Stefan Breuer: “Ik kan niet één ding bedenken wat ik altijd zou willen doen.” Stefan Breuer: “Ik kan niet één ding bedenken wat ik altijd zou willen doen.”

Collages kleuren de muziek
Bij het eerste album van The World of Dust in 2013 wilde Breuer een boek uitbrengen, maar hij wist niet wat daarin moest komen. “Ik heb geen skills voor tekenen of schilderen, dus ik ben collages gaan maken. Dat bleek heel rustgevend te zijn. Ik had in die tijd nog wel eens last van paniekaanvallen of stress, en hier werd ik heel rustig van. Het was ook fijn om heel snel tot een resultaat te komen en dat het visueel aansloot bij wat ik muzikaal probeerde te doen. Het hoort echt bij The World of Dust. Het gevoel moet kloppen qua kleuren en soort beelden, die haal ik vaak uit encyclopedieën of boeken uit de jaren zeventig en tachtig vanwege het papier en de kleuren. Ik heb ook weleens geprobeerd met de National Geographic een collage te maken, maar dat werkte niet: dat is te glanzend, te nieuw.” Op zijn zolderkamer staan inmiddels niet alleen muziekinstrumenten, maar ook materiaal voor collages en een kast vol boeken. “Ik maak maar een paar keer per jaar collages, dan zit ik er even in en heb ik een grote output.” Bij de laatste plaat heeft hij iedereen met een pre-order een collage meegegeven. 

Voor sommige eerdere platen hanteerde Breuer een thematische aanpak voor de covercollage, meestal is het vooral vanuit gevoel en sfeer: “De kleur moet helemaal kloppen voor een cover, dat moet aansluiten bij de kleur die ik zie als ik naar de muziek luister. Hoe heet als je kleuren hoort?” Synesthesie dus. Voor Breuer betekent dit dat een hoes of collage soms beïnvloedt hoe hij de muziek hoort, of andersom dat de muziek invloed heeft op de collages die hij maakt: “Bij True Sounds, mijn vorige plaat, had ik het idee dat de muziek heel blauw klonk, maar de cover was er eerder, dus het kan best dat die collage de muziek heeft gekleurd. Bij mijn nieuwe akoestische plaat, Gaman, had ik een seventies-oranje gevoel.” De collages die hij niet voor The World of Dust gebruikt belanden niet in de prullenbak, deze gebruikt hij bijvoorbeeld weer als concertposters met daaroverheen veel tekst. 

Grote output
Een kenmerk van de creatieve processen van Breuer zijn de piekmomenten en efficiënte werkwijze. Hij kan wekenlang geen collages, video’s of zelfs liedjes maken, tot hij hier ineens behoefte voor voelt en tijd heeft. “Muziek maken is voor mij absoluut geen dagelijks ding. Ik heb momenten waarin ik in zeer korte tijd heel gefocust ben en een hele grote output heb. Bij de laatste cd’s heb ik alleen de teksten en zang gemaakt, de muziek is van Todd Tobias, bij die platen heb ik de zang in één week opgenomen. Dan ram ik er elke avond twee of drie liedjes uit.” Voor het album waar hij nu mee bezig is schreef hij zelf alle liedjes. “Ook daar is het elke keer een burst van een paar dagen dat ik heel invested ben en dan kunnen er best twee maanden overheen gaan dat ik niks schrijf. Ik kan dat zelf ook niet zo goed inschatten. Muziek is een onderdeel van mijn leven. Het is wel het belangrijkste voor me, los van mijn gezin, maar ook weer niet dat alles ervoor moet wijken."

Liedjes schrijven als synoniem voor het leven 
Breuer begon op zijn tiende met gitaarspelen en het schrijven van eigen liedjes en nam deze op met de taperecorder van zijn vader. Hier maakte hij een cd van, inclusief coverfoto van fretten. Geen grote producties: één exemplaar voor hemzelf en eentje voor zijn pianojuf. Hij is nooit gestopt met opnemen en de DIY-aanpak. Hij heeft inmiddels een kastje vol met eigen werk, een soort muzikale dagboeken. “Als ik aan het verleden denk, dan haal ik dat terug aan de hand van mijn cd's die ik in dat jaar heb uitgebracht of de bands waar ik toen in speelde.” Breuer wordt wat filosofisch: “Het is gewoon wat ik doe. Ik vind het wel leuk om me soms muzikant te noemen, maar dat heb ik nooit echt gedaan. Ik doe muziek. Ik ben het misschien ook wel. Het is én geen hobby én geen werk. Het is gewoon synoniem met het leven zelf. Soms zou ik er meer tijd aan willen besteden, soms heb ik er even geen zin in. Maar liedjes opnemen is wel hetgeen wat mij definieert als persoon. Al die andere dingen - het werk, het label, optreden - dat zijn allemaal extraatjes.”

Zoals anderen in deze interviewreeks al benoemden is de pluraliteit aan creatieve bezigheden wel eens lastig, ook voor Breuer: “Soms loop ik er tegenaan dat ik zoveel en zo breed dingen doe, dat ik nooit super goed in één ding word. Misschien dat ik me daarom nooit muzikant heb durven noemen. Op de HKU merkte ik ook al dat ik niet in één ding heel goed kan worden, bijvoorbeeld in het produceren van bands, dan ben je producer. Of in het maken van filmmuziek met nepstrijkers, dan ben je filmcomponist. Ik kan ook niet één ding bedenken wat ik altijd zou willen doen. Soms voel ik dat ik ergens te weinig aandacht aan heb gegeven, aan een van die vele bolletjes die onder de levenskoepel vallen, dan probeer ik dat te sturen en het wel aandacht te geven.”