Raggen, moshen en plenzen op Loose Ends 2023 Raggen, moshen en plenzen op Loose Ends 2023

De legendarische geboorte van Loose Ends is moeilijk te overtreffen. Op een absurd tropische zondag in 2019 verzamelden twintig van de spannendste gitaarbands zich op de NDSM-werf in Amsterdam, waaronder een pre-heldenstatus Fontaines D.C en een pasgeboren Personal Trainer. De zon brandde constant op je harses, het lauwe bier was (nauwelijks) je enige verfrissing, de kolkende moshpits waren onmogelijk te ontvluchten en de stof kwam uit je neus. Toch was het prachtig.

Gitaarfanaten hebben jaren gesmacht naar een Loose Ends-comeback. Afgelopen weekend was het dan zover: in samenwerking met het Utrechtse poppodium TivoliVredenburg vond de tweede editie plaats. Voor €32 (da’s maar €2,46 per band!) zag je dertien ijzersterke gitaaracts op het experimentele stadsplein van Utrecht, Beton-T. Dit ongebruikte gebied (een enorme betonnen plaat van 3600 m2) is tijdelijk omgetoverd tot een verzamelplek voor allerlei culturele uitspattingen. Perfect voor de onstuimige capriolen van Loose Ends.

De maximumcapaciteit van het festival is van 5.000 bezoekers naar 2.000 afgeslankt. Dat zorgt voor een wat intieme editie. De programmeurs focusten zich dit jaar dan ook meer op de onderkant van het affiche. Daar zit nog genoeg sensatie tussen: iedereen zit te popelen om de brute moshpits van Deadletter en Tramhaus in te duiken en wil natúúrlijk een blik werpen op het New Yorkse punkcollectief Cumgirl8. Op slechts twee podia (Frontside niet overdekt en Backside wel) wisselen de bands elkaar af van 13.30 tot 22:30 uur.

No Brains mag het spits afbijten. Het publiek op Beton-T moet duidelijk nog even wakker worden, maar daar hebben de piepjonge Utrechters lak aan. Ze vliegen er met gestrekt been in, en bestoken de toeschouwers een half uur lang met oldskoolpunk van het venijnigste soort. De band speelt alles in de zesde versnelling en zanger Rube kwaakt alsof er iemand op zijn Haagse mat is gaan staan. Al het zwoegen wordt beloond tijdens het laatste nummer. Het zonnetje breekt door en - ja! - daar is ‘ie dan toch, op de valreep: de eerste (verlegen) moshpit van de dag. We zijn los.

Tijd voor local nummer twee. Gitaarmuziek hoeft lang niet altijd ernstig te zijn, bewijst Kboy En De Goedzo Jongens. ‘Hallo mensen in de hel!’, roept leadzangeres Kboy van het Utrechtse postpunkviertal. Kboy wordt het Backside-podium opgedragen door twee intimiderende gasten met zwartgeschminkte ogen. De frontvrouw rockt een diadeem met rode duivelsoortjes, net als Mr. Spooky op basgitaar, Mark Rutte op drums en Freaky Funk op gitaar. De bandleden staan bekend om hun pseudoniemen en verkleedpartijen. Tussen alle oddball humor door zijn de liedjes van de Utrechtse slackers (over aambeien, anussen etc.) écht hartstikke cool. Hun basloopjes zijn catchy, surfriffjes speels en Kboy gaat goed los op haar loeiharde koebel.

Op de Frontside doet Marathon zijn bandnaam eer aan. De Amsterdamse postpunkers zijn namelijk niet kapot te krijgen. Drie kwartier lang scheren de (soms) vier (!) gitaristen over het podium, zanger/gitarist Kay Koopmans voorop. Met zijn ninja-kicks in het luchtledige en wilde stuiptrekkingen ziet hij er af en toe uit alsof hij met een onzichtbare demoon in gevecht is. Het is puur enthousiasme. Marathon had gewoon echt heel veel zin om op Loose Ends te staan. Een festival waar de band met haar bezwerende, melodieuze postpunk ook perfect past. Het is dat er nog elf andere bands waren, anders stond Marathon nu nog steeds te spelen.

Met hun quirky indiepop is Mood Bored een beetje een vreemde eend op het Loose Ends-affiche. Toch houden de Tilburgse poprondetalenten zich makkelijk staande tussen al het gitaargeweld. Hoe? Gewoon, met hele goeie tunes. Want godsamme, wat heeft deze band lekkere liedjes. Echte indiehitjes: compact, origineel, pakkend en een beetje sassy - uitgevoerd met flair en speels gemak. Een heel fijn bandje dit.

Oei, de lucht kleurt plots zo grijs als het beton. Da’s balen voor de Zuid-Londense band Blue Bendy. Voor de eerste internationale act van de dag zit het sowieso al tegen: ze moeten het verregende Frontside-podium trotseren zonder frontman Arthur Nolan (die heeft een koutje gevat). Dat verklaart waarom de - nu ook zingende - gitarist Joe Nash met een boekje vol teksten zit te klooien. Ondanks alles is de set magisch. Hun artrockliedjes à la Ought zijn even onvoorspelbaar als de buien die vallen. De regen barst precies los tijdens de epische ontknoping van hun meesterwerk ‘Cloudy’. Kippenvel. Nash blijkt net zo’n imponerende stem te hebben als hun gebruikelijke frontman.

