Sorry zorgt voor een aanstekelijke somberheid in een uitverkocht EKKO Sorry zorgt voor een aanstekelijke somberheid in een uitverkocht EKKO

Sacrificial Chanting Mood opent de avond met een dreigende zelfverzekerdheid, die meer dan terecht is. Het bijtende postpunk duo bestaande uit Alicia Breton Ferrer (The Sweet Release of Death en Neighbours Burning Neighbours) en Doortje Hiddema (Euroboy, Real Derek en Rats on Rafts) introduceerden eerder deze maand nog hun gezamenlijke EP. Na een heen-en-weer-samenwerking via WeTransfer weten de twee geliefde namen uit de Rotterdamse undergroundscene een uitbarsting van zigzaggende gitaren en baslijnen neer te zetten. Ze schrijven over alledaags leed, terwijl ze streven naar een kluizenaren bestaan. Op het podium trekken ze zich echter alles behalve stilletjes terug.

Er is geen tijd om je op je gemak te voelen, want onder begeleiding van een sterke ritmesectie galmt er een onheilspellend gitaargeluid de ruimte in. Tijdens ‘Bright’ vindt er zo’n intens samenspel plaats, dat het meer dan duidelijk is dat we hier niet kijken naar Euroboy + Alicia Breton Ferrer, maar een krachtige eenheid. Het geheel snijdt en schuurt. Tussen alle ernst door verschijnt er dan toch soms nog een grijns op de gezichten van de bandleden. Ze weten maar al te goed wat een storm ze veroorzaken.

Vanuit het donker naast het podium staat Sorry ons al aan te kijken, terwijl ze een brutaal intro nummer door de zaal laten blazen (‘Girls’ door The Dare). Jeugdvrienden Asha Lorenz en Louis O’Bryen uit de Noord Londense scene zijn berucht om een koelheid die als desinteresse kan overkomen. Een eigenzinnigheid die al duidelijk is vanaf het moment dat ze het licht instappen. Frontvrouw Asha treedt nonchalant in positie, gekleed in een shabby trainingspak met beide handen in haar zakken, terwijl de rest van de band juist te formeel is gekleed in kostuum. Het vijftal is ironisch, maar maakt geen grappen. Afstandelijkheid is een groot deel van de aantrekkingskracht van Sorry. Het is iets wat doorbloedt in hun teksten en in hun dissonante geluid. Ondanks deze ogenschijnlijke terughoudendheid laten ze ons toch in hun persoonlijke ruimte, waar ze zich comfortabel genoeg voelen om een deel van zichzelf te delen.

De band bracht onlangs hun tweede album Anywhere But Here uit (geproduceerd door Portishead’s Adrian Utley). Het is alsof ze zout in een wond strooien die al eerder is aangericht door het debuutalbum 925 (geproduceerd in 2020 met de hulp van producer James Dring van Gorillaz) en voorafgaande thuisdemo’s. Met invloeden van triphop en grungy 90’s alt rock waagt het duo opnieuw een poging thema’s zoals giftige jaloezie en hopeloos verlangen te verwerken. Het vervolgalbum omarmt een ondoordringbare somberheid, maar in alle kilheid wordt er soms een uitzondering gemaakt voor dansbare beats die geschikt zijn voor een donkere club. De directe lyriek lijkt vaak ironisch en laat blijken dat eerlijkheid situaties soms juist kan verpesten, hoe bitterzoet dat ook is.

Tijdens de live set komt het zwaar geproduceerde album verbazingwekkend goed tot zijn recht: samples en geluidseffecten worden geïntroduceerd op een speelse manier, het gitaargeluid klinkt grungier dan ooit tevoren en Louis’ vlakheid weet Asha’s zelfverzekerde stem te balanceren. De chemie van het heen-en-weer gezang van Asha en Louis werkt aangrijpend en elk woord lijkt intiemer dan het vorige.

Hoewel nieuwe nummers zoals ‘Key to the City’ en ‘Let The Lights On’ bedwelmend binnendringen, is een gerijpte versie van ‘Starstruck’ toch het bijzondere hoogtepunt. Een lied met ontstemde riffs en haastig gezang van de zangeres dat op een uitdagende manier het verlies van zelfwaarde weet te verwerken, live nog prikkelender dan op het album. Voor een moment kun je je ogen sluiten en je problemen wegdansen. Maar wanneer de woorden “I am just your muse, nothing more” klinken, is het moeilijk deze te negeren en daalt er een gevoel van verslagenheid in.

Het is geen wonder dat Sorry’s set zwaar aanvoelt: hun somberheid werkt aanstekelijk. Nu en dan voel je de drang om te dansen, maar in je achterhoofd komen die teksten toch wel binnen. Op bepaalde momenten lijkt het alsof de band dan zelf ook echt ‘Anywhere But Here’ wil zijn. Tijdens het zwaarmoedige nieuwe nummer ‘Closer’ zien we de zangeres een extra grote teug uit haar bierflesje drinken. Het nummer gaat over vastzitten in herhalende patronen en is geschreven in een tijd van isolatie. Daarna weet ze het refrein weer op te pakken: “I never wanted to be that guy. I never thought I would be that guy”.

In alle rauwheid wakkert Anywhere But Here iets aan: een verlangen naar een wereld buiten de beklemmende muren van je slaapkamer, maar ook buiten die van een uitverkocht EKKO. Na de strakke set van Sacrificial Chanting Mood daalde er een grijze wolk neer, maar gelukkig is Sorry een ster in het aantrekkelijk maken van depressie. De avond werd door beide bands gevuld met een tegendraads vuur, dat nog lang zal blijven smeulen.

Gezien: Sorry en Sacrificial Chanting Mood, vrijdag 14 oktober 2022 @ EKKO