Ontdekkingstocht naar toekomstige headliners op zwoele herfstavond

Tussen de platen en de boeken over architectuur speelt Julia Tan in kleine formatie: gitaar en zang. De muziekafdeling van Broese staat vol geïnteresseerd publiek die in deze boekwinkel hun Popronde 2024 aftrappen. Tan bracht ongeveer een jaar geleden haar eerste nummers uit, maar ze heeft al een aardige fanschare die vooraan al haar reeds uitgebrachte werk kunnen meezingen. Mogelijk komt dat door haar succesvolle social media presence, of zou het haar beroemde vader zijn?

The War on Drugs-vibe die haar studioproducties hebben is helaas totaal niet terug te horen in deze akoestische uitvoering. In deze unplugged versie zijn de liedjes veel platter en eentoniger. Ze missen de synthesizers, de gitaarsolo’s en vooral de drums. Hoewel Tan het publiek vertelt over haar stage fright, lijkt ze totaal niet bang voor de overvolle platenafdeling. Tussen de liedjes houdt ze opgewekt een praatje, ze lacht duizend sterren van de hemel en ook tijdens het zingen maakt ze contact met haar publiek.

Broese met haar felle witte licht doet geen recht aan deze performance. Deze dame verdient een echt poppodium, met band. (StHdL)

Om 8 uur opent de Haagse band Half Cab de avond in dB’s. Zoals altijd bij een optreden heeft de eerste act van de avond de zwaarste taak: het publiek loskrijgen. De zaal was vrij tam en nog niet zo vol, naarmate het optreden vorderde, druppelden er wel meer mensen binnen. De vier Haagse jongens kregen het publiek eerst niet echt aan het dansen, pas toen leadzanger Timothy het publiek aanspoorde om te gaan springen, kwam er hier en daar meer beweging in. De muziek zelf was ruige rock met een hint naar punk. Het opvallende was hoe de schreeuwende teksten mooi samenkwamen met de gitaren.

Richting het einde van het optreden speelden de jongens nog een aantal nummers van hun net uitgebrachte lp. De band treedt de aankomende maanden veel op, maar niet in de provincie Utrecht. Dus je moet wat reistijd over hebben om de band live te zien. (LW)

De Voortuin is afgeladen, nog voor From/October begint. Met hun gitaren lokken ze nog de laatste mensen die erin passen en de rest van het Popronde publiek moet de mannen maar vanaf het terras beluisteren.

De band staat als een huis. Ze spelen strak en hun melodieën zijn interessant. Alleen werkt het geluid niet mee. De zang is zo onverstaanbaar dat je niet kon horen of ze Nederlands of Engelstalig zongen. Op hun plaat zingen ze in ieder geval Engels. Maar deze mixage zorgt ervoor dat de band in de verte herinnert aan soort Spinvis melodieën. Misschien dat ze op een groter podium de indie-pop standaard ontstijgen, maar in dit afgeladen café met matig geluid lukt dat niet. Het contact met het publiek is minimaal, zowel tijdens het spelen als tussen de nummers door. Het helpt natuurlijk niet dat de mic van de leadzanger ongeveer uit staat. (StHdL)

Door naar De Helling, waar Cardigan Inn alweer aan z’n vijftiende Popronde-show begint. De Amsterdammers zijn een van de meest gewilde acts van deze lichting, en hebben ook al een felbegeerd plekje op het eindfeest te pakken. Vanavond wordt al snel duidelijk waarom. Hun opgejaagde postpunk is mogelijk nog strakker dan de kuif van zanger Pablo, die in zijn vintage-kantoorklerkenpak een overtuigende David Byrne-impressie aan de dag legt. Om beurten verzorgen hij en gitarist Joe de leadzang, allebei met zo’n typische, galmende eightiesstem. Sowieso is deze hele act doordrenkt van de jaren-80-nostalgie. De blousjes, de moves, het geluid, het voelt allemaal erg retro aan. En het klopt tot in de details. Beter goed gejat… (SG)

Even snel voor de show haalt 3voor12 talent Zeevlinder – een van de muzikale aliassen van Isabelle Hauschildt – nog even snel een biertje voor haar en tourmanager-turned-DJ Job. Zeevlinder staat in het ZIMIHC theater in Wittevrouwen, buiten het centrum. Toch zit om stipt acht uur de tribune van de theaterzaal vol. Waarom staat de hyper-dream-synthpop van Zeevlinder hier, en niet in een zweterige club? “Ik weet dat dit een theater is, maar come on,” zegt ze tegen de geluidstechnicus, die het geluid meteen twee keer zo hard zet.

