

Helaas moet, omwille van de tijd en onder luid protest, ook Sunfire stoppen en komt daarmee een einde aan de eerste editie van het Filthy Folk Festival. Met de vioolklanken diep in het gehoor verankerd en de fantasierijke akkoorden uit de accordeon, bedanken alle deelnemers elkaar. De dankbaarheid om het enthousiasme en de passie voor folkrock met elkaar te delen, maakt deze eerste editie een geslaagde. 

Gezien: Filthy Folk Festival, zaterdag 22 Maart 2025 @ De Helling in Utrecht