YĪN YĪN mag het startschot van de dag geven. Voor een relatief nieuwe band hebben de Limburgers al snel de lift naar boven gevonden nadat ze opgepikt werden door de media. Ze hebben daarom ook even een gepaste upgrade gekregen ten opzichte van vorig jaar. Van de Cloud Nine naar de Ronda is een behoorlijke stap en toch staat de zaal snel vol. Hun relaxte gitaarfunk heeft een duidelijk dansbare ondertoon, maar vlak voor ze echt Khruangbin-wateren betreden, nemen ze de afslag richting meer traditionelere geluiden. De gitaarrifjes die van een dubbelhalsgitaar afdrijven, hebben een verrassende groove en de zaal heeft duidelijk zin in vandaag. Zowel basgitarist Remy Scheeren als het aanwezige publiek zijn niet bang om hier het eerste dansje van de dag te wagen. YĪN YĪN bewijst zich als de ideale opener van het festival.
Na een zeer succesvolle eerste editie van Footprints vorig jaar, opgezet ter viering van het vijfjarige jubileum van TivoliVredenburg, stond afgelopen zaterdag de tweede editie op het programma. Het uitverkochte festival dompelt het hele pand onder met bijzondere muziek, verspreid over bijna alle zalen. Een dag vol met muziek die je anders misschien niet gehoord of gezien had. Een beetje Afrikaans, een beetje jazz, eigenlijk alles wat ook maar enigszins buiten het Westerse hokje valt, passeert hier de revue. Wij namen een duik in deze diverse programmering.
YĪN YĪN
In de Pandora heeft Los Bitchos plaatsgenomen op het podium, een cumbiabandje bestaande uit vijf vrouwen uit de UK. Op het eerste gehoor lijkt het een rustig uurtje te worden, maar het begin van de set misleidt. Na een kwartiertje vinden de dames het tijd om de boel een beetje op te zwepen. Het bpm wordt omhoog geduwd, er worden gesynchroniseerde danspasjes gedaan en de leden van Flamingods – die later die dag op Footprints spelen – worden zelf het podium opgetrokken voor een gastoptreden.
Los Bitchos
Even een snel broodje kip achter de kiezen, want het is de beurt aan Ibibio Sound Machine. Frontvrouw Eno Williams, uiterst energiek en charismatisch, is met haar glitterhakken, wilde pirouettes en mc-kreetjes het stralende middelpunt van de show. Tel daar drie koperblazers en een driedelige congaset bij op en je hebt een compleet afgeladen zaal die als een geoliede machine danst. Het iets tragere ‘I Know That You’re Thinking About Me’ geeft iedereen een moment om op adem te komen of, zoals bij Williams, het zweet van je voorhoofd te deppen. Normaliter is de ‘halverwege ballad’ bij de meeste concerten het punt waarop het dipje van de set valt. Nou, vandaag niet hoor. Ibibio Sound Machine heeft iedereen zodanig goed ingepakt dat het niet uitmaakt. Williams hoeft niet eens meer te vragen of men meedoet met haar dansjes of met klappen; zonder te schromen doet iedereen gelijk mee. Handjes in de lucht en gaan!
Ibibio Sound Machine
Terug boven kijken we naar de Algerijnse mannen van Imarhan. De teksten zijn volledig in het Algerijns gezongen en worden ondersteund door smaakvolle woestijnrock. Hoewel er gewoon twee gitaren en een basgitaar uit het standaard indierock-starterskit aanwezig zijn, zien we ook een djembé en een houten halve bol op een voetstuk die voor percussie dient. Ondanks dat de zaal vol is, zijn er toch sporen van terughoudendheid. Bij verscheidene nummers lijkt er een lichte cultuurwrijving te ontstaan. Het publiek luistert aandachtig, applaudisseert enthousiast maar toch komen de ingewikkelde ritmes met een iets andere klemtoon niet bij iedereen binnen.
Irmahan
Inmiddels zijn we over de helft van het dagprogramma heen en zijn we goed klaargestoomd voor een ronde afropunk van Tshegue. De diepe stem van Faty Sy Savanet werkt vreemd genoeg meeslepend en brengt een randje urban naar de tafel. Op tribalachtige wijze worden alle nummers uitgebouwd tot regelrechte knallers die ons meenemen op een avontuurlijke reis door de jungle. Daarbij deinst Sy Savanet ook niet achteruit voor provocerende dansjes en draait gerust haar achterwerk rond.
Tshegue
In de Hertz zit één enkele man op het podium geconcentreerd aan knopjes te draaien. Met zijn oorspronkelijke achtergrond als klarinettist heeft Waclaw Zimpel een sterke jazzinvloed meegenomen die hij ombuigt naar een minimalistisch zielzuiverend synthesizerlandschap. Na al het dansgeweld vormen deze geleidelijk veranderende klanken de perfecte backdrop om je ogen te sluiten en jezelf mee te laten voeren.
Maar dan nu! Hoe leuk en spectaculair het dagprogramma ook was, niemand, écht niemand, is klaar voor de dagafsluiter die in de Ronda op ons wacht. The Comet Is Coming komt ons universum namelijk een bezoek brengen. De lichten gaan uit en al vanaf de eerste explosieve noot wordt duidelijk dat dit optreden niet voor the faint of heart is. Er wordt met percussie gesmeten, saxofoonsolo’s worden pijlsnel de zaal in gevuurd en de electronicakranen worden wagenwijd opengedraaid. Misschien staan er vooraan mensen te dansen, maar het merendeel staat helemaal omvergeblazen te kijken en te luisteren. Dit is futuristische spacejazz van de hoogste plank. Meedogenloos slingert de band van hoogtepunt naar hoogtepunt. Geen begroeting, geen praatjes tussendoor? Dat heeft deze machtige driemansformatie ook niet nodig en wanneer je leert dat deze act zijn inspiratie put uit Sun Ra, jazzexperimentalist van het eerste uur, vallen alle onvoorspelbare muzikale uitschieters ineens op zijn plaats.
The Comet Is Coming
Zeer voldaan genieten we na van een zeer geslaagde tweede editie van Footprints. Met een paar rake headliners, een goede dj-randprogrammering (dankzij Stranded FM natuurlijk) en gepaste catering op Plein 6 was het niet lastig om de dag door te komen. Niet lang na het einde lopen we dan ook met ons hoofd nog een beetje in de wolken naar buiten, de nacht in.
Gezien: Footprints festival met o.a. The Comet Is Coming, Ibibio Sound Machine en YĪN YĪN @ TivoliVredenburg, zaterdag 8 januari 2020