Utrecht, 24 oktober 2015, 15:00
Op het Centraal Station staat een groep mannen. Zij zijn opgehaald bij het Beatrixgebouw waar in die tijd de zevende verdieping het tijdelijke huis was voor vijfhonderd vluchtelingen. Deze groep is onderweg naar een jamsessie in dB’s, georganiseerd door mensen uit de Utrechtse muziekscene. Elf Utrechtse muzikanten maken die middag samen met deze veertien mannen muziek. Eén van hen is Adam Warrak, op dat moment pas tweeëntwintig jaar. Fotograaf Paul Hoes maakte die dag een portret van hem waarop je duidelijk de wallen onder zijn ogen ziet. ‘Ik heb toen moeilijke dagen meegemaakt’, vertelt hij.
Adam Warrak is een Syrische muzikant met een droom. Toen ik hem in 2015 ontmoette zag hij er vermoeid en gebroken uit. Desondanks was hij toen duidelijk over zijn doel: hij wilde verder in de muziek. Door de traumatische effecten van de oorlog, het vluchten en het bijna eindeloze noodgedwongen verhuizen binnen Nederland leek deze droom voorgoed voorbij. Langzaam komt daar nu verandering in. Beetje bij beetje durft hij weer vooruit te kijken en zijn doelen na te streven. Zo speelde hij recent in TivoliVredenburg en wil hij komend schooljaar muziek gaan studeren. Wij spraken met hem over touren met het Nederlands Blazers Ensemble, zijn idool Amr Diab en waarom je maar beter naar je moeder kunt luisteren.
©
Raymond Dekker
Nederlandse familie
Die moeilijke dagen waren toen nog niet voorbij. Na zijn korte verblijf in Utrecht moest hij om uiteenlopende redenen nog zeven keer verhuizen. Geen ideale situatie wanneer je bij wilt komen en een nieuw bestaan moet opbouwen. Hij bleek echter een doorzetter. Overal waar hij kwam begon hij meteen met netwerken. Wanneer hij bijvoorbeeld een andere muzikant tegenkwam liet hij zijn muziek horen. Die waren dan onder de indruk. Adam: ‘Ze vonden mijn stem mooi en waren verbaasd over de hoge kwaliteit van de opnames.’
Door deze open houding kwam hij in contact met een gezin dat later zijn Nederlandse familie zou worden. Tijdens een voetbalactiviteit voor vluchtelingen ontmoette hij een man, hield daar contact mee en werd regelmatig uitgenodigd om bij het gezin te eten. Met een gelukkige blik in zijn ogen: ‘Uiteindelijk nodigden ze me zelfs uit om bij hen te komen wonen.’
Touren met het Nederlands Blazers Ensemble
Vastberaden bleef hij zoeken naar mogelijkheden om actief te zijn met het maken van muziek. Zo kwam hij bij het Tropenmuseum in Amsterdam terecht. Daar zochten zij muzikanten voor een project over Aleppo. Samen met een vriend trad hij daar gedurende een jaar op met traditionele muziek, maar ook met een liedje dat hij zelf schreef en hij in zijn hart gesloten heeft. Hij schreef dit voor zijn beste vriend die tijdens de bombardementen op Aleppo stierf. Juist dit lied zorgde voor de stap naar een groter podium. Het werd opgemerkt door een lid van het Nederlands Blazers Ensemble. ‘Zij vonden mijn liedje mooi en ik kreeg de kans om op te treden met hun hele symfonie.’ Het leidde uiteindelijk tot een tour door heel Nederland met het project Oost, West, Thuis Niet Best die afgesloten werd in Paradiso.
©
Raymond Dekker
Moeders hebben het beste met je voor
Steun om muzikant te worden kreeg hij in eerste instantie niet van zijn Syrische familie. Die vonden dat hij een studie moest volgen. Dat werd architectuur. ‘Ik wil nu iedereen laten weten dat je met het maken van muziek ook succes kunt hebben’, zegt hij stellig. Toch blijft het lastig om ‘nee’ tegen je familie te zeggen. ‘Ja, zeker tegen mijn moeder, want die wil altijd het beste voor mij.’
Zijn moeder denkt dat muziek hem een onzekere toekomst geeft, maar langzaam begint ze het te accepteren en hem te steunen. Vanuit Aleppo geeft ze hem inmiddels inhoudelijk advies over zijn liedjes, bijvoorbeeld over de muziekstijl. Adam vindt het belangrijk dat zij tevreden is. ‘Ik luister naar haar mening en pas mijn muziek ook daaraan aan.'
©
Raymond Dekker
Wat doet Adam Warrak in 2024?
Door deze steun durft hij weer na te denken over zijn toekomst. Hij wil een plan maken om zijn droom te verwezenlijken. Daarvoor moest hij wel een streep zetten onder zijn verleden: ‘2015 was het slechtste jaar in mijn leven, maar ik heb nu besloten dat ik veilig ben.’
Hij wil veel gaan optreden, in Nederland, maar vooral in Egypte. Dat is zijn droom. Dat land is namelijk het Hollywood van het Midden Oosten. Adam zingt in zijn liedjes daarom ook met een Egyptisch accent. Het is dan ook weinig verbazingwekkend dat zijn grote idool, Amr Diab, eveneens uit Egypte komt. Wanneer we het hierover hebben breekt er een enorme vreugde door in zijn gezicht. ‘Hij is de Bruno Mars van het Midden Oosten. Wel op leeftijd nu, maar nog steeds heel populair.’ Wat Adam in hem aanspreekt is dat hij altijd vernieuwend bezig is en de arabische muziek daardoor ontwikkeld heeft. Die innovatieve houding wil Adam als muzikant ook aannemen.
Dit jaar wil hij een grote stap in die richting zetten. Hij gaat auditie doen bij de Rockacademie in Tilburg en de Herman Brood Academie in Utrecht. Hij realiseert zich dat zijn droom misschien moeilijk te verwezenlijken is. Adam: ‘Ik geloof dat alles in het begin moeilijk is, maar wat belangrijk voor mij is, is dat ik zelf geloof in mijn talent.’