Wie denkt aan een singer-songwriter stelt zich waarschijnlijk vooral gevoelige zang met een aangenaam gitaargeluid voor. Het is niet veel, maar dat heb je dan ook niet nodig. De Britse Richard Cejer heeft in elk geval genoeg aan een comfortabel trainingsjack, een gitaar en zijn soulvolle stem. Na enkele korte nummers bekent hij in vrij vloeiend Nederlands “een beetje verkouden” te zijn en sommige mensen glimlachen even begripvol. Het blijft echter niet bij alleen maar zingen. “Your wide eyes see through my white lies,” rapt hij in het één na laatste nummer, ‘Wide Eyes’. Toch zijn er niet veel wide eyes te zien; Cejer laat de zaal goed wegdromen. Zo ver weg dat wanneer hij het publiek bij het laatste nummer vraagt om mee te zingen, iedereen per ongeluk versuft stil blijft. Gelukkig kan Cejer er wel om lachen en hij wuift het smetje goedgehumeurd weg. Bij de tweede poging zingt iedereen braaf mee.
Zondag 13 januari was het weer tijd om in dB’s het nieuwe jaar muzikaal in te luiden. Dit jaar helaas zonder aanmoedigend zonnetje, maar wel met een strakke singer-songwriter lineup. Richard Cejer, Subterranean Street Society en Kinsmit lieten hun kunsten horen terwijl de regen tikte en de glühwein vloeide. Het bleken de juiste ingrediënten voor een sfeervolle middag.
Het multinationale Subterranean Street Society bestaat uit drie leden, maar zanger Louis Puggaard-Müller is vandaag de enige afgevaardigde. Op het eerste gezicht doen zijn houthakkers-overhemd en gehavende spijkerbroek denken aan een dorpse timmerman. Alleen de oude hollow-body gitaar die naast hem staat, verraadt zijn bezigheid. Puggaard-Müller belaadt zijn gitaarspel met een krachtige, licht-rasperige stem die de sound goed doet. Bij ‘Leftover Wine’ moet iedereen collectief grinniken om de ironie (nog voordat zijn set begon, was de glühwein op) waarna Puggaard-Müller zijn mondharmonica om hangt. “You’re not warm, are you?” vraagt hij zijn instrument weifelend, nadat hij erin heeft geblazen. Met de flair van een vroegere straatmuzikant haalt hij zijn schouders op en begint hij stug aan het volgende nummer. Op en neer hobbelend en hoofdschuddend lijkt hij het, net als een briesend paard, prima naar zijn zin te hebben.
Achter de naam Kinsmit gaat muziekdocent Remco Jacobs schuil. Meteen nadat hij gaat zitten, verzoekt hij het publiek om niet te applaudisseren tussen de nummers door. Voor nu dan. Wanneer hij begint te spelen wordt ook duidelijk waarom. Vanaf zijn kruk drijft bescheiden folkmuziek met schoolse precisie de ruimte in, en er strijkt een bedaardheid neer op de zaal die iedereen doet verstommen en aandachtig laat meeluisteren. Het applaus-loze regime houdt het publiek welgeteld drie nummers lang vol, tot één toeschouwer zich overgeeft aan zijn impulsen en prompt door de stilte heen klapt. Kinsmit lacht even en licht daarna toe: “Je bent natuurlijk gewend na ieder nummer te klappen, dus dit is een experiment.” De muziek zet zich voort alsof er niets gebeurd is en Kismit laat zichzelf zien als een waardige afsluiter van deze middag. Als zijn set is afgelopen, stroomt de zaal langzaam voor de derde keer leeg, klaar om het nieuwe jaar aan te gaan.
Gezien: Club 3voor12 Utrecht Nieuwjaarsduik met Richard Cejer, Subterranean Street Society, Kinsmit, zondag 13 januari 2019 @ dB’s, Utrecht