Job Roggeveen verdient zijn geld als animator, is één van de drie mensen achter Job, Joris en Marieke die onlangs een Emmy wonnen, en is daarnaast ook nog muzikant. Met Happy Camper heeft hij drie albums gemaakt met wisselende muzikanten en sinds een tijdje maakt hij onder zijn eigen naam pianomuziek. Wij spraken hem over zijn eerste soloalbum, waar hij zijn inspiratie vandaan haalt en welke rol een oud klooster in Noord-Frankrijk speelt in dit alles.

Je bent bezig met Job, Joris en Marieke, Happy Camper en nu komt je eerste soloalbum eraan. Wat is je geheim om zo’n druk schema op orde te houden?
‘’Dat is wel een uitdaging moet ik zeggen. Ook helemaal omdat wij nu als studio gaan uitbreiden. Onze droom als Job, Joris en Marieke is om steeds grotere projecten te doen zoals een serie of een lange film, wat zorgt voor een hectische tijd. We hebben zelfs iemand die onze agenda beheert, het begint echt een bedrijf te worden. We waren eerst een klein groepje creatievelingen maar nu is het constant aan de gang. Dit voelt heel goed, maar daardoor moet je af en toe goed bedenken hoe je alles weet te combineren. Ik probeer altijd een beetje op creatieve golven mee te bewegen. Dus als ik iets heel graag wil doen of ik zie ergens een kans dan probeer ik mijn leven zo vorm te geven dat ik dat kan doen. Net als met Happy Camper, dat ontstond een beetje door wie ik tegen kwam en dan probeer ik dat zo in te richten dat het werkt.’’

Happy Camper’s Job Roggeveen begint nieuw project

Discografie Happy Camper

Happy Camper (2011)
The Daily Drumbeat (2014)
Gravity (2017)

Hoe richt je je leven dan op een goede manier in?
‘’Ik heb een leven waarin ik films wil maken, ambitieus ben met mijn muziek en daarnaast merkte ik dat ik heel graag iets wilde maken waarbij wat ik doe het eindproduct is. Bij Happy Camper had ik altijd nog een zanger of zangeres nodig om een nummer af te maken maar bij dit soloalbum neem ik plaats achter mijn piano, speel ik iets en dat is het dan gewoon. Ik zorg dat ik een patroon in mijn leven heb. Ik sta op, dan speel ik eerst drie kwartier piano en daarna ga ik de studio in. Dat doe ik gewoon elke dag zodat er een gewoonte ontstaat. Voor mij werkt dat erg goed. Ik merk dat in elke dag een klein stukje creativiteit zit en op deze manier benut ik dat.’’

(tekst gaat verder onder de foto)

© Antoine Julien

Op 28 februari komt je eerste soloalbum uit. Is het een droom die je al langer hebt of is dit een recenter project?
‘’Ik zoek steeds iets nieuws waar ik energie van krijg en waardoor er nieuwe ruimte in mijn hoofd ontstaat. En dat is wat ik door dit soloalbum kreeg en waar ik echt naar op zoek was na drie platen van Happy Camper. Ook al heeft de manier van werken ook wel overeenkomsten. Bij Happy Camper was het ook al ‘mijn’ project, het was al een vrij solistische manier van een plaat maken. De manier van werken binnen Job, Joris en Marieke is vooral de dynamiek die wij met z’n drieën hebben waardoor we elkaar steeds aansteken qua creativiteit. Bij muziek heb ik dat altijd veel moeilijker gevonden. Dat komt omdat ik heel duidelijk in mijn hoofd hoor wat ik tof vind en als je met iemand anders werkt die met een compleet ander idee komt dan kan ik me daar niet altijd goed aan aanpassen.’’

