Popronde Utrecht 2022: een stad vol aanstormend muzikaal talent Popronde Utrecht 2022: een stad vol aanstormend muzikaal talent

Het uit het Limburgse Heerlen afkomstige IKIGA krijgt vroeg op de avond in een goed gevuld café De Zaak de stemming er als snel goed in. Hun catchy powerpop is de perfecte kickstarter voor een lange avond vol muziek. In het begin zit de zang nog wat al te ver weggestopt in de mix (niet gek na een soundcheck van amper een minuut), maar al snel wordt niet alleen het geluid beter maar gaat de band ook wat losser spelen. De beste liedjes met de lekkerste hooks zitten dan ook aan het einde van de set met het korte maar frisse ‘Medication’ en als eindklapper nieuwste single ‘Wanna Go Up’, die net zo springerig is als de krullen van frontvrouw Indira Paping. (WB)

De Leidse talenten van Headfirst openen hun optreden bij Popronde met zoveel enthousiasme, dat een van de snaren van de gitaar van frontman Duncan Veeren tijdens het eerste nummer al was geknapt. Met schurende gitaarrifs, stevige drums en vooral de rauwe, warme zang van Duncan, doet het soms denken aan Oasis. Vooral het nummer ‘Amnesia’, waarmee de band is doorgebroken, voelt erg Nirvana-esk aan. Wat te zien is, is dat de band ontzettend veel lol heeft, want het samenspel gaat hen goed af en ze gaan er in op. Waar de eerdere nummers van de band een grunge randje hebben, is ‘Don’t You Mind’ een track waar de hele zaal meer op kan bewegen door de poppy-feel die het met zich meedraagt. Al met al een jonge band om in de gaten te houden voor hun toekomstige EP. (JC)

Het Bunk hotel is goed volgelopen voor Bella Luna. En dat is meer dan terecht. De Filippijnse zangeres voelt zich als een vis in het water op het podium, en geeft een nieuwe dimensie aan het woord ‘cool’. Begeleid door een akelig strakke band pakt ze de zaal in met haar zwoele, groovy soulsongs en warme, hese stemgeluid. Het lijkt haar allemaal geen enkele moeite te kosten. Ogenschijnlijk achteloos laat Bella Luna het publiek lachen, dansen en met ingehouden adem luisteren. Ook de bandleden pakken regelmatig hun moment. Met smaakvolle arrangementen en solo’s tillen ze de muziek naar een nog hoger niveau. Een hele lekkere show waar het spelplezier en muzikaliteit vanaf straalt. (SG)

Babs gaat als een speer. Nadat ze vorig jaar ongeveer viral ging met haar liedje ‘die/hen’ over voornaamwoorden en vooroordelen, bracht ze singles en ep’s uit, speelde ze op pride-feestjes en deze week nog werd ze aangekondigd voor ESNS. Met haar strakke poppy-hiphopproducties en snelle, rake teksten was ze een explosie van positiviteit op het Poprondepodium in TivoliVredenburg. Hoewel Popronde natuurlijk een showcasefestival is, was dat voorstellen voor Babs helemaal niet meer nodig: Het publiek rapte haar teksten vlekkeloos mee, danste op alle liedjes en sommige fans hadden Babs’ merch al aan naar de show – shirts met ‘een beetje bi’ die Babs en haar band zelf ook nog even aantrokken. Babs sprong het hele halfuur rond op het podium in een super strakke show waarin ze als een trein door haar catchy discografie raast. Met haar energieke show kreeg ze zo ongeveer iedereen aan het dansen, inclusief de medewerkers van TivoliVredenburg. (IB)

Punk, ska, surf en hier en daar een tropische noot, het komt allemaal voorbij in een bloedheet Kafé België bij Great Joy. En dan niet netjes na elkaar, maar bij voorkeur samengebald in één nummer. Muziek als een toverbal, waarbij de tempowisselingen je om de oren vliegen. De lol spat er bij de hele band vanaf en dat enthousiasme slaat al snel over op het publiek dat al bij tweede nummer ‘Debris’ met een grote glimlach op het gezicht in beweging komt. Aan het eind van de set wordt het langzaam wat leger in België, maar dat geeft het resterende publiek alleen maar meer ruimte om te dansen op ‘Welcome Home’ en ‘Squirm’ van de nieuwe EP BANG BANG. Grote vreugde, niks aan gelogen. (WB)

