Popronde Utrecht 2023: de grotere jas zit als gegoten Popronde Utrecht 2023: de grotere jas zit als gegoten

We beginnen in Bunk, waar Cocobolo gehavend aan de start van deze Popronde-editie verschijnt. Door een incident met een kaasschaaf speelt bassist Hilde namelijk met een blauw verbandje om haar ringvinger, maar het drietal laat zich niet kisten. Ook met een vinger minder grooven de psychrockers erop los. Met kleurrijke, surfy jams waar het spelplezier vanaf druipt laat Cocobolo zien waarom het in januari op ESNS staat. Als Hilde dan ook nog even bij de kaasschaaf uit de buurt blijft, kan dat niet anders dan een succes worden. (SG)

Vroeg op de avond staat Toverberg voor een dan nog veel te leeg LE:EN zijn Nederlandstalige luisterliedjes te vertolken. Geïnspireerd door zowel een gedicht van Gerrit Achterberg als een carnavalskraker van André van Duin levert dat onder meer een intrigerende liedje op over een dood paard in de gang. (WB)

In het intieme ZIMIHC Theater Wittevrouwen doet pianist Daniël Thomàs waar hij goed in is: mensen ontroeren met zijn muziek. Tijdens zijn optreden combineert hij elementen van zowel klassieke piano als elektronica met elkaar, wat leidt tot een optreden waar zelfs klassieke muziek-sceptici stiekem toch wel even bij weg zouden dromen. Op zijn sokken en met zijn ogen altijd gesloten tijdens het spelen brengt hij onder andere een ode aan de regen en het gevoel niet overal tegelijktegelijkertijd te kunnen zijn. Een hint van ironie zo tijdens de popronde, waar de hectiek en de drang om zoveel mogelijk optredens bij te wonen hoogtij vieren: zo loopt er halverwege het nummer iemand vluchtig de ruimte uit om snel naar het volgende optreden te gaan. Een exit met prachtige, filmische begeleiding. (IR)

Ben je wel echt op de Popronde geweest als je niet veel te lang buiten hebt staan wachten om een glimp op te vangen van de allernieuwste indieparel? Iedereen die bij Pale Puma was, kan dat in ieder geval van z’n bucketlist afstrepen, want het was stampvol in het café van De Helling. De band tekende dit jaar bij Excelsior als de nieuwe protegé van Moss-frontman en indie-godfather Marien Dorleijn. Om buzz zit Pale Puma dus niet verlegen. En ook om goede liedjes niet. Het Amsterdamse viertal maakt fijne, jangly dreampop a la Beach Fossils, aangevuld met de stuwende drums en grootse refreinen van The War On Drugs. Tegenover deze fonkelende liedjes is de podiumpresentatie van de band wat flets en stijf. Nu was bewegen ook lastig in de volgepropte Helling, dus kun je ze dat echt kwalijk nemen? Het is nou eenmaal geen makkie, de nieuwe indiebelofte zijn. (SG)

In de hal van TivoliVredenburg staat Astronaut. Vijf jongens die precies uitstralen wat je verwacht bij hun sound: vrolijkheid. Astronaut is het muzikale project van songwriter Pelle Bast en samen met zijn band bezingt hij op een filosofische en humoristische manier thema’s die we herkennen uit ons dagelijks leven zoals de liefde, seks en communicatieproblemen. Daarnaast behandelen ze in hun teksten ook grotere, ingewikkelde vraagstukken die ze verbloemen met vrolijke gitaren en een trompet. Zo lukt het ze om vroeg op deze Popronde-avond het publiek, en iedereen die de hal van TivoliVredenburg toevallig passeert, mee te laten zingen met hun catchy refreinen. Ook geeft Astronaut ons tijdens hun set alvast een voorproefje van het debuutalbum dat er aan gaat komen, en die volgens ons zeker het luisteren waard gaat zijn.

Je hebt acts die het van hun enthousiasme moeten hebben. Andere bands juist van hun muzikale kwaliteiten. En soms balt dat allemaal samen in een energiek optreden dat muzikaal ook nog eens heel sterk is. The Mocks uit Nieuw-Vennep zijn duidelijk niet vies van een beetje show. Alle rockposes uit het boekje komen voorbij: high kicks, een gitaar als fallus tussen de benen, ritmisch getimede sprongen, een microfoonstandaard die wordt gebruikt om gitaar te spelen en diezelfde gitaar die het luchtruim kiest. Maar wat spelen ze hun beatmuziek retestrak en vol overgave. Voor The Mocks is de muziek duidelijk blijven steken in de jaren zestig. In hoog tempo vuren ze aanstekelijke liedjes als ‘Do Me Good’ op het toegestroomde publiek in de Ping Pong Club af. Liedjes die duidelijk refereren aan bands als The Kinks en The Who in hun beginjaren. Bij bands die zich zo duidelijk, zowel in vorm als geluid, richten op een muziekstroming uit het verleden bestaat dan altijd het gevaar dat het een pastiche wordt. Daar is bij The Mocks echter zeker geen sprake van. The Mocks zijn niet om te lachen en al helemaal geen schijnvertoning, maar “the real deal”. Een tijdcapsule met onontgonnen muzikale parels voor mods. (WB)