Zelfverzekerd danst ze door de zaal terwijl ze razendsnel van het ene naar het andere nummer gaat. Tijd om te applaudisseren is er nauwelijks. Op elektronische popbeats zingt Zeevlinder continu meteffecten op haar stem over liefde, het leven en positiviteit. Met een grote bek en geen greintje schaamte is niet alleen haar muziek, maar ook Zeevlinder zelf aanstekelijk. Tijdens de instrumentale stukken geeft ze ongevraagd  levensadvies (“iedereen graaft z’n fokking eigen graf de hele tijd”). Nadat ze zelf klaar is met spelen vraagt ze of iemand ook even wat wil komen zeggen in de microfoon. Eerst durft niemand, maar de angst bleek voor niks, want Zeevlinder is gewoon hartstikke lief. Ze maakt blijkbaar altijd ruzie met het publiek – zo vertelt ze zelf – maar vanavond niet. “Love jullie”. (IB)

In TivoliVredenburg opent de Rotterdamse singer-songwriter So-Fi de Rabo Open Stage.. Een aantal mensen hebben zich al gevestigd op de trap naast het podium, maar wanneer de zangeres haar eerste nummer begint verplaatst het publiek zich langzaam vanuit Het Gegeven Paard naar het podium.

De zangeres brengt veel nummers van haar nieuwe debuut-EP mee naar Utrecht en haar zachte stem in combinatie met de speelse melodieën lijkt het perfecte recept om de avond mee te beginnen. Ze vraagt of we klaar zijn voor een sneller nummer en wanneer er instemmend wordt geknikt, start ze het nummer ‘Boter, kaas en eieren’ in. De zangeressen dansen en het publiek volgt, langzaam komt er meer beweging in de zaal. De zachte stemmen in combinatie met de synthesizers en hun gitaren is een goed gebalanceerde combinatie, die wellicht beter tot zijn recht was gekomen bij een intiemere stage. De zangeres sluit haar optreden af met het nummer gelijknamig aan haar EP; ‘Maar verder gaat het goed’, dat gaat over dingen die we zeggen, maar niet menen en misschien beter voor ons hadden kunnen houden. (FE)

MADOUX klinkt op plaat spannender dan in de unplugged en drummerloze versie. Al is duidelijk te horen dat ze vette nummers heeft. Aan het begin van de set speelt deze Maastrichtse band langzame ballads. Maar het wordt pas echt interessant bij de mid tempo songs die ze daarna spelen. Vooral de bas boeit het publiek.

Kortom, je moet een beetje door de akoestische gitaar, het geklets van het publiek en de frituurwalm heen luisteren en dan hoor je dat MADOUX interessant nummers heeft en een groter podium verdient, zodat ze haar drummer niet meer thuis hoeft te laten. (StHdL)

Café Stathe barst bijna uit z’n voegen voor het optreden van  midwest emo band 32Elephants. Wie iets later aan kwam en de zaal nog in wilde, moest veel wilskracht en een tactiek hebben om zich door de mensenmassa’s heen te dringen. De drukte was wel meer dan terecht, de band wist namelijk het publiek dansende te houden in elke uithoek van de zaal. Hoewel er weinig dansruimte was, gaf de massale opkomst een versterkend effect aan de ruige muziek van de band. Dit resulteerde uiteindelijk in een moshpit.

De band had wel in een iets grotere zaal gemogen, zodat de mensen in de rij en het café meer van de show konden meekrijgen. ‘’Het geluid heeft iets magisch, wat twintig jaar geleden in een kleine achteraf ruimte te vinden was waar mensen helemaal uit hun plaat gingen,’’ riep een bezoeker tegen zijn vriend. Dit omschrijft de sfeer van de Amsterdamse band perfect. Voor het laatste nummer spoorde de band hun publiek aan om met zijn allen mee te klappen op de beat en hier heel hard ‘Joey’ bij te roepen. Hopelijk had de desbetreffende Joey een goede avond, maar de sfeer in café Stathe was hoe dan ook gemaakt. (LW)