De Zeeuws-Brabantse Nederindiefolk-band De Toegift opent zacht en kwetsbaar met hun optreden in Ekko. Met ‘Ze zwaait’ valt de eenvoud en de lieve teksten van de band op. ‘Nollestrand’ betovert de zaal werkelijk: teder, jazzy en vooral een intiem inkijkje in de Zeeuwse achtergrond van frontman Maxim Ventulé. Bij ‘De woonwijk’, werd er heerlijk in het publiek geswingd, ondanks dat het nummer gaat over angstaanvallen en Breda. De nummers zijn soms simpel, maar elk heeft een twist: een saxofoon, een knap bedachte zin of swingende drumpartij. De bandleden bedanken uitgebreid voor de grote opkomst, maar deze is welverdiend voor De Toegift, die hopelijk snel met nieuwe nummers komt waarin ze meer van hun lieve teksten, jazzy achtergrond en indiefolk muziek laten horen. (JC)

Het publiek in TivoliVredenburg moet duidelijk nog even warmdraaien, maar daar heeft Elias Elgersma, alias Huub Prins, vanavond totaal geen boodschap aan. Hij vermaakt zich prima in zijn eigen wereld. Een wonderlijke wereld waar wij voor heel even met grote ogen in mogen rondkijken. Met de nadruk op heel even, want Huub Prins heeft haast. In recordtempo vuurt de eigenzinnige Fries zijn artistieke retrosongs op het publiek af, alsof hij over een half uur de trein moet hebben. Gejaagde drumritmes, bezwerende vocale tirades en epileptische aanvallen vliegen je om de oren. Prins raast, tiert, steunt en puft. Maakt een koprol, groet af, en zet snel het volgende nummer in. “Nog twee liedjes”, hijgt hij. Om zichzelf moed in te spreken, zo lijkt het. Voordat de toeschouwers zich goed en wel realiseren wat voor een wervelstorm zich zojuist voor hun ogen voltrokken heeft, is Huub Prins alweer verdwenen. Op weg naar het station waarschijnlijk. (SG)

Lange rijen voor café De Zaak, terwijl het café nagenoeg leeg is. En toch mag niemand naar binnen. Reden: de spullen van de band zitten nog in het busje. De charme van Popronde is ook dat het af en toe een logistieke nachtmerrie is. Als het Poodle is gelukt om alsnog al hun spullen binnen te krijgen en op te stellen wordt het wachtende publiek, al is het wat later dan oorspronkelijk gepland, niet teleurgesteld. De vrolijk stemmende indie gitaarliedjes over Astro TV, koffie en haaien rammelen aan alle kanten en worden ook niet altijd even zuiver gezongen, maar weten wel de juiste snaar te raken. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen en vraagt na afloop van de set die eindigt met het stuiterende ‘Labracadabrador’ om een toegift. Dat de band geen andere nummers meer heeft mag de pret niet drukken, ze spelen opener ‘Paper Jam’ gewoon nóg een keer. (WB)

Tussen half elf en elf uur verandert Bunk heel even van een hotel in een Caribische strandtent. De mannen van Cavolo Nero hebben hun Hawaii-blousjes namelijk aangetrokken en bouwen een tropisch feestje. De Utrechters serveren een friszoete exotische cocktail van psychedelische synthpartijen, falsetto hooks, rinkelende gitaren en percussieritmes uit verre oorden. Een smaak die we natuurlijk al goed kennen van acts als Jungle by Night, Yin Yin en the Mauskovic Dance Band. Erg vernieuwend is het dan ook allemaal niet, maar dat kan het driftig dansende publiek weinig schelen. Wat maakt het eigenlijk ook uit? Cavolo Nero is hier maar voor één reden: het bouwen van een feestje, en die taak voeren ze met verve uit. Het feest bereikt haar climax bij de swingende afsluiter ‘Durian’. De band is intussen echt op stoom en niemand in de zaal staat nog stil. Cavolo Nero zorgt voor een aangenaam tropisch briesje dat de hippe kamerplanten in Bunk vrolijk doet ritselen. (SG)

