Freaky Dancing wil verschillende genres en disciplines bij elkaar brengen Freaky Dancing wil verschillende genres en disciplines bij elkaar brengen

Waar is het idee voor Freaky Dancing ontstaan?
Het idee voor Freaky Dancing is een jaar of drie jaar geleden al ontstaan binnen EKKO, vanuit de wens om verschillende genres en disciplines bij elkaar te brengen. We zagen dat bij podia en festivals vaak harde scheidingen bestaan tussen liveacts en dj’s. Tot zo’n beetje middernacht zijn alle liveacts te zien, daarna gaan we met z’n allen dansen bij dj’s. Terwijl er volgens ons juist heel veel liveacts uit verschillende genres zijn die qua energie en dansbaarheid heel goed in de nacht zouden passen, en dj’s die fantastisch tot hun recht komen tussen liveacts in.

Met Freaky Dancing willen we ook verbanden leggen tussen verschillende muziekgenres, die al lang niet meer zo gescheiden zijn als ze op het eerste gezicht lijken. We willen laten zien dat moderne gitaarbands zich laten inspireren door vooruitstrevende producers en rappers met een punkhart, en vice versa. Mensen luisteren anno 2022 alles door elkaar, ze zijn niet meer gebonden aan één stijl. Volgens mij moeten we ons als podia en festivals ook inspannen om dat te weerspiegelen en aan te moedigen.

Eigenlijk geldt dat op dezelfde manier voor muziek en beeldcultuur, die twee zijn binnen Freaky Dancing al snel gelijkwaardig geworden. We willen nieuwe vormen van podiumpresentatie bieden, podia en festivals zien er al zo vaak hetzelfde uit. Bij Freaky Dancing moet het soms niet duidelijk zijn of je bij een kunstinstallatie of een optreden staat. En dat alles dan met de rauwe energie van een illegale rave.

‘We use the history to give us a foothold in the future’, is onderdeel van jullie motto. Waar hebben jullie je inspiratie vandaan gehaald?
Als ik het me goed herinner hebben we deze zin geparafraseerd uit een interview met Peter Hook, bassist van de Britse band New Order en in die hoedanigheid mede-eigenaar van de befaamde Haçienda, een podium annex nachtclub die tussen 1982 en 1997 bestond in Manchester. Bands als New Order, The Stone Roses en Happy Mondays waren er kind aan huis, maar The Haçienda was ook de plaats waar acid house welig tierde en waar de Britse ravecultuur ontstond aan de hand van A Guy Called Gerald, 808 State en Andrew Weatherall. DJ’s, bandleden en toeschouwers liepen er dwars door elkaar, en concerten en dansnachten liepen naadloos in elkaar over. Het werk van ontwerper Peter Saville en architect Ben Kelly ging er hand in hand met de muziek.

The Haçienda is dus een belangrijke inspiratiebron geweest. We hebben ons zelfs vernoemd naar het zine dat werd uitgedeeld in hun wachtrij. Wie meer over de plek wil weten raad ik trouwens de film 24 Hour Party People van harte aan, of het boek dat Peter Hook schreef over die periode, met de profetische titel How Not To Run A Club. Daarin komt ook de schaduwzijde van The Haçienda aan bod, met veel geweld en drugscriminaliteit. We willen er ook voor waken om een nostalgische kopie te worden. Het is goed om naar het verleden te luisteren, maar The Haçienda was juist zo cool omdat de muziek van de toekomst daar een plaats kreeg.

Een wat meer recente film die wat mij betreft goed bij Freaky Dancing past is Beats, over twee jongens die in het Schotland van de jaren negentig naar een illegale rave gaan. Van deze beelden – met de titel The Morning After The Night Before – van de ochtend na een rave op het Britse platteland kan ik ook altijd smullen. Qua grauwe sfeer vind ik La Haine, een soort Franse Trainspotting, te gek.

