Loose Ends viert de magie van gitaren Loose Ends viert de magie van gitaren

Na de legendarische eerste editie van Loose Ends in 2019 in Amsterdam landt het feest van boekingskantoor/festivalorganisator Friendly Fire, en sinds vorig jaar ook TivoliVredenburg, nu voor de tweede keer op Beton-T in Utrecht. Dat zal niet voor niks zijn, want dit is een perfecte stadsrafelrand voor een frisse duik in de underground. De nabijheid van een klimhal blijkt bij nader inzien ook gelukkig, als we met zijn allen een half uurtje mogen schuilen voor het onweer dat overtrekt.

In de middag zijn we dan al goed om de oren geslagen met een sterke staalkaart aan ijzersterke bands. Het publiek moet nog een beetje op gang komen als Geo uit Groningen het spits afbijt met hoekige punkritmes en een lekker losse frontman met een permanente 80’s vibe. Uitstekend begin. Parker Fans werd naar eigen zeggen om 11.00 uur deze ochtend gebeld met de vraag of ze om 14.00 uur thuisact Bowl wilden vervangen, dat door ziekte af moest zeggen. Natuurlijk kan dat, ook al heeft de band nauwelijks een idee op wat voor festival ze staan. Ook muzikaal is het hier een outlier, met een stevige basis van samples en synths. Leuk is het wel, niet in het minst ook door de lollige arrogantie van de praatjes tussendoor. "Ik zie hier veel mannen van rond de vijftig. Dat is leuk, want die komen me straks zeggen dat ik ze doe denken aan hun zoon."

En zo gaat het in snel tempo door. Een half uurtje tot veertig minuten per band, geen pauze, om en om frontside en backside. Nieuwsgierig waren we naar Texoprint, dat voorheen als Kalaallit Nunaat met knetterende noise de podia aan gort speelde. Met de naamwisseling lijkt ook de sound nog weer wat assertiever en directer geworden. Texoprint speelt een ijzersterke set en dendert zo zoetjesaan de eredivisie van belangwekkende Nederlandse gitaarbands binnen. Het is nogal een contrast met de vrij simpele en weinig gedenkwaardige gitaarrock van Knives op het andere podium.

Nieuwsgieriger zijn we naar HIQPY, uit Amsterdam en Haarlem. Er hangt sinds de Popronde en Noorderslag en al een heel aantal zomerfestivals een flinke hype rond de band, die behoudens een singeltje nog nauwelijks muziek heeft uitgebracht. Die hype is niet voor niks, want dit is een hele fijne combinatie van fuzzy gitaren en fraaie zang van sprankelende frontvrouw Abir Hamam. HIQPY leunt tegen de emotioneel gelaagde indierock die we kennen van Bettie Serveert. De bandleden zijn afkomstig van het conservatorium en dat hoor je goed, technisch klopt het als een bus, ook al is het geluid onder het afdak wat rommelig. HIQPY heeft al zat sterke songs op het repertoire, dus kom maar snel op met die eerste plaat.

Ook over The Psychotic Monks zoemt tevoren al rond dat we deze niet mogen missen. "We drove for 15 hours to play here", zegt de zanger droogjes. Het T-shirt van Squid geeft wel zo'n beetje aan waar ze de mosterd halen, al is de eigen bandnaam ook wel een goede samenvatting. De gitarist zal ook wel niet voor niks als twee druppels water op Jeffrey Lee Pierce lijken. Al die invloeden leiden tot een knetterende set vol complexe avant garde noise psychrock. De lekker jazzy drummer maakt dat de gitarist en de bassiste heerlijk los kunnen. De Psychotic Monks mogen vaker in hun busje stappen voor een roadtrip naar Nederland!

Op het andere podium heeft Malice K het aanzienlijk moeilijker. De zanger uit New York schreeuwt zijn emoties van zich af en dat werkt prima, maar toch lijkt hij hier slecht op zijn gemak. Als hij mompelend een akoestisch nummer aankondigt blijkt het lastig om de aandacht van het publiek te krijgen. Het begint fraai, maar als men maar door blijft ouwehoeren heeft hij er genoeg van en vertrekt. Kom op mensen, we can do better.

Inmiddels kijken we steeds zorgelijker naar de donkergrijze hemel en naar buienradar. Dat doet de organisatie ook, want direct na vertrek van Malice K wordt aangekondigd dat het hier vanwege het naderende onweer niet meer veilig is, maar dat we mogen schuilen in de naastgelegen klimhal Sterk. Goed geregeld!

Na pakweg een half uur pakt NewDad de draad weer op met aangename shoegaze. Niks op af te dingen, al kabbelt het wat voort. Lekker om thuis nog veel vaker te luisteren, maar hier bij Loose Ends moet de energie eruit en dat heeft Master Peace goed begrepen. Vrijwel alles wat de band doet komt uit een kastje, maar de drie bandleden en met name de zanger (die ook niet alles zingt) weten het publiek uitstekend op te jutten tot een stuiterende moshpit en eindelijk wat goede crowdsurfs. Niet goed, maar wel heel erg leuk.

De moshpit verplaatst zich probleemloos naar het andere podium voor Beige Banquet, ook al is dit muzikaal van heel andere orde. Wie naar Loose Ends verwijst als dat festival voor postpunk heeft het in feite over Beige Banquet. Zelf noemen ze het dark punk, dat mag ook. Je kunt ook oude wave zeggen. Dit is een serieus goede band, retestrak, hard en ritmisch, dankzij een slim extra lijntje percussie. De ideale soundtrack voor het vallen van de avond.

Ook rond Ghostwoman heerste tevoren een nieuwsgierige verwachting en ze stellen geen seconde teleur. Ghostwoman oogt als White Hills en klinkt als The Black Angels en dat zijn dan mooi wel twee bands die uw reporter bijzonder hoog heeft zitten. De moshpit gaat even on hold voor wat meer introspectie, terwijl de drums dreigend als het eerdere onweer over Beton-T denderen.

Dat is de opmaat naar een afrondende drieslag die er niet om liegt. Meltheads uit Vlaanderen speelde naar verluidt onlangs het Valkhoffestival al flink aan gort, dat zijn ze hier ook stellig van plan. Deze band ademt geschiedenis, met diepe wortels in de smerige protopunk van MC5 en The Monks, maar dan wel bijzonder eigengereid en eigentijds gebracht. Meltheads schuwt het grote gebaar niet, met als prijsnummer het (enige) Nederlandstalige ‘Niet Naïef’.

De drie dames van HotWax laten er evenmin gras over groeien. De lekker smerige grunge is een prima opmaat naar afsluiter DITZ. Nog één keer kan iedereen de pit in en iedereen gaat ook de pit in. Ergens knaagt de soms wel erg opzichtige vergelijking met Fontaines DC en Idles, maar hey, beter goed gejat dan slecht verzonnen en dit is wel echt precies wat we hier en nu, op dit moment nodig hebben. Dus hop, bier in de lucht en de circlepit weer in.

Het voelt al ver in de nacht als Loose Ends op toch een schappelijke tijd afsluit. De magie van gierende gitaren, de ontdekking van nieuwe bands, de energie van de moshpit, Loose Ends brengt het bij elkaar. Het is onvermijdelijk dat we hier volgend jaar weer zullen staan.