Door naar TivoliVredenburg, want daar, onderaan de trap in de foyer, betreedt alternative hiphopartiest en producer Keenan Mundane het podium. Begeleid door zijn eigen beats maakt hij een relaxte, maar toch energieke indruk. Die afwisseling hoor je ook in zijn muziek. Ontspannen flows, die doen denken aan Earl Sweatshirt worden afgewisseld met snelle drum ‘n bass beats. Zijn stemgeluid doet bij vlagen denken aan dat van Westside Gunn, maar ook invloeden JPEGMAFIA zijn te horen in zijn muziek. Veel invloeden, die samen toch allemaal resulteren in een geheel eigen geluid. En mocht je nou nieuwsgierig zijn, op 11 november kan je hem checken op Le Guess Who. (IR)

Snel door naar dB’s, waar de Nijmeegse postpunkband Femme Fugazi zich waagt aan een gevaarlijk spel: publieksparticipatie. Je publiek vragen om een zin mee te zingen die ze niet kennen, het leidt nog weleens tot ongemakkelijke situaties. Behalve natuurlijk wanneer die zin als volgt luidt: ‘Buy me a ticket to the tropics/Gerard Joling!!’ De zaal schreeuwt het mantra vol hartstocht mee en trakteert de band op een furieuze moshpit. Een wijze les voor alle bandjes. Als je maar vaak genoeg Gerard Joling roept, beginnen mensen blijkbaar vanzelf sprongetjes te maken. (SG)

Het is stampvol in Taplokaal GIST voor het optreden van Laura Sjin. "Wat leuk dat er zoveel mensen zijn", merkt ze zelf ook op. Die volle bak is inderdaad alleen maar leuk, want Sjin staat super-relaxed op het podium. Met een nieuwe EP (‘anders dan ik was’) en radiosucces op zak hoeft ze zich ook nergens zorgen om te maken. Op de studioversies zitten haar nummers al steengoed in elkaar; live met band klinkt het nog beter – zo tipten onze landelijke 3voor12-collega’s haar deze Popronde ook al.

De upbeat indiepop met zorgvuldige details die Sjin al een aantal EP’s maakt komt heel goed aan bij het volle café. Achter de bar worden er al dansend biertjes getapt en zelfs achterin wordt er meegezongen. De uptempo nummers doen het goed, maar ook bij Sjins meer mellow nummers staan mensen aandachtig te luisteren. Een gemeende ‘aahh’ is te horen als Sjin haar laatste nummer aankondigt. Ook spelt ze haar naam nog snel even, zodat mensen haar muziek online kunnen vinden. 

Nog een kijktip voor wie nog niet genoeg Popronde heeft: Laura Sjin voegt overal waar ze speelt een mede-Popronde-artiest toe aan haar vriendenboekje. De megaleuke video’s daarvan staan op haar socials. (IB)

De show van Velocity Made Good is er één waar we in het bijzonder naar uitkijken. Gitarist Thomas Venema en drummer Wytse Dijkstra zaten eerder in The Resurrection, een band die de afgelopen jaren een aantal sterke shows in Utrecht speelde. Voordat ze aan de slag kunnen, moeten er nog een aantal technische hobbels worden genomen. De opbouw, het aansluiten en het checken van drums, synthesizers en laptop kost nogal wat tijd. De geluidsman wurmt zich enigszins zenuwachtig tussen de bezoekers door, in het steeds drukker wordende LE:EN. Ruim een half uur na de geplande starttijd begint Velocity Made Good. Met synths, samples en laptop leggen ze een EBM-basis, die door de energieke live drums van Wytse en gitaar van Thomas ook een rockgevoel krijgt. In het begin van de set gaat dat nog wat aarzelend: tijdens en tussen de nummers door wordt nog aan het geluid gesleuteld, wat ook effect heeft op de twee muzikanten. Een deel van de bezoekers verlaat de zaal, wellicht voor dorpsstraat 3 die even verderop in De Helling gaan starten. De doorzetters zien een stuk dynamischer tweede deel van de set waarop inmiddels ook gedanst wordt. De Popronde is voor sommige acts ook een nuttige leerschool voor hoe je snel een functionerende live set opbouwt. Met deze les in het achterhoofd hopen we Velocity Made Good snel weer ergens anders te zien. (ML)

