De albumopnames zijn een uitvloeisel van het contract dat Gildor, die ook nog actief is in Tapestries en Irrelephant, in december 2020 tekende bij Beverly Martel Music. Oorspronkelijk zou hij aan het begin van dit jaar naar Londen vertrekken, maar door corona werden de opnames verschillende keren uitgesteld. Gildor name drie Utrechtse muzikanten mee: Jens Wierckx (Tessel, Géonne Hartman), Thijs van Zutphen (Tessel, .multibeat) en Lucas Kloosterboer (Figgie, BUI). Terug in Nederland wachtte nog een shoot met de legendarische fotograaf Anton Corbijn. We waren nieuwsgierig hoe dit allemaal tot stand is gekomen en vroegen aan Gildor om de aanloop én het verblijf ter plekke op papier te zetten. Zijn uitgebreide verslag met alle ervaringen lees je hieronder.
Begin oktober verbleef de Utrechtse muzikant Gildor anderhalve week in Londen om zijn debuutalbum op te nemen. Dat deed hij in de legendarische RAK studios met producer Isabel Gracefield, die eerder werkte met Sam Smith, Michael Kiwanuka en Tom Odell. Tijdens zijn bezoek aan Londen hield Gildor voor ons een dagboek bij en stuurde hij een aantal foto’s en een video door.
Vooraf
In november 2020 kreeg ik een berichtje via Facebook. Eén of andere Engelse gast had wat van mijn muziek online gevonden en wilde wel met me werken, of ik dit en dit nummer wou bellen. Sceptisch door alle spamberichten en lege beloftes die via mail en Facebook binnenkomen was ik wat terughoudend maar uiteindelijk bleek de beste man toch echt te zijn wie hij claimde.
Sandy Roberton is een oude platenbaas en ex-producer die al sinds de jaren '70 actief is in de Britse muziekscene. Hij had op YouTube een video van een cover gezien die ik twee jaar geleden een keer had geplaatst, ‘Solid Air’ van John Martyn. Die trok blijkbaar zijn aandacht en vervolgens kwam hij uit bij een video van één van mijn eigen nummers: ‘Medisun’. Daar was hij helemaal fan van geworden en stuurde vervolgens dat berichtje. Toen het langzaam aan begon in te dalen dat hij echt serieus was en dit niet een of andere scam was, vertelde hij ook nog eens dat hij way back in the day een plaat had geproduceerd van John Martyn. Toen ging ik wel een beetje out.
De timing was perfect. Ik was destijds net de laatste nummers aan het afschrijven voor wat mijn eerste album zou worden. Hoe ik dat in godsnaam zou gaan financieren was me nog een raadsel en precies rond die tijd kwam dus dit belletje. Ik stuurde Sandy wat van de demo's die ik had gemaakt en even later kwam het voorstel om deze plaat in Londen te gaan opnemen met Isabel Gracefield, die heeft gewerkt met onder andere Adele, Sam Smith en Radiohead. Dat was wel echt een onwerkelijk moment. We hebben die week nog wat heen en weer gekletst en ik kreeg een contract aangeboden bij zijn nieuwe label Beverly Martel Music.
Het grappige is dat ik voor die video van ‘Medisun’ wat vrienden had gevraagd om mee te spelen, maar optredens deed ik voornamelijk solo. Toch was het die sound die hem erg aansprak, dus ik stuurde een aantal van die jongens een berichtje of ze zin hadden om de hele plaat samen vorm te gaan geven. Iedereen was super enthousiast en we planden meteen een aantal oefensessies in. Met Thijs van Zutphen op bas, Jens Wierckx op drums en Lucas Kloosterboer op trombone zouden we eind januari 2021 naar RAK studios in Londen vertrekken, dezelfde plek waar Sandy een paar decennia eerder die John Martyn plaat had opgenomen, en waar ongelooflijk veel goeie platen zijn gemaakt.
