Soenda Indoor 2024: een denderende zaterdag in de techno kathedraal Soenda Indoor 2024: een denderende zaterdag in de techno kathedraal

Dat is het decor voor de derde editie van Soenda Indoor in de Werkspoorkathedraal. Dit jaar is de kathedraal echter alleen op de zaterdag geopend. Op 10 oktober kwam het nieuws dat de vrijdagnacht geannuleerd werd. Een veranderde markt en te weinig kaartverkoop, waren hiervoor de aanleiding. Dit was even schrikken! Voor de bezoekers, maar vooral voor de organisatie. “Het is voor het eerst sinds ik hier werk, dat ik meemaakt dat we een editie hebben moeten cancelen. En ik werk hier al acht jaar”, geeft Robin Sandifort van Elevation Events aan. "De verkoop van de vrijdag-editie verliep minder goed dan zaterdag. Doordat het een gecombineerde productie is, konden we de productie niet verkleinen voor de vrijdag. We hebben daarom met pijn in ons hart besloten om de zaterdag zoals gepland groots door te laten gaan, en de vrijdag te cancelen."

Dat 'grootse' lijkt vandaag goed te gaan komen. De eersten van de in totaal 6.000 bezoekers, lopen namelijk al om 14.00 uur in een erg lange stoet richting de ingang. Binnen wordt alles snel in een kluisje gepropt en komt de veelal zwarte kleding tevoorschijn. Bij de Java stage is angelboy de menigte én het pand aan het opwarmen. Het regent percussies en genre buigende bubbling beats. De line-up verklapte het al een beetje, maar het lijkt erop dat Soenda ervoor heeft gekozen om een breed scala aan techno subgenres langs te laten komen. Niet alleen harde, maar ook speelse en experimentelere geluiden krijgen een groot podium. 

Aangelboys strategie als opener is duidelijk: beginnen met de heupjes en dan komt de rest vanzelf wel. En dat klopt. De voetjes volgen en de eerste handjes komen voorzichtig de lucht in. De tropische techno zorgt voor ontspannen glimlachjes en ontdooit zelfs de stijve harken. Tegen 15.30 uur laat dj-duo: S-candalo een stilte vallen. Een stilte die een paar seconden later wordt gevuld met de vrolijke pianoakkoorden uit de My Heart (90s mix) van Sam Alfred waardoor de al verrassend volle Java op gang komt.

Tegen 17.00 uur nemen een paar honderd beweeglijke lichten het werk van de zon over. In strakke lijnen schieten ledschermen omstebeurt aan en doen zo de al gigantische ruimte nog groter lijken. Effy & Skin On Skin zijn twee dj’s die veel Britse drillrap en hiphop vocals gebruiken. Een loopy beat, daar doen ze niet aan. Ze hakken het ritme op en gooien er gigantische rollende bassen en breaks doorheen.

Het is onvoorspelbaar en de één gaat daar he-he-heeerlijk op en de ander haalt een biertje of verkast naar de inmiddels open Timor stage. Daar raast TWIENA onafgebroken in hoog tempo door. Geen kleurrijke lichtjes meer; rook en wit-blauwe stroboscopen is wat je krijgt. Hitjes hoor je hier ook niet. TWIENA serveert alleen onbekende en obscure tracks met een sexy randje. Na haar kleed SHDW het geluid nog wat verder uit. Het knarst en kraakt en melodieën bestaan hier niet. Dit is voor mensen die hun biefstuk rauw eten.

Bij de Java heeft het gros van de bezoekers de muziek van Effy & Skin On Skin inmiddels door. Er wordt zelfs gezwijmeld. Dan kan natuurlijk ook niet anders op zo’n track als iluv van Effy & Mall Grab. Naast de twee dj’s wordt aparte apparatuur neergezet, want Colin Benders, de meester van modulaire synthesizers, keert terug naar zijn geboortestad. Hij heeft zijn kerncentrale cockpit thuisgelaten en een kleinere versie meegebracht. Over deze kasten kan hij heen kijken, dus hoeft hij niet met zijn rug naar het publiek te staan. Links, rechts en achter hem puilen de tribunes uit. Gefascineerd kijkt men al dansend naar de meters bedrading, tientallen knipperende lichtjes en knopjes.

“Deze man kan wel draaien”, zegt een bezoeker enthousiast. Terwijl dit nu net een van de weinige dj's is die niet ‘draait’, maar ‘plugt’. En pluggen doet hij. Trage, diepe en eenzame dreunen vliegen door de fabriek heen. Een industriële sound die de locatie waardig is. Dit zijn geen losse nummers, maar een continue stroom van energie, waarin subtiele en soms minuscule veranderingen worden aangebracht. Deze hoor je alleen wanneer je er met je aandacht bij bent. Maar iedereen hoort ze. Dat niet alleen; iedereen voelt ze.

Patrick Mason maakt twee buigingen voor Benders, laat de cryptische apparatuur links staan en duikt achter de decks. Stilstaan is een begrip waarmee Mason niet bekend is. En go-go dansers heeft hij niet nodig; dat doet hij er naast het draaien zelf ook nog wel even bij. Een trompet schatert door de zaal, Mason draait drie pirouettes, springt de lucht in en de boel ontploft. Achter hem gaan zeventig stroboscopen flink tekeer. Hij weet wie na hem afsluit en laat zijn duistere kant zien. “Wrong is right”, galmt het terwijl hij stevig doorpakt. Wie nog recht kon kijken, kijkt zich nu scheel door de talloze lichten die overal fel flikkeren. En die Dance Battle, die heeft Mason natuurlijk gewonnen.

In de Timor dromen mensen door een aardbeving heen. SALOME ontregelt, speelt en laat een georganiseerde chaos los waaraan je je alleen maar kunt overgeven. Er wordt niet hard gestampt, maar met de ogen dicht heen en weer gewiegd. Wanneer ze merkt dat mensen door de hardere techno weer ontwaken, zoekt ze de eentonigheid weer wat op en glijdt men weer terug in hun trance. Tijdens een rondje langs de rafelranden van het festival, lijkt de schade beperkt. Alle, maar dan ook alle tafeltjes en stoelen zijn bezet. De rij voor raketjes is langer dan waar dan ook (ja, zelfs langer dan voor de dixies). De lounge, tja, de lounge … daar stonden banken, nu zijn die onzichtbaar onder alle kletsende feestgangers.

Snel een mislukte yoga stretch en een klapje op de wangen, want wie niet zit (dat zijn er nog steeds erg veel) verzamelt zich bij de Java voor de afsluitende act: Klangkuenstler.  Scherpe synthesizers snijden door de lucht en geven de nodige boost. Niet iedereen kan zijn energie matchen, maar dat betekent niet dat het niet geprobeerd wordt. Sommige bezoekers hebben geaccepteerd dat de geest nog wel wil, maar het lichaam niet kan gehoorzamen. Maar hoe dichter bij de dj, des te meer energie er vrijkomt. Vuisten in de lucht en gaan. ‘Die Welt Brennt’. Nou, de wereld misschien niet, maar Klangkuenstler laait met de toepasselijke orgelgeluiden een vuur op dat zich razendsnel verspreidt. Mensen ontvlammen en branden tot er bijna geen brandstof meer over is. Als genadeklap sluit hij af met zijn gloednieuwe track, waarna de bezoekers uitgeblust afdruipen en de kathedraal vochtig, klam en leeg achterblijft. 

Voor de geharde ravers, de Klangkuenstler overlevers, is er nog een afterparty tot 06.00 uur in de wasruimte, en daar loopt flink wat volk nog naartoe.