Het Zelfportret van Zwarte Poëzie Het Zelfportret van Zwarte Poëzie

De Utrechtse Singel is voor zanger, gitarist en liedjesschrijver Edwin van der Velde geen onbekende ronde. Op de vorige plaat schreef hij meerdere nummers over de Domstad, zoals 'Leegte' en 'Amelisweerd'. Het nieuwe album van Zwarte Poëzie staat stil bij Van der Velde’s leven, vertelt hij tijdens een wandeling langs de gracht. Met lichte gêne vertelt van der Velde over de insteek van één van zijn favorieten van de plaat: “'Pijnstiller' gaat meer over het zoeken naar rust, welke ik probeerde te vinden met behulp van drank.” Waarna hij meteen verklaart zichzelf geen alcoholist te vinden, maar gewoon op zijn tijd even goed doorhaalt. Een wild uitgaansleven blijkt dan ook een terugkerend thema binnen de nieuwe plaat.

Wat zien we van jou terug op je nieuwe album?
“Het zijn foto’s van mijn leven en dingen die ik meemaak. Ik zou niet over mezelf schrijven als iets wat ik niet ben. Ik laat natuurlijk niet alles zien, maar wel stukjes, zoals het worstelen met ADHD wat ik met 'Zelfportret' heb willen neer zetten. En 'Pijnstiller' klinkt natuurlijk alsof je een paracetamol slikt, maar het gaat over het zoeken naar alcohol om rust te vinden. Niet dat ik het echt zo op het zuipen zet, hoor. 'Grafveld B', de eerste single, is geschreven naar aanleiding van het overlijden van een vriendin van mij. Zij was de eerste persoon uit mijn vriendenkring die is overleden en dat had best wel impact. Naar aanleiding van haar begrafenis heb ik dat nummer geschreven. Het album laat dus zeker delen van mij zien, maar het zijn maar acht liedjes, waarvan één cover. Ik heb wel meer meegemaakt dan een liedje per twee jaar.”

En het Nederlandstalige is ook uniek binnen de New Wave.
“Dat klopt. Op het moment dat ik begon met liedjes schrijven kon ik mijn eigen stemgeluid niet vormen in het Engels, dus ik was alleen maar aan het zingen en stemmen aan het nadoen. Ik klonk nooit als mezelf. Toentertijd was Spinvis helemaal hip en ben ik ook een Nederlandstalig nummer gaan maken. Ik ervoer dat het zoveel makkelijker was en dat ik gewoon mezelf kon zijn, in plaats van zoekende naar een sound. Dus zodoende ben ik in het Nederlands gaan schrijven en heb ik dat ook jarenlang volgehouden. Dit maakt het soms ook lastig. Het Nederlands is zo direct en mensen kunnen het ineens verstaan, terwijl heel veel mensen gewoon een liedje willen horen en niet per se de boodschap. Er wordt ook meteen verwacht dat als je een liedje in het Nederlands schrijft het dan meteen heel poëtisch moet zijn. En dan heet de band ook nog eens Zwarte Poëzie. Misschien had ik achteraf gezien niet voor die band naam moeten kiezen. Het legt een verwachting dat er een hele boodschap is. Het liep met Zwarte Poëzie niet zo heel vlot, totdat het liedje 'De Laatste Dagen' uitkwam en wereldwijd werd gedraaid.”