Mensen denken bij muziek uit Volendam al snel aan de Hollandse hits van Jan Smit en co. Gelukkig blijkt het dorp aan het Markermeer ook een uitstekende voedingsbodem voor muziek met een alternatief randje. In Hofman treffen we uit die hoek vanavond Lorem Ipsum, een viertal muzikanten dat zichtbaar staat te springen om met hun indierock de harten van het Utrechtse Popronde-publiek te veroveren. Gelijk vanaf opener ‘No Good’ zit de energie er lekker in. De band is goed ingespeeld en heeft ook al een volwaardig album op zak. Met zangeres Michelle Tuijp heeft Lorem Ipsum daarnaast een troef in handen die de zaal met haar heldere stem goed weet te bespelen, ondanks het geroezemoes aan de bar. Melodieuze liedjes als ‘Lessons In Living’ en ‘Ordinary’ zijn daarbij duidelijke hoogtepunten in het repertoire. Te vaak moet Tuijp alleen wel heel veel moeite doen om boven het geluid van de band uit te komen. Toch overheerst de overtuiging dat we een band hebben gehoord die barst van de potentie. De lange rij voor de deur, met mensen die er niet meer bij pasten, bewijst dat we daar niet alleen in staan. (WB)

Ze hadden het nog zó in hun bio gezet: Parker Fans is gemaakt voor de late uurtjes in een smoezelige nachtclub. Worden ze alsnog om kwart over negen in een fonkelnieuw dB’s neergezet. Balen. Gelukkig zou dit drietal zelfs in woonzorgcentrum De Wartburg nog een stomend feestje kunnen bouwen. Koud kunstje dus, dit tikkeltje christelijke tijdslot. En ja hoor, binnen de kortste keren krijgen de stoïcijns pompende drummachines en groovy baslijntjes de zaal aan het dansen. Ook op het podium is het feest. De Amsterdammers kuiten erop los. En als frontman Kick Kluiving dan ook nog een speaker beklimt, is dB’s toch eventjes zijn kleverige nachtclub. Dat het hier nog helemaal naar nieuw ruikt, zijn we voor een moment vergeten. (SG)

Het duo Zo Lief doet hun naam eer aan. De partners, zowel op muzikaal als romantisch gebied, brengen hun poëtische storytelling en charmante hooks naar de Rabo Open Stage in TivoliVredenburg. Het optreden doen ze niet met zijn tweeën, het is namelijk ook het debuut van hun drummer, die een goede aanvulling is op het gitaarspel van het duo. Het publiek heeft zich al snel voor de stage verzameld wanneer ze hun eerste nummer spelen. De engelachtige stem van zangeres Laura Chen gaat goed in samenwerking met de gitaar en lage backing vocals van haar partner James Attwood. James heeft roots in de UK en zorgt voor een goede charismatische aanvulling met zijn accent wanneer hij tussen hun nummers door praat over de optredens die ze in andere steden hebben gehad.

Hun EP ‘Believe what you believe’ die na afloop van het optreden te koop is, wordt live gespeeld terwijl het publiek zich langzaam uitbreidt tot achter de roltrappen van de stage. De chemie tussen de twee is voor iedereen duidelijk te zien en het is mooi om te zien hoe goed ze op elkaar zijn ingespeeld, of kunnen we beter zeggen: Zo Lief om te zien? (FE)

Na de shows in kleine cafés is het optreden van Rijnbaart in de Ping Pong Club een verademing. De achteraf gelegen speel- en drinkhal in de Tweede Daalsebuurt trekt donderdag veel publiek dat er nog nooit is geweest en elkaar op het industrieterrein behulpzaam de weg wijst. Achterin de hal komt de vijfkoppige band op. Het lukt hen om tijdens een optreden van een halfuur voor zowel het oor als het oog een explosie van creativiteit te manifesteren. Ieder bandlid doet meer dan z’n instrument goed spelen. Ze experimenteren allemaal met sounds, waardoor het geheel boven de dertien in een dozijn bandjes uitstijgt. De zanger heeft een effectenpaneel met onder meer vuurwerkgeluiden. De drummer slaat op zijn beurt soms  met de zachte kant en dan weer met de harde kant van zijn stokken. Ook opmerkelijk is het etalagebeen dat dienst doet als bekkenstandaard.