In het rumoerige Kafé België komen de ingenieuze en experimentele indieliedjes van NEWT niet helemaal uit de verf. Pas aan het eind van de set gaat het tempo echt omhoog en krijgt de saxofoon de ruimte om de boel op te zwepen. Zonde, want een groot deel van het publiek is dan alweer vertrokken. (WB)

Door naar Warmoes, waar we bij aankomst worden begroet door een knus kampvuur. Sachee, die vandaag zeven koppen telt, zorgt hier voor een heerlijke ongedwongen, groovy sfeer begeleid door een mix van hiphop, R&B, reggae, goede zang en lekkere baslijntjes. (IR)
 

Terwijl de bezoekers van het concert van Wende de Ronda uitstromen, begint Hiqpy beneden in TivoliVredenburg met een knal. Een ‘goedenavond TivoliVredenburg!’ en een ‘kom allemaal even dichterbij’ waren genoeg om het publiek vanaf de eerste inzet mee te krijgen. 

Hoewel de band nog geen jaar bestaat, zijn ze alles behalve zoekend. De vier bandleden vliegen van indierock via grungy coupleten naar serieuze rockinstrumentalen, maar zonder ooit de controle te verliezen. Met haar steengoede stem pakt de frontvrouw gemakkelijk het steeds groter wordende publiek in. Alles is superstrak en alles klopt: de looks, de moves, de solo’s. Hiqpy is brutaal, hard en eigenzinnig maar oh, zo sympathiek. 

Niet voor niets dat ze al werden getipt als een van de 3voor12-talenten van deze editie, en dat terwijl ze nog niks gereleased hebben. Alleen een livevideo – waarvan ze uitgeprinte A4'tjes met de QR-code hadden meegenomen – van het nummer ‘Something’, waarmee ze hun veel te kortdurende set ook afsluiten. Het wordt op de late donderdagavond helemaal duidelijk: Hiqpy heeft alles onder controle. (IB)

Wie heeft er een blik HKU’ers opengetrokken? Net voordat de schimmige synthwavers van dorpsstraat 3 aan hun show beginnen, stroomt De Helling vol met hipsters van begin-twintig met hangende oorbelletjes en haagse matten. En dat is niet voor niks. De Amsterdammers spelen hun grauw-dansbare griezelwave met overtuiging en coole nonchalance. Alle oorbelletjes in de zaal bungelen vrolijk mee op het ritme van de vintage drummachines. (SG)

In ’t Oude Pothuys heeft AMAGUK goed begrepen hoe je de mensen in de zaal direct bij de kladden grijpt. In de afgeladen en bloedhete werfkelder blijkt maar weer eens dat jazz echt geen stoffig genre is voor oude mannen. Het trio, zelf afkomstig uit Griekenland, Italië en Spanje, staat voor een zaal met jonge mensen uit alle windstreken van de wereld. Het voelt dan ook bijna alsof dit optreden geen onderdeel is van de Popronde, maar van Le Guess Who?. Een festival waar de band zeker niet zou misstaan, want hun opzwepende punkachtige benadering van jazz is van een uitermate hoog niveau. Stralend middelpunt is de basklarinet van Massimiliano Dosoli, die in een moordend tempo het hout bespeelt en de longen uit zijn lijf blaast. AMAGUK blijkt de perfecte band om de nacht mee in te gaan. Meanderend van noisy tot mediterraan naar meer elektronisch is daar altijd die dikke vette groove die het uitermate dansbaar maakt. (WB)

In een bomvol Hofman Café worden de grote lampen gedimd en het podium verlicht door groene en rode spotlights. Even later introduceren harde gitaren de volgende act van de avond: THAMES. Met hun Britse post-punk sound geïnspireerd door IDLES en The Cure krijgen ze het publiek bij het eerste nummer al los en wordt er meegedanst op de muziek. Frontman Merlyn Baartman staat op het podium alsof hij het al jaren doet en laat teksten over seksisme en racisme door het café klinken. THAMES laat zo zien dat ze gevoelige en belangrijke onderwerpen met gemak in een rockjasje kunnen steken. Halverwege de set geeft Baartman een mooie speech over het accepteren van je geaardheid en benadrukt hij dat iedereen in de zaal zichzelf mag zijn, waarna het publiek nog losser lijkt te worden. Richting het einde van de show gaan de shirts op het podium uit en ontstaat er zelfs een zekere moshpit in het cafe. Zo zet THAMES een keiharde maar kwetsbare show neer: een contrast dat ontzettend goed werkt bij deze band. (ES)