Niet enkel kroegen vormen het decor van de Popronde, ook enkele winkels stellen zich beschikbaar om artiesten een podium te geven. Een daadwerkelijk podium ontbreekt dan vaak, wat de afstand tussen artiest en publiek alleen maar verkleint. In elektronicazaak HiFi Klubben doet het popzanger Haris besluiten om halverwege zijn optreden achter zijn apparatuur vandaan te komen en tussen de mensen te gaan staan, want “jullie vormen toch al zo mooi een kring”. Het is tekenend voor het innemende karakter van de man die zes jaar geleden The X-Factor won maar daarna ietwat in de vergetelheid raakte. Hij bleef echter samenwerken met grote dance-artiesten als Hardwell en werkte daarnaast ook aan zijn eigen akoestische gitaarliedjes, met elektronica- en R&B-invloeden. Op de Popronde brengt hij deze kanten samen. Knap is het als hij zijn eigen nummer ‘Bad’ vooraf laat gaan door het welbekende ‘Apologize’ van OneRepublic en je toch opveert bij de overgang naar zijn eigen nummer. Qua zang kan het soms net wat beter en zijn muziek voelt soms net wat te makkelijk, maar zijn humor en persoonlijkheid compenseren veel.
Zaterdag 19 oktober heeft Amersfoort de kans om volop nieuwe artiesten te ontdekken als de Popronde in de Keistad neerstrijkt. Veertig bands, zangers, rappers en andersoortige muzikanten doen de kroegen aan, hun uiterste best doend om een nieuw publiek te overtuigen. Dit blijkt niet altijd even makkelijk, de resultaten zijn wisselend. We kunnen slechts een beperkt aantal acts bezoeken maar krijgen hiermee wel een impressie van deze prima zaterdagavond. Uitgelicht worden Haris, LO-FI LE-VI, Aidan & the Wild en Kay Slice, met in de foto’s een breder beeld van de Popronde.
Het vormt een interessant contrast met de volgende artiest, LO-FI LE-VI. Timide muziek van een timide jongen. Hij heeft een vlassnorretje, een roze gitaar die mooi matcht met zijn roze trui, en op zijn gitaarband een LGBT-badge. Samen met een drummer brengt hij lome gitaarliedjes. Na een paar nummers mompelt hij dat ie wel zijn best doet maar een beetje ziek is. De vocalen zijn eveneens haast mompelend: ze staan een flink stuk lager in de mix dan de gitaar en drums. Het geeft een déjà vu naar de shoegaze uit de jaren ’90 maar tegelijkertijd past zijn muziek perfect in het nu: dergelijke introverte liedjes zijn de laatste jaren veelvuldig op Soundcloud te vinden. Levi weet een dromerige sfeer neer te zetten en tovert fraaie akkoorden uit zijn gitaar, maar op den duur wordt het optreden wat eenvormig en haakt het publiek af.
Eveneens een man met een gitaar is Aidan & the Wild, die het ondanks zijn artiestennaam volledig alleen doet. Hij brengt op Amerikaanse leest geschoeide folk en country, die ook doet denken aan de folk-hausse van rond 2007 toen Mumford & Sons, Fleet Foxes, Bon Iver et cetera opkwamen. Hoewel hij niet direct refereert aan één van deze namen mist Aidan & the Wild toch wat eigenheid. Het optreden begint ook wat rommelig doordat de man last heeft van geluidsproblemen. Het verdere optreden blinkt uit in degelijkheid en dat is niet genoeg om het publiek bij de les te houden. Ondergetekende besluit uiteindelijk naar de overkant te lopen, waar Jade PraiZe bezig is met het einde van haar set. Zij heeft het publiek volledig ingepalmd, men zingt enthousiast mee met haar gevatte Nederlandstalige popliedjes. Het contrast is alweer treffend.
Het hoogtepunt van de avond is Kay Slice. De man heeft al de nodige live-ervaring opgedaan als lid van de groep Brandwerk, een hip-hopgroep die de tent regelmatig afbrak. Nu probeert de rapper het alleen en kijkt hierbij verder dan hip-hop. Kay Slice heeft een drummer, bassist en toetsenist meegenomen die samen een uitermate strakke liveband vormen. Slice kondigt zijn optreden zelf aan als “een beetje hip-hopvibes, een beetje soulful vibes, een beetje african vibes” maar er moet benoemd worden dat de band ook veel funky vibes neerzet. Het funkt en het groovet. De band neemt op de juiste momenten ook gas terug waardoor de stevigere stukken er extra sterk uitkomen. Kay Slice rapt daar vaardig overheen maar is ook de leider van het gezelschap en zweept het publiek op. Het optreden vindt de sterkste momenten als Kay Slice er Ghanese invloeden in verwerkt: op deze ritmes komt het aardig los en de muziek klinkt op die momenten bovendien het meest urgent. Kay Slice en zijn band hebben er zichtbaar plezier in en het publiek wil méér dus sluit de band af met nog een extra nummer.
Uw recensent van dienst pakt nog wat stukken mee van NMBRS (oppervlakkige, dertien-in-een-dozijn pop/rock, maar wél energiek gebracht) en Leonard Luka (laidback, jazzy popliedjes die ook prima dienst zouden doen op de zondagochtend erna, uitstekend uitgevoerd ook). Het is slechts een greep uit de veertig artiesten die er in de stad speelden, variërend van artiesten die nog wat onwennig op een podium zijn tot artiesten die al precies weten wat ze doen. Het had wat drukker mogen zijn maar het publiek dat er was had het zichtbaar naar zijn zin, druk in de weer met programmaboekjes.
Gezien: diverse artiesten, zaterdag 19 oktober 2019 @ Popronde Amersfoort