De songs zitten goed in elkaar en zijn knap gearrangeerd. Ze hinten naar Eefje de Visser en Figgie, maar de rapinvloeden zijn ook vet aangezet. Vooral de autotune op de zang is een duidelijke stijlkeuze. Ook de Utrechtse Vic Willems, wiens plaat geproduceerd is door de zanger Rijnbaart, speelt een nummertje mee. Dit optreden was veel te kort. Rijnbaart is een band om in de gaten te houden. (StHdL)

Wat een bizar mooie liedjes maakt de Sloveense Hana Fatur. Na in Nederland gestudeerd te hebben is ze hier blijven hangen, en gelukkig. Haar dromerige pianoliedjes zijn om in te verdwalen. In de lobby van het Moxy Hotel staat het publiek dan ook gebiologeerd naar haar te luisteren; sommigen zitten op de grond. Buiten fietsen mensen langs en binnen lopen verdwaasde hotelgasten door het publiek heen, maar dat maakt niet uit: Fatur houdt de aandacht moeiteloos vast. Om dit microfoonstandaard hangen gekleurde lichtjes. En haar synthesizer is beplakt met glow in the dark sterren. Dat laatste isongetwijfeld een verwijzing naar haar eerste single Sattelite, een prachtig nummer over eenzaamheid in het universum.

Je kunt niet anders dan wegdromen bij haar melodieën, waardoor je bijna vergeet dat Fatur ook gewoon ontzettend mooi piano speelt. Gitarist Jim voegt op precies de goede momenten nog meer gelaagdheid toe en het is indrukwekkend hoe ze met twee instrumenten zulke complete liedjes neerzetten. Tijdens de set laat ze een boekje rondgaan waarin mensen iets op kunnen schrijven, als een herinnering voor haar. Ze eindigt met het net zo prachtige ‘Nocturnal’, over de lange nacht met insomnia. Totaal in vervoering loopt de lobby weer leeg, de nacht in. (IB)

“Hey Utrecht, UUUUU” klinkt het door de microfoon wanneer indieband Future Husband hun optreden begint. In een overvol Hofman gaat het publiek los op hun mix van zachte indieklanken en rauwe rockenergie. De warme stem van zangeres Adura Sulaiman, die solo al eerder te zien was op Best Kept Secret en Noorderslag, sluit naadloos aan bij de hitte in het café. Ze wisselt moeiteloos van toonhoogte, haar dromerige klanken keer op keer goed ondersteund door de diepe en krachtige stemmen van haar bandgenoten. Het is een kloppend plaatje, wat de rij die zich buiten het café heeft gevormd maar al te graag mee wil maken. Hofman lijkt daarom te klein voor de band, die al eerder de kleine zaal in Paradiso vulde. 

Wanneer de band het nummer speelt dat geschreven is voor de overleden moeder van Adura, hangt het hele café aan hun lippen: een intiem moment uit hun show dat wordt afgesloten met luid applaus. Ze weten precies hoe ze het publiek mee moeten krijgen, wat niet gek is gezien ze met dit 14e optreden op de helft zijn van hun 28 Popronde-shows dit jaar. Hun show eindigt onder luid gejuich van het publiek, Future Husband heeft Utrecht aan hun voeten. (FE)

Jazz een stoffig muziekgenre voor oude mensen? Niks blijkt vanavond minder waar in Kafé België. De oude mensen zitten lekker te genieten van één van de vele speciaalbiertjes aan de bar, terwijl de jeugd zich achterin de zaak verzameld heeft om een glimp op te vangen van het Groningse shoom. We krijgen dan ook geen jazz voor de lome zondagochtend voorgeschoteld, blijkt al direct bij aanvang. Het is aftikken en gaan, waarna het aanwezige publiek wordt meegenomen in een kolkende wervelwind van geluid en energie.

De band heeft daarbij goed begrepen dat juist contrast en dynamiek voor muzikale spanning zorgen. Het nummer ‘Birds’ begint aanvankelijk rustig als een soort John Coltrane-klassieker, maar eindigt in wat de liefdesbaby van Shabaka Hutchings en Black Midi zou kunnen zijn. Frontman Lars Buisman neemt daarbij met zijn saxofoon duidelijk de hoofdrol, maar dat betekent zeker niet dat de rest van de band er als figuranten bijstaan. Stuk voor stuk zijn het goede muzikanten die gezamenlijk hun muziek naar een hoger niveau opstuwen, aangejaagd door de werkelijk waanzinnige drumpartijen van drummer Tim Hoekstra. (WB)

