Dat de tracks in dB’s en Studio Moskou zijn opgenomen en geproduceerd door Throwing Bricks-lid Marius Prins, zorgt bovendien voor een belangrijk tijdsdocument. Het een laatste herinnering aan de huidige locatie, een belangrijke broedplaats en ontmoetingsplek voor veel underground bands in Utrecht.
Throwing Bricks schiet met twee tracks uit de startblokken op deze EP, die volgens ons meer moet worden gezien als een gezamenlijk geschreven concept, in plaats van een echte ‘split release’. Je wilt teveel, zo lijkt opener ‘A Selfish Symphony’ te zeggen; dromerige black metal die herinnert aan de Franse golf van vervlogen tijden zijn te horen in de gitaar melodieën. De viool van Johanna Kouwenhoven en de gortdroog klinkende drumpartijen zetten een plechtige sfeer neer, als zijnde in de rouw. Niels Koster zijn screams geven een bombastisch randje aan die plechtigheid, waar blastbeats en verraderlijke death metal grunts eigenlijk misplaatst voelen. Maar het kan niet anders. ‘Teveel’ is in deze zin dan ook eerder een onontkoombare emotie waar niet aan te ontsnappen valt. Een gevoel van radeloosheid wat zeker wordt doorgetrokken in de traag minimalistische funeral doom van ‘Abandon Me’. De mantra-achtige zang van Kim Hoorweg (van sludgepunk band VULVA, waarvan een show in dB’s ooit werd verstoord door anti-abortus demonstranten die pamfletten weggaven tegen hun pro-abortus statements) werkt hier zalvend tegen alle pijn. Met minimale middelen horen we denkbeeldig, “Kom maar, het is goed”.
(tekst gaat verder onder de video)
De hechte vriendschap tussen Throwing Bricks en Ontaard zorgt ervoor dat hun gezamenlijke EP Oud Zeer steevast dezelfde sferen oproept: rouw, traumaverwerking en radeloosheid. De gastbijdrages proberen te zorgen voor een gevoel van veiligheid, die ene vriend waarbij je terecht kunt als het even niet gaat. Die dualiteit is… onontkoombaar!
Het samen geschreven ‘Blame, Pt. 1’ kan niet worden losgezien van het door Ontaard geschreven ‘Blame, Pt 2’, al is het maar omdat in beide tracks een verhalend spoken-word concept wordt doorgetrokken vol traumatische jeugdherinneringen. Het meisje dat vertelt is eerst 9 jaar en later 13. Wat opvalt is dat de herinneringen in Pt. 1 gehuld zijn in een dikke mist: eerst klinkt de stem van Shira van der Wouden ver weg en later wordt alles opgeslokt door een korte uitbarsting harsh noise. Wij vragen ons af hoe zuiverend deze noise had kunnen zijn als de muur langer had aangehouden? Het speldenprikje van nu is onbevredigend, maar wellicht was dit het doel? Achterblijven met een gevoel van “en wat nu?”. Clasine Haringsma aka Immen haar onderkoelde vertelling lijkt Pt. 2 met beide voeten op de grond te houden, meer aards. Tot ze uiteindelijk zelf wordt meegesleurd in de paniekerige black metal stemming van Shira’s screams – wederom radeloos!
Op de vleesgeworden psychose van Ontaard’s ‘Spiraling on the Kitchen Floor’ gaan uptempo postpunk ritmes hand in hand met black metal gitaren. Zo op het eerste gehoor lijkt het nummer stilistisch niet op deze release thuis te horen, totdat de vocale intensiteit zover wordt opgeschroefd dat we er niet meer aan kunnen ontsnappen. Een verstikkende vicieuze cirkel wordt voelbaar met een maniakale energie die doet denken aan destijds Dawn Crosby van psychologische US thrashmetal band Fear of God met hun plaat Within the Veil. En zo zijn we weer terug, bij radeloosheid!