Helemaal als vanouds was de Popronde nog niet. De Utrechtse Popronde heeft een bescheidener omvang dan normaal, er moest een passe-partout worden gekocht en je had natuurlijk een coronatoegangsbewijs nodig. Na een eerste check kreeg je een bandje waarmee je de rest van de avond in alle locaties naar binnen kon. Bij de eerste optredens betekende dat soms wel rijen, maar later op de avond ging het een stuk soepeler. Als de zaal tenminste niet vol was, zoals ons bij EKKO overkwam. We houden het op een combinatie van minder locaties dan normaal, die maar op 75% van de capaciteit gevuld mogen worden, en waarschijnlijk niet veel minder bezoekers dan normaal, waardoor het hier en daar een beetje passen en meten was. Wat verder opviel was dat er ondanks het 1,5 jaar stilstaan nog veel talentvolle Nederlandse acts zijn. Voor hen is het vooral hopen dat er in 2022 een normaal festivalseizoen volgt, zodat ze de Popronde-ervaring ook op andere plekken kunnen laten zien.
Wat hadden we zin in Popronde Utrecht. Sinds de laatste versoepelingen was het alweer mogelijk om min of meer op een normale manier shows te bezoeken. Zo’n tocht door de stad van café naar poppodium, en vice versa, om allemaal opkomende popacts te zien heeft een eigen dynamiek die we erg gemist hebben. Dagen van tevoren is er door onze redacteuren dan ook druk gepuzzeld en gepland op de optimale combinatie van acts, locaties en fietsroutes. Dit is onze route geworden.
Luna Morgenstern
Onze avond begint centraal in TivoliVredenburg. Na een verrassend lange rij voor de coronacheck, komen we de overvolle hal binnen, waar lange bezoekersstromen zich op dat moment naar de zalen bewegen. Op de Rabo Open Stage staat Luna Morgenstern de laatste snoertjes in te pluggen. Even na achten pakt ze de microfoon uit de standaard en we zijn los! Hoewel ze met haar bedrade top, baggy legerbroek en hoge laarzen een stoer imago afgeeft, is haar stem verrassend verfijnd. De setup is dan weer minimaal, met alleen een elektrische drumpad en kick, en twee kleine synthesizers. En, ohja, een groezelige, lichtblauwe telecaster die pas bij het één-na-laatste nummer (opgedragen aan haar overleden moeder) ter hand wordt genomen. De ietwat spacende electropop die in de hal hangt, blijkt een prima opwarmer voor de rest van de avond. De afgeladen houten trap naar de Ronda applaudisseert nog even mee. (YR)
VULVA
Voor de meeste bezoekers in dB’s was het optreden van VULVA hun eerste Popronde-show van de avond. Voor een goed gevulde zaal begint het Rotterdamse stoner-doomduo nog relatief rustig. Met alleen drums en een met veel effecten overstuurde basgitaar zijn de eerste nummers nog traag en grotendeels instrumentaal. In de loop van de set komt er steeds meer zang bij, hoewel oerkreten (en soms ook grunts) misschien een meer treffende omschrijving is. Het tempo wordt opgevoerd en bij songs als ‘Kill the Baby’ en ‘We Only Fuck So You Can Cum’ komen er ook teksten bij. VULVA is niet voor tere zieltjes. Wie na het eten wat was ingekakt en zich met moeite van de bank had weten te rapen is na deze show wel wakker. (ML)
Josephine Odhil
Om klokslag negen uur stappen Josephine Odhil en haar bandleden het kleine podiumpje op. Wie de Rabo Open Stage ooit in het echt heeft gezien, weet wat een goede puzzelaar je moet zijn als je een drumkit, drie synthesizers en twee microfoonstandaards, inclusief vier bandleden, op dat podium wil krijgen. Maar het is gelukt en die verhoging is welverdiend. Met de podiumervaring van The Mysterons al op zak, is een cafétje als Het Gegeven Paard inpakken een eitje. Hun nummers klinken toegankelijk en kruipen je oor binnen als een licht verteerbaar tussendoortje. Een soort kruisbestuiving tussen Still Corners en The Cardigans. De combinatie van lekkere midtempo indiepop met de warme doch loepzuivere stem van Josephine krijgt mensen warempel op donderdagavond aan het dansen. Oké, een beetje dan. (YR)
Socks;SportsSocks
Over Socks;SportsSocks kunnen we kort zijn. Blijkbaar waren we niet de enigen die de band graag wilden zien, want toen we bij EKKO aankwamen stond er een rij die steeds langer werd. Coronacheck die wat meer tijd kost was de eerste analyse, maar EKKO bleek al vol te zijn waardoor het één erin, één eruit was. Na ruim twintig minuten wachten hebben we de moed opgegeven en een andere locatie opgezocht. Het goede nieuws: veel mensen hadden weer zin de Popronde! (ML)
GINGE