‘Dit is ons meest Spinvis-esque liedje, houden jullie een beetje van Spinvis?’ vraagt Misprint-frontman Jeroen Bakker aan een halfgevulde NAR, voordat hij het nummer ‘en, soms’ inzet. De zaal juicht: natuurlijk houden we een beetje van Spinvis! Toch knap, hoe één man vanuit zijn zolderkamertje in Nieuwegein een hele generatie softboys inspireert. Het is dan ook overduidelijk waar dit Nijmeegse vijftal de mosterd haalt. Hun luchtige, poëtische teksten over barbecuen, dutjes en Henny Vrienten komen rechtstreeks uit de Spinvis-school. Wel voegt de band daar nog een flinke scheut venijnig gitaargeweld en een hoog meezinggehalte aan toe. En dat werkt. “ANJAAAAA VERHOEVEN!”, zingt de NAR uit volle borst. (SG)

Het uit Amsterdam afkomstige Yan Lâle begint hun optreden in EKKO rustig met de uitgesponnen piano intro van ‘A Touch Of Darkness’, een op het eerste gehoor traditioneel popliedje. Daar komt echter snel verandering in, want bij de brug nemen de Midden-Oosterse invloeden al de overhand en krijgt het liedje een dansbare Anatolische schwung.

Oorspronkelijk ontstaan als muziekproject op het Amsterdamse conservatorium is Yan Lâle een samensmelting van oost en west. Zowel muzikaal als tekstueel gezien, want het Engels wordt afgewisseld met drie zorgvuldig over de set verdeelde Turkse bijdragen. Op basis van de reacties uit het publiek zouden dat er trouwens best nog wat meer mogen zijn. Het verweven van de Turkse en Nederlandse cultuur is overigens niet alleen terug te vinden in de muziek, maar ook doorgevoerd in de bandnaam. Yan Lâle is namelijk Turks voor ‘Brand, tulp!’. En dat levert duidelijk vuur op, want de band weet met een goed opgebouwde set EKKO compleet bij de les te houden. Stralend middelpunt daarbij is zangeres Tuğçe Kartal, die met haar prachtige bezwerende stemgeluid de zaal al dansend mee de nacht in voert. (WB)

“Ik wil jullie iets meer in m’n aura hebben,” zegt Sky Feliz als ze vraagt of het publiek niet wat dichterbij kan komen staan. En wat voor aura: Feliz maakt vibey alternatieve R&B die af en toe een elektronische afslag neemt. Met catchy hooks en oprechte teksten over liefde en stomme jongens is Feliz terecht super comfortabel op het podium. Ze switcht moeiteloos tussen zelfverzekerd en kwetsbaar. Feliz staat in de hal van TivoliVredenburg, wat, zeker met de leeglopende Ronda, een van de grotere Popronde-locaties is. Hoewel ze de ruimte makkelijk vult, lijkt dit publiek zo laat op de avond misschien niet de juiste te zijn voor de subtiliteit in Feliz’ muziek. Jammer, want die nuance is wat haar muziek zo cool maakt. Aan Feliz lag dat overigens allerminst – en aan haar band, want met toetsenist en drummer komt haar muziek nog beter tot zijn recht. Zoals bij ‘Lights pt. 1’, waarin haar vederlichte stem gemakkelijk over de zware toetsen van de synthesizer glijdt. Of ‘Patience’, het laatste nummer van de avond en de titeltrack van haar debuut-EP, waarbij de drummer een extra kick geeft. Feliz kan laten zien wat een sterke vocalist zij is, en zoals dat een R&B-ster betaamt, eindigt ze de set met een supersoepele vocal run. (IB)

“Sol Power marries a Noel Gallagher to Kurt Cobain and Carole King to Joe Strummer to birth a musical love child both familiar and refreshingly new…” Zo omschrijft de website van Popronde de band uit Amsterdam. Deze analyse is zeer toepasselijk; de band heeft namelijk een bekende sound met nieuwe invloeden erin. Het publiek danst fijn mee en dit brengt een gemoedelijke sfeer op het late tijdstip. Sol Power doet zijn naam eer aan met de fijne strand sfeer die de band bracht in café Warmoes. Het oranje-geel geschilderde zonnetje op de drumset past mooi tussen de alternatieve kunst aan de muur. Als je je ogen sluit, voelt het alsof je een roadtrip maakt door een warm land. Richting het einde van het optreden speelt de band hun net uitgebrachte single ‘Sell ya soul’. Een fijne afsluiting van een mooie dertigste editie van de Popronde in Utrecht. (LW)