Het drietal van Mood Bored laat de zaal van Ekko werkelijk waar hun voeten van de vloer swingen. De liefelijke stem van zangeres en bassiste Myrte Driesenaar was niet alleen rauw en echt, maar ook een perfecte combinatie met de stevige drumpartijen en snoerende gitaren. De bas overheerste helaas soms de stem van Driesenaar, maar dit droeg ook weer bij aan de garage rock-feel die de band uitstraalt. De driekoppige band presenteert op deze editie van Popronde springerige, coole indierock met het perfecte-imperfecte rauwe randje. De upbeat nummers van Mood Bored hebben vaak iets melancholisch, alsof je afscheid moet nemen van de zomer. Concluderend, drie talenten die perfect balanceren tussen indie en rock, lief en ruig en zeker in de gaten moeten worden gehouden. (JC)

“Het is ineens teringdruk hier,” merkt KEEK op als hij CHARLOT aankondigt. En druk was het zeker: De Helling is afgeladen voor de alternatieve pop-act rond de Utrechtse Lotte Mulder. Ze maken pop noir met steady beats en een zware bas eronder, wat al snel een absolute succesformule blijkt. Als CHARLOT het kleine ‘Closure’ speelt, krijgen ze de stampvolle Helling bijna helemaal stil. Maar stil blijft het absoluut niet. Er komt een collectieve kreet van enthousiasme uit het publiek als de band een synth-solo inzet. Zeker als CHARLOT hun single ‘Cosmic Connections’ (“Hebben jullie ooit wel eens een kosmische connectie gehad met iemand? Ik wel”) uitbreidt met een bijna techno-achtige, opbouwende beat, lijkt het bijna ook ADE in Utrecht. Vanzelfsprekend schreeuwt het publiek om een toegift en als het dan toch echt afgelopen is zegt een lichtelijk overdonderde Mulder “jullie waren echt het leukste publiek ooit.” CHARLOT komt graag nog eens terug. (IB)

Het Arnhemse Wasted Youth Club timmert al lekker aan de weg en wordt deze Popronde niet alleen door OOR, maar ook door Never Mind The Hype als talent gepresenteerd. Hun stevige garage punkrock in de traditie van Together Pangea ligt dan ook goed in het gehoor en live voegen ze daar nog eens een enorme portie energie aan toe. Wasted Youth Club blijkt een band van grootse gebaren. Dat Hofman niet helemaal vol staat doet dan ook niets af aan hun totale overgave. En dat zorgt ervoor dat het publiek op de voorste rijen eveneens los gaat. Het lolbroeken tussendoor leidt daarbij soms wel wat af. Wasted Youth Club is dan ook op z’n best al het tempo hoog wordt gehouden, zanger Sven van Vessem in de overdrive gaat en zijn teksten over de hoofden van het publiek uitspuugt. Letterlijk in dit geval, als hij met zijn microfoon in de hand crowdsurfend de zaal door gaat. (WB)

Voordat de Australiër Tom Harden met zijn freakpunkcircus Bumble B. Boy de Nederlandse poppodia onveilig maakte, was hij in zijn thuisland actief als kinderentertainer. In Australië groeit nu waarschijnlijk een generatie kinderen op met een posttraumatische stressstoornis, want Bumble B. Boy is een ware bad trip. Harden en zijn band bedelven de EKKO onder een drie kwartier durende punkopera waarbij je je ogen uitkijkt. Schmink, cheerleaders, imkerpakken, toneelstukjes, visuals: alles komt voorbij. Of er ook nog muziek was? Jazeker. Met hun chaotische punk tovert de band het publiek binnen enkele minuten om in een krioelende bijenzwerm. Dit alles maakt van Bumble B. Boy een beleving waarvan de aanwezige verdwaalde studenten op zoek naar een feestje nog wel een aantal nachten wakker zullen liggen. Een tikkeltje gekunsteld? Wellicht. Indrukwekkend? Zeker weten. (SG)