Jens, Lucas en Thijs (van links naar rechts)
Repeteren en plannen
We zijn als een gek gaan repeteren en waren super enthousiast dat dit stond te gebeuren, maar ondertussen zaten we natuurlijk nog volop in corona tijd. Al vrij snel werd duidelijk dat januari hem niet ging worden. Prima, het werd anderhalve maand uitgesteld. We bleven oefenen maar ook later hoorden we weer dat dit niet ging lukken. Iedereen wilde super graag, en de hele situatie rondom regelgeving bleef zo vaag en veranderlijk dat we steeds zo snel mogelijk gingen re-schedulen.
Wat in het begin wild enthousiasme was, veranderde na de zoveelste keer uitstellen in een soort hopeloze frustratie. Zeker de laatste keren rond de zomer, toen de kans groter leek dat het lukte en iedereen ook opnieuw werk had verzet en het tóch weer gecancelled moest worden, waren wel een klap. De nummers kwamen steeds verder van me af te staan omdat ik ondertussen ook verder ging met schrijven, en al dat nieuwe werk een stuk relevanter en dichterbij me stond dan die dingen voor de plaat die ik het jaar ervoor schreef. Ook wil je niet maar blijven repeteren en de nummers tot in den treure dood spelen, dat is voor niemand leuk. Ik heb in die periode het idee om met die nummers naar Londen te gaan losgelaten, want het zorgde alleen maar voor planning stress en frustratie. Dat loslaten was goed, want toen na nóg een paar maanden de vaccinaties goed op gang kwamen en er eindelijk een echte mogelijkheid leek te ontstaan, hadden we er lang genoeg afstand van gehad om er met een frisse energie tegenaan te kunnen.
Frisse energie was wel echt nodig, want je kunt je voorbereiden op een hoop gedoe wanneer je als artiest naar Engeland wilt gaan. Naast alle corona regels en vereisten heb je natuurlijk ook nog Brexit die alles onnodig moeilijk en duur maakt. Naast het voorbereiden van de muziek zijn we ook nog veel bezig geweest om alles te regelen om überhaupt te kunnen gaan.
Langzaamaan werd de droom weer werkelijkheid en uiteindelijk gingen we in oktober naar Londen. Het was zo vaak last minute toch weer mis gegaan, en ook alle nodige voorbereidingen treffen ging niet zonder horten en stoten, wat maakte dat we het eigenlijk pas echt geloofden toen we in de studio aan waren gekomen.
Thijs
Gildor en Lucas
Gildor en Isabel Gracefield
In de studio
Succesvol met alle spullen door de douane checks gaan voelde echt als een overwinning, en we vervolgden onze weg naar de accommodatie. Er was geregeld dat we in een mooi appartement konden verblijven dat bij de studio hoorde en in hetzelfde gebouw zit, dus dat was echt heel fijn.
RAK zit in St. Johns Wood, een heel pittoresk gedeelte van Londen met mooie huizen en lekker veel hipster cafeetjes. Ook de iconische Abbey Road Studio met dat ene zebrapad zat er om de hoek, dus we gingen even de buurt verkennen en afgeprijsde supermarkt boterhammen eten (die zijn zo nice dat dat ook vaak ons avondeten werd).
Volgende dag om 10.00 uur begon het studio avontuur. Dat was ook het moment dat we Isabel voor het eerst ontmoetten en de studio van binnen zagen. Het is echt een prachtig oud schoolgebouw waar nu vier aparte studio's zijn. Later kregen we nog een rondleiding door het hele complex. Het was heel tof om ook die andere studio's en zieke gear te zien, waarin sinds de jaren ‘70 al is gewerkt door o.a. David Bowie, Pink Floyd en Michael Jackson. De studio is opgericht door Mickie Most, een oude gitarist/producer die enkele hits van The Animals, Donovan en Jeff Beck op z'n naam heeft staan. Het was erg indrukwekkend om op diezelfde grond rond te lopen, en alle geschiedenis te horen en te zien. Ik heb zelfs nog voor een paar nummers de oude stratocaster van Mickie mogen gebruiken om op te nemen!