Op de website staat het enigszins cryptische ‘Trial and Error’. Wat bedoelen jullie daarmee?
We proberen dingen net even wat anders te doen dan normaal. Zeker de muziekindustrie is best vastgeroest in bepaalde patronen die niet altijd even bevorderlijk zijn voor de creativiteit. Alles is erg efficiënt ingericht: acts touren vaak langs dezelfde podia met een show die elke avond hetzelfde is. Dat is begrijpelijk, maar we willen bij Freaky Dancing makers uit verschillende disciplines graag aanmoedigen om iets nieuws te doen. Daarom presenteren we 7 mei ook de uitkomsten van twee zogeheten commissioned projects. Daarmee hebben we Utrechtse makers uit verschillende disciplines gevraagd om naar eigen inzicht nieuw werk te maken, speciaal voor Freaky Dancing. Producer en dj Guenter Råler heeft samen met medialab Telemagic de audiovisuele show Dröm gemaakt, waarin de muziek en een digitale wereld voortdurend op elkaar reageren. Grafisch ontwerper Jordi van Putten en creative technologist Cris Mollee vertalen de visuele identiteit van Freaky Dancing naar een fysieke vorm die straks zo’n beetje elke hoek van de Wasruimte zal beslaan. Van die projecten wisten we vooraf niet hoe ze eruit zouden gaan zien, maar we zijn ervan overtuigd dat het belangrijk is om aanstormende makers deze ruimte te bieden.  

Wat ik ook te gek vind: vanaf het begin is het idee geweest om af te stappen van die verschrikkelijke changeovers waardoor bij normale concerten en festivals alle energie verdwijnt. Maar om dat voor elkaar te krijgen, moeten we verschillende podia bouwen in één ruimte, met alle technische gevolgen van dien. Dat zijn dingen waarvan we het gevoel hebben dat we móéten proberen, maar waarvan we zelf ook pas op 7 mei gaan zien hoe ze daadwerkelijk uit gaan pakken.

We vinden het belangrijk om zo samen te werken met artiesten en kunstenaars in plaats van ze alleen te boeken voor een festival dat in een paar dagen op- en afgebouwd wordt. Cris en Jordi hebben in aanloop naar de eerste editie bijvoorbeeld al een installatie gemaakt in de voormalige rookruimte van EKKO, en een expositie in EKKO’s café. Zo zijn ze langer betrokken bij Freaky Dancing, niet alleen een paar uur op 7 mei.

(tekst gaat verder onder de foto)

Je bent vorig jaar in Manchester bij een tentoonstelling over Factory Records geweest. Heb je daar nog dingen gezien die jullie ook in Freaky Dancing toepassen?
Een van de dingen die me daar het meest raakte was een briefwisseling tussen Tony Wilson, eigenaar van Factory Records en The Haçienda, en Rob Gretton, de manager van Joy Division. Daar sprak een vorm van passie voor muziek uit die je van dag tot dag niet zo vaak tegenkomt in de muziekindustrie. Natuurlijk is iedereen die in die industrie werkt ooit boeker, programmeur, marketeer of iets anders geworden vanuit liefde voor muziek, maar de sector is door de jaren heen erg geprofessionaliseerd. Daar plukken we absoluut de vruchten van, maar het heeft er ook voor gezorgd dat alles heel netjes en strak geregeld is. Er is in die zin weinig ruimte voor menselijk enthousiasme. Als ik een band boek, dan gaat dat via een boeker en via een agent. Toch probeer je – zeker bij een nieuw idee als Freaky Dancing – ook op een act zelf over te brengen waarom je hen zo goed bij een bepaald plan vindt passen. PVA wilde ik bijvoorbeeld al heel lang zien in de setting die we met Freaky Dancing creëeren, diep in de nacht, omringd door coole dj’s. Zo’n band hebben we echt een soort liefdesbrief gestuurd om ze te overtuigen met ons in zee te gaan bij onze eerste editie. Het is heel bijzonder voor me om nu af en toe online te zien hoe enthousiast ze zijn over het project.

Stond De Wasruimte meteen bovenaan jullie lijstje of heb je ook naar andere locaties gekeken?
We hebben vanaf het eerste moment gezegd dat Freaky Dancing niet plaatsvindt in een normaal poppodium, een zogenaamde black box. We denken juist dat op een locatie met een bepaald karakter nog duidelijk welke sfeer we willen neerzetten. De Wasruimte past goed bij die visie en stond al vanaf het begin op ons lijstje. Wat WAS. daar neer heeft gezet is fantastisch, al kijk ik ernaar uit om juist de afwisseling tussen liveacts en dj’s daar te zien. De afgelopen jaren hebben we nog veel meer bijzondere locaties verkend. Die hebben allemaal hun eigen charmes, maar vaak ook hun eigen uitdagingen, waardoor de mogelijkheden niet altijd eindeloos zijn. Ik ga nu verder nog niet te veel over die locaties verklappen, wie weet strijken we daar in de toekomst nog weleens neer.