Het album is op een bijzondere manier tot stand gekomen. Je bent afgereisd naar een klooster in Frankrijk waar veel verschillende creatievelingen rondlopen (schrijvers, muzikanten, filmmakers, dansers). Haalde je inspiratie uit gesprekken met deze andere mensen of kon je je daar ook niet goed aan aanpassen?
‘’Het is meer dat ik wel energie krijg van andere creatieve mensen, dan krijg ik ook zin om iets te gaan maken. Ik kwam bijvoorbeeld twee dansers tegen die ik heb gefilmd voor een stuk van mij en dat werd echt heel tof. Zij hebben een improvisatie gedaan op een stuk. Dat dat soort dingen ontstaan vind ik altijd erg mooi. Dat spontane zoek ik nu veel meer op in de muziek. Ons animatiewerk is juist niet spontaan, dat gaat veel meer volgens een script. Ik vind het spontane van zo’n improvisatieproject met deze dansers een hele fijne tegenhanger van dat enorme productieproces wat we met de studio hebben. Ik denk natuurlijk wel dingen uit, het is niet volledig direct en improvisatie. Maar het beeld eromheen beslis ik misschien wat sneller en spontaner dan in de studio. Ik overleg veel minder, ik doe gewoon.’’

Ik hou van muziek die een soort lichte kant heeft maar ook altijd een kant van melancholie. Dat het leven sneller aan je voorbijtrekt dan je denkt. Muziek is dan even de arm om je schouder, die goede vriend.

Job Roggeveen

Is het moeilijker om emoties over te brengen in volledige instrumentale muziek?
‘’Nee, niet persé. Ik zoek een bepaalde sfeer en melancholie op en door middel van hoe ik mijn composities maak probeer ik iemand langs allerlei verschillende emoties te laten gaan. Ik moet niet zelf door een emotioneel dal gaan, ik ben vrij bewust bezig hoe ik het allemaal kies. Ik wil mensen op die manier raken met mijn muziek. Dat mensen kippenvel krijgen omdat de compositie opeens een rare sprong neemt.’’

Werkt het om zo’n sfeer op te kunnen roepen als je jezelf even helemaal afsluit van je normale leven in zo’n klooster in Frankrijk?
‘’Ja absoluut. Ik kom daar toch tot andere ideeën. Ik ben niet iemand die hele repeterende patronen heeft in zijn muziek, ik zoek altijd naar een melodie die je raakt en een melancholisch gevoel aanstipt. Zo’n oud klooster helpt heel erg om zulke gevoelens op te roepen. Je loopt daar even het bos in of het dorpje wat heel klassiek en sfeervol is.’’

(tekst gaat verder onder de foto)

© Antoine Julien

Is het iets wat je terug hoort van mensen, dat je muziek hen raakt of dat ze een bepaald gevoel krijgen wanneer ze er naar luisteren?
‘’Ja, ik krijg weleens berichten van mensen dat het ze raakt. Ik had laatst een keer dat ik op het station werd aangesproken door iemand die heel erg fan was, ik vind het heel erg tof als dat gebeurt. Blijkbaar raakt het mensen. Ik wil daarin niet sturend zijn want ieder zijn interpretatie is anders. Ik zorg alleen voor de mooie melodieën, al moet je een soort gevoel wel kennen, anders kun je het natuurlijk niet overbrengen. Aan componeren zitten twee kanten, je kunt heel analytisch kijken naar gevoelens en dat dan omzetten in muziek maar soms gaat het ook heel erg vanzelf.’’

Helpt muziek maken jou om bepaalde gevoelens of emoties te verwerken?
‘’Zo zou ik het niet willen noemen. Ik heb wel allerlei dingen meegemaakt, zoals dat mijn huwelijk gestrand is. Of ik dat verwerk met muziek weet ik niet, maar mijn muziek is wel een soort hele goeie vriend in mijn leven. Het is fijn om mee bezig te zijn omdat de wereld dan even lijkt te verdwijnen. Ik hou van muziek die een soort lichte kant heeft maar ook altijd een kant van melancholie. Dat het leven sneller aan je voorbijtrekt dan je denkt. Muziek is dan even de arm om je schouder, die goede vriend. Ik hoop dat mensen mijn muziek zo ervaren.’’

Gliese van Job Roggeveen ligt vanaf 28 februari in de winkels en is dan ook te beluisteren via de streaming media.

Te zien: Job Roggeveen releaseshow Gliese, zondag 8 maart 2020 @ Het Concertgebouw, Amsterdam

© Antoine Julien