De samenwerking met Isabel en Emma (engineer hulp) verliep heel fijn. Sowieso is het heel leuk om meer vrouwen in het productievak te zien, dat ben ik in Nederland nog niet echt veel tegengekomen. De nummers zaten er na al die tijd heel goed in, maar het was fijn om te merken dat er nog steeds wel ruimte was voor creatieve nieuwe ideeën. Ondanks het gestoorde schema (twaalf nummers binnen een week!) hebben we af en toe nog wat uren kunnen besteden aan bijvoorbeeld het juiste shakergeluid vinden (papiertjes tegen elkaar wrijven of toch die kaasrasp gebruiken?), de juiste combinatie van wijnglazen vinden en pitchen met water, of gitaarpartijen inspelen terwijl iemand anders aan de pedaaltjes zit te tweaken. De trombone klonk heel goed met de galm van de hal, dus Lucas heeft meestal zijn partijen daar gespeeld terwijl wij dan in de studio zelf zaten.
Het was heerlijk om een week lang met al die top shelf gear te mogen werken, zeker in combinatie met de focus en relaxtheid van Isabel. We waren alle dagen de hele tijd samen in de studio, ook al was het soms veel wachten (lees: gamen) voor die jongens. Thijs bleek trouwens ook geniaal keys te kunnen spelen, dus die heeft onverwacht naast bas ook nog prachtige piano, wurlitzer en hammond takes ingespeeld.
Jens bij hét zebrapad
Lucas in de gang
Thijs, Gildor en Lucas
Werkschema
We werkten meestal tien uur op een dag, en soms zelfs meer dan elf uur. Half 2 hadden we even lunchpauze (gruwelijk midden-oosters eten van Honey&co!), en dan om 2 uur weer door. Dan is het wel fijn wanneer je 's avonds de deur uitloopt en meteen bij de studio of appartement bent om lekker te chillen en te eten.
's Avonds gingen we meestal nog even rondlopen, naar een pub (Fish & Chips!) of gewoon lekker thuis een biertje drinken en film kijken. 's Ochtends vaak ook nog even rondlopen naar bijvoorbeeld Regent's Park of Primrose Hill. Leuk om allemaal namen van plekken te zien en te herkennen van bekende nummers. Het was even knijpen toen ik aan het begin van de week een beetje verkouden werd en de uitslag van de dag 2 covid test nog niet binnen was, maar dat kwam gelukkig ook goed.
Na zeven dagen knallen stond het er allemaal op, met uitzondering van een paar partijen die later nog door anderen ingespeeld zullen worden. Zo gaat Robbie McIntosh (Paul Mccartney, John Mayer) nog slide gitaar inspelen op enkele tracks, en komt er ook nog pedalsteel van BJ Cole op twee nummers. Dat voelt nog steeds een beetje onwerkelijk.
De dagen na de opnames ben ik nog met Jens en z'n vriendinnetje, die langs kwam, blijven hangen in Londen om de stad te verkennen en na te genieten van de studio week. Ongelooflijk lekker gegeten en leuke musea gecheckt, die overigens allemaal gratis toegankelijk zijn!
Laatste loodjes
Nu zitten we in het mixproces en ben ik veel heen en weer aan het mailen en luisteren. Hopelijk kunnen ze dan in de loop van november naar Greg Calbi (o.a. David Bowie en Bon Iver, red.) om te laten masteren, en hebben we eind dit jaar/begin volgend jaar de eerste single.
De titel van het album wordt 'Silent River'. Ik had afgelopen jaar heel lang nog geen definitieve titel, maar in een van de nummers zitten die woorden en die bleven op een gegeven moment plakken in m'n hoofd. Het klopt heel erg met het gevoel van het album. Het is een vrij persoonlijke plaat met dingen die ik graag wil zeggen, en het best kan zeggen door muziek. Omdat het al bijna een jaar af was en ik het super graag eruit wou doen, maar telkens moest wachten op het moment dat het kon, moest het steeds stil blijven terwijl ik zelf wel door ging. Uiteindelijk ben ik blij dat het gelopen is zoals het is gelopen, want alles heeft echt alle tijd gekregen om te kunnen rijpen.
Jens (op de bank), Thijs en Isabel