Een rode draad door deze interviewreeks is hoe verschillende kunstdisciplines elkaar versterken. “Dat is waar ik de hele tijd mee bezig ben. Dit is dé vraag. Als ik het zou weten, dan zou ik stoppen”, antwoordt Guy Corneille op een herfstmiddag bij De Nijverheid. Jarenlang besteeg hij podia met zijn band La Corneille, en soms ontspruit een nieuw muziekproject, zoals vorig jaar The Love Elastic. Daarnaast is hij muzikant, performer en artistiek leider bij De Dansers. Bij dit dansgezelschap lijken dans en livemuziek met elkaar te versmelten: dansers spelen instrumenten, muzikanten dansen en springen. Ook vertrouwt Corneille ons toe dat hij een supergeheime punkband heeft: “Dat is een brok potentie dat ergens de boel in de fik moet steken, maar nog wacht op het organische moment om toe te kunnen slaan.”
Wat hebben David Bowie, John Lennon en Herman Brood met elkaar gemeen? Naast de muziek richtten ze zich ook op andere kunstvormen. Daarin zijn zij geen uitzondering. Ook veel Utrechtse muzikanten hebben andere creatieve bezigheden, van meditatief tekenen tot professioneel filmmaker, en vergeet ook niet de multi-instrumentalisten die bij verschillende bands op het podium verschijnen. In deze serie gaat 3voor12 Utrecht op bezoek bij deze multitalenten, creatieve duizendpoten of hoe je ze ook wil noemen.
Wat doe je allemaal?
“Muzikant en fysiek performer.”
Wat wilde je vroeger worden?
“Dichter en postbode, zodat ik gedichtjes bij mensen door de brievenbus kon doen en ik de Donald Duck als eerste kon lezen.”
Het lichamelijke of hoofdelijke deel van muziek
Naast de voorstellingen waarmee Corneille bezig is met De Dansers, staat hij nu ook op de podia met ‘Ik Zeg Kraai’, waarin hij samen met twee dichters - Yentl van Stokkum en Daan Doesborgh - muziek en poëzie verenigt: “Het is echt het tegenovergestelde van dans. In de voorstellingen van De Dansers dans en beweeg ik veel, daardoor wordt een bepaald deel van de muziek aangesproken, het lichamelijke deel. De poëzievoorstellingen spreken juist het hoofdelijke deel aan van muziek. Dat vind ik allebei hele toffe kanten."
Twee van Corneilles liedjes zitten zowel in de nieuwste voorstelling van De Dansers als in het programma met de dichters, de andere context geeft de nummers een andere betekenis. Corneille: “In een dansvoorstelling let je veel meer op de energie die er in zit en in een poëzievoorstelling let je veel meer op de tekst. Het is hetzelfde liedje, maar het neemt een andere plek in in het geheel. Je ziet het in een ander daglicht. In die dansvoorstelling ben ik de enige die tekst inbrengt. Het is een wereld van lichamelijkheid, emotie, energie en intuïtie en ik reflecteer daarop vanuit tekst, vanuit de wereld van gedachtes. In die poëzievoorstelling is juist iedereen met gedachtes bezig en reflecteer ik vanuit de gevoelswereld daarop. Met hetzelfde liedje.” Hij spreekt stellig en genuanceerd tegelijk, bedachtzaam ook.
Samenkomen dans en muziek
Corneille was eerder vooral muzikant, als tiener wilde hij met name harde gitaarmuziek maken. Op zijn achttiende speelde hij voor het eerst liedjes mee met een voorstelling van De Dansers, destijds het dansgezelschap van zijn moeder. De dansbewegingen zijn er in de loop van de twaalf jaar meer en meer ingeslopen - of eigenlijk erin gesprongen. “Op een gegeven moment werd ik wel opgetild door iemand, of rende ik even langs. Daar begon het heel voorzichtig mee, maar ik was echt muzikant en speelde daarnaast ook veel met mijn bandjes.”