Deze act is mellow, puur en relaxed. De warme mix van neo-soul met R&B en pop zet bunk-Hotel vanaf de soundcheck al in feeststemming. De band is goed afgestemd op de venue: waar Bunk Hotel van oude kerk tot moderne lounge-bar is omgebouwd giet GINGE de soul van vroeger in een modern jasje. Zangeres Renée Rijpstra is duidelijk in haar element op het dit podium. Onder het oude kerkorgel dat hoog tegen de achterwand van de Bunk Hotel bar hangt bezingt ze persoonlijke, soms heftige thema’s met haar volle stemgeluid. Of het nou gaat over objectivering van vrouwen of het zoeken naar liefde, alles wordt gebracht met een aanstekelijke glimlach die het publiek in z’n greep houdt. Hoewel de vibe de hele show door chill blijft worden de beats gedurende de show steeds steviger en gaat het publiek goed los wanneer de afsluiter ‘Stranger’ aanbreekt. Zo treedt Ginge onder luid gejoel het podium weer af om plaats te maken voor NONCHELANGE. (EF)
YVES
Bij LE:EN was er geen rij, er was vooral veel ruimte. Die werd ingevuld door enthousiast en swingend publiek naast een zelfverzekerde YVES, die love-song na love-song liet horen. Poppy songs met de beats sterk beïnvloed door hiphop en de vocalen door R&B en soul. (CR)
Kalaallit Nunaat
Als we weer bij EKKO aankomen, staat er een rij tot twee deuren verder. Op goed geluk zijn we toch nog op tijd binnen voor een biertje, gevolgd door Kalaallit Nunaat. Het keiharde, ongepolijste drum- en gitaargerag krijgt alle enthousiastelingen van het begin van het eerst eerste nummer tot het einde van het laatste nummer aan het moshen; een tafereel dat er buitenaards uitziet voor coronabegrippen. De kolkende massa is nog lang niet vergeten hoe het moest. Ondanks de Finse bandnaam komen deze drie jongens gewoon uit het platte Nederland, zo blijkt halverwege hun setje. “Shout-out naar Rotterdam! Maar Utrecht is ook fucking leuk!” roept gitarist Redwin Rolleman er vlug achteraan na wat ‘boe’-geroep. Niemand in de zaal neemt het ze echt kwalijk, want er stroomt hier meer adrenaline door het bloed dan op de gemiddelde bruiloft. (YR)
NONCHELANGE
Een paar weken geleden zagen we NONCHELANGE al op Tweetakt festival. Dat was echter met band. Vanavond in Bunk doet NONCHELANGE zijn karaoke-set. Op het podium staan een dj-set en het Popronde-doek achter het podium wordt weggehaald om het grote scherm te kunnen gebruiken. Net als tijdens de bandshow wordt er een beetje gespeeld met de verwachtingen van het publiek. De aanstekelijke liedjes worden onder leiding van spreekstalmeester NONCHELANGE aan het publiek geserveerd, waarbij de teksten mee te lezen zijn via de Powerpoint-presentatie boven de band (check ook de tabbladen die open staan als je gaat kijken :-)). De bezoekers zingen, dansen en moshen lekker mee maar worden soms ook op het verkeerde been gezet. “Sorry, verkeerde nummer.” zegt NONCHELANGE, nadat de dj Katy Perry’s ‘Last Friday Night’ heeft ingestart en er op de eerste tonen al hard wordt meegezongen. Door de set heen zijn er meer van zulke grapjes, om de Popronde-bezoekers scherp te houden. Zeer vermakelijk! (ML)
Indigo Pastel
In Café De Zaak zit de sfeer er al goed in. Van verschillende mensen horen we dat Andy & the Antichrist, dat daar eerder op de avond speelde, de bezoekers goed heeft opgewarmd. De set-up van het Rotterdamse/Zeeuws-Vlaamse Indigo Pastel is vintage Popronde: de band beslaat ongeveer een kwart van de ruimte en de toetsenist/percussionist staat half in het raam. Het vijftal begint stevig en de energie van de band slaat meteen over naar de bezoekers, die hier echt op zaten te wachten. Bijna vanaf het eerste moment wordt er gedanst en gemosht en het duurt ook niet lang voordat zanger/gitarist Tim Roos zich tussen het publiek bevindt. De uitvoeringen van de twee nummers die op Spotify staan zijn live een stuk feller en ook andere liedjes zoals ‘HAPPY HAPPY JOY JOY’ hebben lekker veel pit. Bij afsluiter ‘Dobermann / Rockefeller’ gaan band en bezoekers nog één keer helemaal los. Check deze band als ze in jouw stad komen en onthoud dan alvast deze zin: “Hoe laat is het? Solidariteit!” (ML)
KUZKO
De afsluiter van de avond doet een verwoede poging tot soundchecken in een vol Hoffman dat staat te popelen om los te gaan. Hoewel het podium misschien wat klein is voor een band die de bas graag op elf zet is KUZKO precies waar deze zaal behoefte aan had. Zodra de band begint staat het publiek te springen. De bas is vuig en catchy, de synths precies fout genoeg en de punchy drums maken het geheel onmogelijk om bij stil te staan. Met hun soepele en stevige tracks zet de band zich zo neer als feestknaller, maar het Grease-esque high-school drama tussen frontvrouw Danique van Der Vlugt en frontman Sam Ouwehand is wat deze act onvergetelijk maakt. Haar cheerleaderlooks, zijn New-Kids-matje en een seksuele spanning à la Meatloaf’s ‘Paradise By The Dashboard Light’ maken dat de show pakt en overtuigd, ook al zijn de teksten in het galmende Hoffman nauwelijks te verstaan. Zo zet KUZKO zich vanavond neer als de festival-act die je komende zomer niet wil missen. (EF)
Gezien: Popronde Utrecht, donderdag 21 oktober 2021 @ verschillende locaties in Utrecht