Hallo René. Om bij het begin te beginnen, jij verhuurt backlines en stond op ontzettend veel evenementen. Toen kwam in maart corona de hoek om kijken. Wat betekende deze crisis voor jou?
“In januari vorig jaar nam ik Protone over en heb ik een jaar kunnen bufferen. Toen het coronavirus toesloeg, stond alles bij iedereen stil. Ook bij ons bedrijf. In het begin was dat wel lastig. Je ziet je bedrijfsplan in duigen vallen en maakt een schema met freelancers voor het aankomende seizoen. We keken naar groeimogelijkheden qua salaris voor de werknemers, maar opeens was alles weg. We wisten niet wat voor steun we van de overheid zouden krijgen, dus moesten we dicht. Er was geen paniek, maar het was heel onrustig. Met de steun kunnen we verder, hoewel de nadruk wel echt op overleven ligt.”
Nu we in een tweede gedeeltelijke lockdown zitten heeft dat wederom consequenties voor bijna de gehele evenementenbranche. Zo ook voor René van Binsbergen van backline-bedrijf Protone. Met zijn bedrijf verhuurt René apparatuur aan festivals en concertzalen. Tijdens de eerste lockdown miste hij het contact met zijn collega’s en besloot een podcast te maken om veel van zijn collega’s en kameraden uit de industrie te kunnen spreken. René ging op pad en sprak met meer dan veertig mensen uit de evenementenindustrie.
Wanneer bedacht je deze podcast?
“Het is eigenlijk een vorm van zelftherapie. Ik luisterde zelf al veel podcasts. Die vond ik heel interessant. Veel collega’s zijn vrienden van me geworden en ik merkte dat ik ze gewoon miste. Je kon echter niet afspreken, want je hebt geen goed excuus. We hadden geen festivals of concerten meer waar we elkaar konden ontmoeten. Toen bedacht ik deze podcast over de evenementenbranche, want die bestond nog niet. Er zijn wel verschillende muziekpodcasts, maar die gaan meer over de artiesten en over de buitenkant van de industrie. Ik praat in de podcast met de echte evenementenmakers. Dan heb je het over geluidstechnici, roadies, tourmanagers etc. Nu bijna iedereen thuis zit is, dit de ideale tijd om opnames te maken. Misschien kunnen we over een half jaar wel weer werken en dan heeft iedereen het veel te druk. Nu kan ik iedereen spreken en die kans heb ik gegrepen.”
Je podcast heet Na De Pauze. Is de pauze voorbij of is het nog steeds plannen smeden voor de tijd na Covid-19?
“De pauze is nog lang niet voorbij. We mochten de afgelopen tijd wel dingen van de overheid zoals kleine concerten organiseren. Maar bijvoorbeeld bij een concertzaal als EKKO mogen maar zeventien mensen in de zaal als men zich aan de regels wilt houden. Dat is bijna niet rendabel te maken, waardoor men vaak geen evenement organiseert. Het verdienmodel is weg en het lijkt er op dat we daar tot de lente 2021 nog niet uit zijn.”
“Het is eigenlijk een vorm van zelftherapie."
Je hebt ten tijde van dit interview binnen twee maanden meer dan veertig mensen geïnterviewd. Dat is een gigantische hoeveelheid! Wat is de algemene teneur tijdens die gesprekken?
“Ik merkte dat veel collega’s die niemand meer zagen noch spraken tijdens onze gesprekken weer helemaal opbloeiden. Ze konden hun ei kwijt en vertellen hoe het met hun ging. In de podcast zijn de gasten over het algemeen redelijk positief. Als ze zich negatief uitlaten over de situatie, wordt het als een blok aan hun been. Als je nu de reacties op nieuwsberichten op sociale media ziet, lijkt het alsof er twee teams zijn die laten zien dat de polarisatie toeneemt, een team voor de maatregelen en een team tegen de maatregelen. Of je doet mee of je doet niet mee. Maar daar zitten nog heel veel mensen tussenin. Die hoor je niet. Veel mensen zijn positief en blijven zoeken naar oplossingen ondanks dat het zwaar voor ze is. Tijdens de opnames zoeken we ook naar oplossingen en ideeën komen over hoe we hier uit gaan komen.”
Wat zijn ideeën die langskomen?
“Aflevering dertig is een mooi voorbeeld. Daar sprak ik met Camiel de Kruijf, die onder andere productiemanager is voor Eurosonic Noorderslag en Mojo Concerts. Hij werkte eerst aan stadionshows zoals Beyoncé, maar is deze zomer met de gemeente Amersfoort een initiatief gestart genaamd ‘Het Nieuwe Stadsterras’. Daar organiseren ze in de zomer tien weken lang een minifestivalterrein op een terras. Er zijn nog meer van dit soort initiatieven zoals De Tuinen van 2020.”
Maar dat levert aanzienlijk minder op dan een show van Beyoncé.
“Het is naar mijn idee, net als mijn podcast trouwens, meer een bezigheidstherapie dan een daadwerkelijke oplossing. Het belangrijkste van dit soort initiatieven is dat je mensen bij elkaar houdt en dat je naar elkaar blijft luisteren.”
Is het een sector waar voornamelijk sociale dieren in werken?
