Na een succesvolle eerste editie in 2018 in EKKO (de eerste twee edities waren in ACU) was het festival dit jaar van twee dagen naar één dag gegaan. Het brede middagprogramma leed er echter niet onder. Vanaf drie uur kon onder de noemer Art as Resaerch in het Sensor Lab een uitleg gevolgd worden van het artistieke proces van een aantal muzikanten die op Uncloud speelden. Mark IJzerman, Renick Bell en Zoë Mc Pherson vertelden ieder wat hun eigen onderscheidende invalshoek is en hoe ze die meenemen tijdens het maken van hun muziek. Alle drie muzikanten maken gebruik van algoritmes tijdens het maken van hun muziek. Een aantal technische vragen hierover worden dan ook al snel naar door de bezoekers gesteld. Na ieder antwoord komen er weer vier nieuwe vragen voor in de plaats.
Zaterdag 16 februari vond in EKKO de vierde editie plaats van het multidisciplinaire festival Uncloud. Tijdens Uncloud wordt de grens tussen muziek en beeld opgezocht. We gingen langs om te kijken wat er allemaal te doen was.
In EKKO is een aardige stellage opgebouwd: een doek dat 360 graden rond gaat vult de zaal. Op dit doek worden met vier beamers de hele avond beelden geprojecteerd als ondersteuning bij de muziek. Verschillende dj booths vullen de zaal en hier en daar wordt wat opgebouwd. Op de eerste verdieping is een obscure ruimte het domein van Stranded FM. Van 21.00 uur tot 2.00 uur wordt hier gedraaid door producers die gecureerd zijn door het lokale internet radiostation. De ruimte van maximaal twaalf vierkante meter wordt opgevuld door een bank, een dj booth en stoelen. Rond twaalf uur is de ruimte overvol, iedere mogelijke zitplek is bezet.
In de foyer van EKKO is Allert Aalders samen met Roel Weerdenburg en Bart Wolff bezig met een live-patching. Grenzen worden verkend en besproken. De modulatie muur die aanwezig is doet op het eerste gezicht nogal denken aan een vliegtuig cockpit. Schijn bedriegt, drie uur lang blijft hij aan staan voor de mensen die nog rustig een biertje willen drinken in de foyer.
In de zaal begint de eerste act begint 21.00 uur. De Nederlander Mark IJzerman maakt gebruik van beelden die reageren op zijn soundscapes. Zwart-wit correlaties vullen het 360 graden scherm en transformeren in gezichten om daarna weer terug te keren naar zwarte spikkels. Tijdens zijn set wisselt de interactie tussen de muziek en zijn beelden. Op enkele momenten lijkt het beeld zelfs te crashen vanwege een overdaad aan geluiden.
De mannen van het Engelse GNOD (deze keer als elektronisch duo te zien) zijn meer gericht op hun muziek. Met drie samplers op hun tafel is er genoeg ruimte voor een aantal experimenten. Wanneer de gitaarversterker aanslaat wordt de feedback gebruikt om een nog grotere wall of sound te creëren. De afwisseling met het sterk corresponderende licht achter de twee muzikanten laat het publiek achter in extase.
Renick Bell maakt gebruik van algoritmes. Het doek dat eerst gebruikt werd voor intense beelden maakt nu plaats voor een computerprogramma. Zijn opdrachten verschijnen in programmeer-taal op het scherm waarop het programma reageert door een willekeurig ritme uit te zoeken. Door de opdrachten live in te tikken hoort hij zijn muziek net als het publiek pas voor de eerste keer. Zijn opdracht ‘flood screen 300’ is dan ook een middel om tijdens zijn set te communiceren met het publiek. Ook de bedankjes voor de bezoekers worden op deze manier op het scherm geprojecteerd.
De Noorse Bendik Giske is de troefkaart van de avond. Door zijn saxofoon op een unieke manier te gebruiken laat hij het publiek in verbazing achter. Zijn medespeelster die aan de zijkant van het podium staat transformeert zijn saxofoon om tot een synthesizer. Het tikken van zijn vingers tegen het blaasinstrument dient als ritme. De verschillende sequenties aan opeenvolgende noten die hij speelt zorgen voor een hypnotisch ritme. Zelfs als er zich technische problemen voordoen wordt hij onder luid applaus bedolven.
Organische geluiden zijn weggelegd voor Zoë Mc Pherson. Het eclectische geluid dat ze produceert biedt het publiek de kans om te dansen. Haar beelden bestaan uit mensen en voorwerpen in goud en zilverkleurige thema’s. Mensen lopen in het bos terwijl de muziek zich steeds heftiger voortbeweegt. De steeds intensere samples komen uiteindelijk tot een toppunt waarbij haar in eerste instantie natuurlijke geluid is omgetoverd tot een geordende chaos.
Om 2.00 uur is de laatste act aan de beurt, de uit Toulouse ingevlogen producer Deena Abdelwahed. Haar soms wat gebroken samples zorgen voor de meest dansbare act van de avond. De beats liggen op de grens van dansbaar en avant garde wat zorgt voor een meer artistiek totaalplaatje.
Gezien: Uncloud festival 2019, zaterdag 16 februari 2019 @ EKKO