Er is veel aandacht voor het visuele aspect en het artwork is ook super vet. Wie heeft dat gemaakt en welke kaders hebben jullie meegegeven?
De visuele identiteit van Freaky Dancing is eigenlijk een soort commissioned project op zich. Ook hierin wilde we namelijk net wat anders te werken gaan dan gebruikelijk is. Daarom hebben we grafisch vormgever Jordi van Putten gekoppeld aan Cas de Rooij, die naast ontwerper ook creative coder is. Jordi heeft een patroon van blokken en vormen gemaakt en Cas heeft een script geschreven waarmee die blokken en vormen telkens op een willekeurige manier worden gecombineerd. Dat zorgt voor veel afwisseling: toen we voor het eerst posters voor Freaky Dancing gingen verspreiden, was zo’n beetje elke poster nét anders.

We hebben Jordi en Cas natuurlijk het een en ander meegegeven aan visuele inspiratie vanuit The Haçienda, volgens mij is dat karakter nog wel zichtbaar. Ik vind hun posters prachtig in hun eenvoud. En de foto’s die Kevin Cummins in The Haçienda heeft gemaakt spreken tot mijn verbeelding. Maar het is heel belangrijk voor ons dat we niet een soort nostalgisch eerbetoon worden. Daarom hebben we hen vooral aangemoedigd om een eigentijdse draai aan de visuals te geven. En nu wordt de visuele identiteit dus verder uitgewerkt tot een fysieke vorm op 7 mei, zowel digitaal als fysiek.

Bands, elektronische muziek en kunst lijken bij Freaky Dancing bijna gelijkwaardig. Wat betekent zo’n programma voor de samenstelling van het team?
Dat betekent dat we ook in het team die gelijkwaardige verdeling handhaven. Ik ben als programmeur meer vanuit de muziekwereld afkomstig, maar we hebben met Cees Martens ook een programmeur die eerder het kunstprogramma van Grasnapolsky vormgaf en nu bij Beeld en Geluid werkt. Hij heeft juist meer expertise op het gebied van beeldende kunst. Onze marketeer Yannick Verhoeven is zelf als muzikant actief in onder andere Coloray en Ramses3000, maar werkt ook bij social designbureau Tante Netty in Eindhoven. Het is belangrijk voor ons dat we niet allebei ons eigen stukje doen, dat ik de muziek boek en Cees de kunst, om het zo maar te zeggen. We doen het juist samen, waarbij Cees – en Yannick eigenlijk ook – net zo veel inspraak heeft op het muzikale deel van het programma als ik. We willen namelijk helemaal geen ‘muzikaal deel’ van het programma: de verschillende disciplines staan voor ons niet los van elkaar, maar vormen samen één geheel. Ik wil ook helemaal geen evenement organiseren waarbij iemand heel rustig met z’n handen op z’n rug een kunstwerk of moeilijke audiovisuele show gaat staan bewonderen. Volgens mij kun je zulke dingen soms juist in de hectiek van een clubnacht het best tot je nemen. We zijn geen museum.

Is het idee dat Freaky Dancing een jaarlijks festival wordt? Of komen er meerdere edities per jaar?
De vorm van Freaky Dancing staat voor ons niet vast, vooral omdat je onze evenementen als het goed is op meerdere manieren kunt interpreteren. Je zou 7 mei kunnen zien als een clubnacht met visuals, maar ook als de expositie van het commissioned project van Cris en Jordi waarbij ‘toevallig’ Zohar en The Resurrection optreden. Het is in ieder geval de bedoeling dat Freaky Dancing blijft voortbestaan. Op dit moment hopen we in het najaar van 2022 een tweede editie te organiseren.

Als afsluiter nog even over ‘We use the history’ … Welke fictieve line-up van bands uit het verleden geeft het Freaky Dancing gevoel goed weer?
Alle acts die ik eerder al noemde! Maar dan zou ik graag nog een extra licht schijnen op Quando Quango, een band die in Rotterdam gevormd werd door Haçienda-dj Mike Pickering. Hun single ‘Love Tempo’ kwam uit op Factory Records en is te gek. Jeetje, wie verder nog? Dave Haslam, Throbbing Gristle, Suicide, ESG, A Certain Ratio, Lizzy Mercier Descloux, Afrika Bambaata, Cabaret Voltaire, Liquid Liquid en ga zo maar door. Toch kijken we altijd het liefst vooruit!