“Absoluut! Het is een leger van mensen die samen elke dag iets nieuws bouwen en iets moois neer willen zetten. Zij willen mensen een mooie ervaring geven met een liveconcert. Iedereen die daar werkt heeft een eigen specialiteit zoals de stagemanagers en geluid en lichttechnici. Die moeten bij elkaar komen en ervaringen uitwisselen, zodat er inspiratie uit gehaald kan worden die belangrijk is om de stip aan de horizon te kunnen blijven zien. Het is heel moeilijk om geïnspireerd te blijven wanneer je niemand om je heen hebt.”
Je hebt nu meer dan veertig mensen gesproken, dat is bijna een kwalitatief onderzoek. Zie je een rode draad in jouw gesprekken?
“Grotendeels wachten we af wat de overheid doet. Zoals John Mayer al zong: “Waiting on the world to change”. Zo voelt het op dit moment. Ik denk dat in dit vakgebied de meest creatieve mensen van Nederland werken. Ze zitten echter bijna allemaal vast. Er zijn veel initiatieven om een evenement zo veilig mogelijk te maken, maar ze worden zo van tafel geveegd door nieuwe maatregelen. Daardoor moeten we blijven wachten op handvatten van de overheid waar wel een verdienmodel in zit.”
“It’s not that we don’t care, we just know that the fight ain’t fair. So we keep on waiting, waiting on the world to change”
Omscholing is voor veel mensen nu aantrekkelijk. Denk je niet dat als al die professionals van beroep veranderen, er heel veel kennis en ervaring verdwijnt?
“Een aantal collega’s schoolt zich inderdaad om tot bijvoorbeeld leraar, zodat ze aan het werk kunnen bij diverse opleidingen. Je hebt ook heel veel mensen die iets tijdelijks doen. Een vriend van mij rijdt nu voor PostNL en een andere collega werkt met auto-onderdelen. Bij de Herman Brood Academie bijvoorbeeld heerst er inderdaad een angst dat de kennis verdwijnt. Dat is, in mijn ogen, tot op zekere hoogte waar. Ik zie echter ook juist kansen voor de jeugd, want je hebt de mogelijkheid om meer stagiaires in te zetten, zodat opleidingen nog praktischer worden dan ze waren. Het zal ook voorkomen dat mensen die eerder in de evenementenindustrie werkten, eraan wennen dat ze niet ‘s avonds en in het weekend hoeven te werken. Het is best lekker als je niet elk weekend pas om drie uur ‘s nachts thuis bent. Veel freelancers zullen misschien wel wennen aan de regelmatigheid. Onze projectmanager van Lowlands gaat nu aan de slag in de elektrotechniek. Dat bedrijf leidt hem twee jaar op tot een volwaardig elektromonteur en hij zal niet snel terugkeren in onze branche. Heel begrijpelijk en goed dat hij dat doet, maar voor ons verdwijnt zijn expertise.”
Ben jij nog optimistisch over de toekomst van livemuziek?
“Op de lange termijn ben ik zeker optimistisch, maar dan heb ik het over een periode van twee tot vijf jaar. Op de korte termijn, 2020/21, ben ik niet optimistisch. Hoeveel onderzoeken er ook zullen verschijnen over de veiligheid in de buitenlucht, of dat we experimenteren met vollere zalen: de wereldwijde tendens is dat het niet mag omdat het te gevaarlijk is. Dan kun je lullen als Brugman maar het mag gewoon niet. Met zijn allen willen we wel, maar we zijn met handen en voeten gebonden aan de mogelijkheden. We kunnen natuurlijk evenementen organiseren, maar waar komt het geld vandaan? Of de tickets moeten 150 euro per evenement worden. Maar dan komen de mensen niet. Of de leveranciers en de technici moeten het vrijwillig gaan doen. Dat gebeurt ook niet. Als er een vaccin is of een mogelijkheid met sneltesten kan dat eventueel weer wel.“
“Het ligt er vooral ook aan wanneer de Engelse en Amerikaanse artiesten gaan toeren. Dat is voor ons heel belangrijk. Want hoe vaak kun je Danny Vera, Ilse de Lange of Kensington nog ergens neerzetten voordat de mensen dat wel gezien hebben? De Nederlandse evenementenindustrie heeft heel veel aan buitenlandse bands. Het verdienmodel van een TivoliVredenburg is dat je uitverkochte shows in de Ronda hebt waardoor je andere concerten met een lagere capaciteit een plek kunt geven. Zolang er geen uitverkochte shows zijn in de grote zalen, zijn er ook geen mogelijkheden voor kleinere concerten qua verdienmodel. Daarom zijn buitenlandse artiesten zo belangrijk.”
Voorzie jij veranderingen in het landschap van festivals?
“Het zou zomaar kunnen dat Lowlands in plaats van acht podia naar nog maar vijf podia gaat, waardoor er automatisch ook minder personeel nodig is. De Bravo tent op Lowlands is in de nacht de techno-tent van het festival. Die is normaal dicht vanwege geluidsisolatie. Misschien mag dat volgend jaar niet meer omdat dat een plek is waar het virus zich makkelijker kan verspreiden. Dat kan dan een open stage worden bijvoorbeeld. Ik zie het voor me dat er dan silent disco techno komt. Een tent voor silent techno waar 12.000 man een koptelefoon op hebben. Alles zal een andere vorm zal moeten krijgen denk ik. We moeten roeien met de riemen die we hebben.”
"Ik zie het voor me dat er dan silent disco techno komt. Een tent voor silent techno waar 12.000 man een koptelefoon op hebben."