“Ik denk dat we bij De Dansers eeuwig kunnen blijven doorzoeken over hoe dans en muziek op een natuurlijke manier kunnen samenkomen. Je blijft steeds andere manieren vinden. We willen dat het publiek het gevoel heeft dat er een groep mensen op het podium staat en dat er met muziek en beweging iets wordt verteld. Er staat geen schot tussen de ene en andere wereld, maar muziek en dans komen samen. We proberen iets te maken wat oprecht is, dit is de vorm die nu past bij wat we willen zeggen. Misschien is dat over tien jaar wel Broadway of misschien wordt het wel een voorstelling met alleen maar muzikanten, maar dat er geen muziek wordt gemaakt. Dat is ook heel spannend.”
Van de muziek uit de voorstelling Hold Your Horses heeft Guy Corneille autonome nummers gemaakt en opgenomen. “Het leuke is dat ze eigenlijk heel anders zijn, dan hoe ze in de dansvoorstelling zitten.”
Creatieve speeltuin
“Ik zie maakprocessen graag als een speeltuin vol speelgoed of dingen die je kan gebruiken als speelgoed, waar je ook best even kan doen alsof je een operaster bent. Daar kunnen hele vette dingen uitkomen. Vanuit die houding is mijn band The Love Elastic ook ontstaan. Nadat ik was gestopt met La Corneille leek het me leuk om muziek te maken op een hele speelse manier en het zo in te richten dat er de magie van het moment in zit.” De band is bewust niet teveel op de radar, volgens Corneille moeten er niet teveel verwachtingen zijn. De samenstelling van de band is steeds anders, alle muzikanten spelen verschillende instrumenten en ze repeteren alleen de middag voor het optreden. “Op het podium kan er van alles gebeuren en dat vind ik leuk en verfrissend. Ik heb soms het idee dat dat in popmuziek vaak niet zo is, dat heel veel bandjes in een stramien zitten. Terwijl ik denk, wat voor creativiteit komt er vrij als je die regels breekt? En hoe spannend voelt dat voor mensen om naar te luisteren en te kijken als die regels gebroken worden? Dat is The Love Elastic.”
“Spel is de motor van creativiteit en kunst. Bijvoorbeeld de voorstelling met de dichters is gitzwart, maar we hebben ook heel veel lol in de speelsheid waarmee we het maken. Voor mij is kunst maken spelen. Daarom is dat hartstikke belangrijk en bloedserieus. Ik zoek nog steeds naar de juiste manier. Soms wordt er veel focus gelegd op wat je produceert of maakt, maar van mensen in de theater- en kunstwereld heb ik geleerd om ook te investeren in je makerschap. Er zijn mensen die daar heel radicaal in zijn en zeggen: wat je maakt is compleet onbelangrijk. Je hebt geen verantwoordelijkheid om mooie dingen te maken, maar alleen maar om je eigen makerschap te blijven voeden. Je moet dingen doen die jou als maker inspireren en verder brengen. Ook al betekent dat dat je dingen moet doen die je nog niet genoeg kunt, waardoor het mis zal gaan. Dat vond ik een prikkelende gedachte. Ik ben het er ook niet helemaal mee eens, want ik vind dat het ook wel uitmaakt wat je doet. Het is zoeken naar de balans daartussen. Bijvoorbeeld zo'n optreden van The Love Elastic, dat doe ik omdat ik het zelf spannend en inspirerend vind. Maar er zijn ook mensen die komen kijken en ik ga ook met respect om met het moment dat er iets bijzonders kan gebeuren voor het publiek. Dat heeft in zichzelf ook waarde.” Corneille verontschuldigt zich: "Het is een beetje intellectueel verwoord misschien, dat gebeurt er als je me in een stoel zet en ik niet mag bewegen." Volgende keer een dansend interview dan maar?
Komende speeldata in Utrecht
28 januari Ik Zeg Kraai in Bibliotheek Utrecht i.h.k.v. Poezieweek
6 feb VIER van De Dansers in Stadsschouwburg Utrecht
27 februari VIER van De Dansers in Lieve Vrouw Amersfoort
6 maart VIER van De Dansers in Podium Hoge Woerd Utrecht
9 en 10 mei Hold Your Horses van De Dansers in Stadsschouwburg Utrecht