Gelukkig breekt de zon weer door wanneer Library Card, grappig genoeg, het schitterende liedje ‘Sunflowers’ inzet. Het spoken word-gezang van vocalist Lot van Teylingen werkt bemoedigend, tussen alle hoopgevende lo-fi gitaartjes door. Dit Rotterdamse postpunkviertal is ontstaan uit vriendschappelijke kruisbestuiving binnen de bruisende Rotterdamse undergroundscene (The Lumes, Neighbours Burning Neighbours en Nagasaki Swim). De Nederlandse bandscene is nogal hecht, dat viel al op tijdens Loose Ends in 2019.

Nóg een gitaarband? Ja, maar deze komt weer uit een totaal andere hoek. Beloofd. Divorce uit Nottingham maakt noisy alt-country. Zanger/bassist Choen-Towell en zangeres/gitariste Felix Mackenzie-Barrow zien eruit alsof ze regelrecht uit de vintage roadmovie True Romance komen, inclusief blonde pruik. De kronkelende gitaarsolo’s met een flinke lading feedback neigen wat naar het zwaardere werk van indiefolkhelden Big Thief. Pure folk gaan we waarschijnlijk nooit horen op Loose Ends, maar deze Britse noise-cowboys komen toch aardig in de buurt.

Snel weer terug naar de punk. Tussen Cable Ties en Loose Ends is liefde op het eerste gezicht. Maar wat doet het publiek nou precies als een blok vallen voor dit Australische drietal? Is het hun no-nonsense-punkrock? Het bier? De hyperaanstekelijke energie van frontvrouw-en-stuiterbal Jenny McKechnie, die tijdens het zingen steevast kijkt alsof ze tegen de regen in fietst? Geen idee, waarschijnlijk een beetje van alles. Feit is dat de band nog geen drie minuten nodig heeft om een moshpit te ontketenen (een dagrecord!). Het is feest op de Backside, en dat kan ook een kapotte versterker niet meer verpesten. McKechnie gooit haar gitaar gewoon weg, doet een gek dansje, het publiek juicht, en we springen weer vrolijk verder. Tevreden glimlachend kijkt de band neer op de kolkende betonzee. Ze zijn niet voor niks de halve wereld afgereisd.

‘You might as well dance, it’s fockin’ sunny’ roept Gurriers-zanger Dan Hoff naar het publiek. Terwijl het regent… Hoe Iers wil je het hebben? Gurriers komt dus uit Ierland. Uit Dublin welteverstaan, net als die andere bekende band die een aantal jaar geleden op Loose Ends stond. Er lijkt daar toch echt iets in het water - of de Guinness - te zitten, want met Gurriers heeft Dublin er weer een indrukwekkende postpunkband bij. De muziek is noisy en intens, de band retestrak en de energie torenhoog. En ja, er werd gedanst.

De titel ‘hardste band van de dag’ is onbetwist voor Hammok. Met hun verwoestende hardcorepunk vol tempowisselingen brengen de drie Noren het beton in Beton-T. De drummer is een beest, de bassist beklimt alles wat ‘ie ziet en de zanger krijst al zijn woorden vanuit zijn tenen het publiek in, zelfs tussen de nummers door. ‘I love you!’ schreeuwt hij, met een blik alsof hij ons wil vermoorden.

Wie horen we daar nou huilen naar de maan? Het is de frontman van de Londense band Deadletter, Zac Lawrence. Die staat in ontblote borst weer eens totaal de boel te ontregelen, met slechts een tamboerijn in de hand. Dat de postpunkband goed is, weten we nu écht wel. We zagen het nog tijdens hun supersterke show op het Amsterdamse showcasefestival London Calling. Deadletter is de perfecte band om de avond van Loose Ends in te luiden: dansbaar én gevaarlijk. Kus je vrienden maar vaarwel. Die intense moshpit tijdens het liedje ‘Fit For Work’ slokt iedereen in zijn buurt op. Loose Ends heeft er zin in.

Back naar de Backside. ‘Hallo sletjes!’, roepen de meiden van cumgirl8. Hun Nederlandse woordenschat mogen ze dan ondertussen wat vergroot hebben, het gaat er nog even rommelig aan toe bij het New Yorkse punkcollectief als altijd (zoals ook op London Calling en Best Kept Secret). Maar goed, het blijft gewoon een extreem vette band. Hun expliciete dance-punk zal altijd met grote ogen ontvangen worden. Gelukkig besluiten ze hun beste track ‘cicciolina’ niet over te slaan (…na heel wat overleg op het podium).

Live-sensatie Tramhaus valt daarentegen allesbehalve tegen. De Rotterdamse punkers blijven zich bewijzen op elk moment dat dat maar kan. Dan al helemaal op het gitaar-walhalla Loose Ends. Er is haast geen betere slotact te verzinnen. De track ‘Make It Happen’ (een cynische knipoog naar de slogan van Rotterdam) wordt als altijd keihard meegebruld door het publiek (‘Rrrrrotterdam, make it happen!’). Frontman Lukas Jansen verschijnt plots midden in het publiek, gedragen als een god, op de handen van zijn fans. De crowdsurfers vliegen je tot op het állerlaatste moment nog om de oren. Het zit erop. De tweede editie van Loose Ends komt tot een eind.

Nee, het weer zat deze editie niet mee. Zo stoffig als je afgetrapte schoenen de vorige editie waren, zo modderig zijn ze dit jaar. Maar hé, voel je dat? Diezelfde magie die vier jaar geleden in de lucht hing. De vrijheid die gitaarmuziek met zich meebrengt. Iedereen kan het, waar dan ook, en er zijn geen regels. Meer dan een elektrische gitaar heb je niet nodig: plug ‘em in je goedkope versterker en alles is mogelijk. Op naar de derde editie van Loose Ends.

Gezien: Loose Ends 2023, zaterdag 26 augustus @ Beton-T, Utrecht