De nooit aflatende zoektocht van The Maureens naar Het Perfecte Liedje De nooit aflatende zoektocht van The Maureens naar Het Perfecte Liedje

Dit verhaal begint in 2015. The Maureens heeft de tweede langspeler Bang The Drum uit en maakt toekomstplannen. Dan blijkt dat de ambities van de verschillende leden uiteenlopen. Drie van de zes besluiten daarom op te stappen, waaronder mede-oprichter Bas van de Looij. Bij Hendrik-Jan de Wolff, de liedjesschrijver, zanger en andere oprichter, slaat lichte paniek toe. “Ja, dat was wel een moment,”herinnert hij zich. “Ik werd erg ongelukkig van het idee dat er geen vehikel meer zou zijn om liedjes mee te maken.” Onterecht, blijkt na wat belletjes met gitarist Martijn Vink en drummer Stefan Broos. Er is al snel consensus: 'We gaan door!'.

En wel met het maken van een volgende plaat. “Ook daarover was geen discussie”, aldus De Wolff. “Het met z’n allen in een hok zitten en mooie nieuwe dingen maken, dát doen we het liefst. Structuurtjes in elkaar puzzelen, arrangeren, uitzoeken waar de stemmen moeten, schaven, eindeloos. Live spelen vinden we ook tof, maar samen werken aan nieuwe liedjes vinden we het allerleukste dat er is.” Dus reizen de drie vaste prik op vrijdagmiddag af naar hun oefenruimte in Dalfsen, waar ze proberen nieuw werk in de steigers te zetten. Ze lopen echter al snel vast op het gemis van een bassist. “Die heb je toch echt nodig om het af te krijgen.” De oplossing valt uit de lucht in de vorm van een berichtje van Wouter Zijlstra met de tekst ‘Ik wil graag’. En daarmee is de band compleet, stellen de vier vast. De Wolff: “Het is een wat uitgekledere Maureens dan hiervoor. Dat hoor je op Something In The Air terug, want ik denk dat er heel veel lucht in zit. In vergelijking met eerdere platen is de muziek een stuk leger. We hebben er bewust voor gekozen om dingen niet dicht te smeren en wat meer in zijn blote kont te laten staan. Vooral in de liedjes met de wat sombere teksten vind ik het mooi om de lege triestheid ook in de muziek terug te horen.”

“Ik vind het een boeiend iets, dat kindzijn. Kind mógen zijn. Die jeugdige onbezonnenheid en lekker in een gezin mogen opgroeien. Voor mij wordt dat gevoel bijvoorbeeld erg goed gevat in de serie Stranger Things op Netflix. Die speelt in de jaren ’80, waarin ik zelf ook ben opgegroeid. Die serie brengt me helemaal terug naar die tijd. En op een gegeven moment is die jeugd voorbij. Het liedje ‘Can’t Stop’ op deze plaat begint met ‘I’m feeling fine when I’m leaving town for some downtime. Think like a child when the worry starts to grow.’ Ik heb een jong zoontje. Zoals hij lachend lekker boeren laat vind ik prachtig. Dat bedoel ik met als een kind kunnen denken: zonder zorgen. Ik ben nu 40 en dat roept bij mij nieuwe gedachten op, die me brengen bij de vraag waar ik nu sta. Als je 25 bent, ben je op het punt waarop alles nog moet gaan gebeuren. Je gaat je eerste eigen huis nog vinden, degene ontmoeten met wie je oud wilt worden, en met wie je misschien wel kinderen gaat krijgen. Nu is dat allemaal gebeurd. Ga ik nu meer terug dan vooruit kijken? En hoe gaat dat als ik straks 60 ben?”

De Wolff kijkt met bewondering naar hoe anderen hiermee omgaan. “Het liedje ‘Mary’ op deze plaat gaat over een tante die helemaal haar eigen ritme heeft. Op maandag naar de markt, om één uur warm eten, dan een dutje, op zondag naar de kerk. En ze doet het daar hartstikke goed op. Je hoort haar nooit over dat het moeilijk is om ouder te worden. Zij leeft gewoon haar leven. Ik vind dat heel erg mooi. Maar het is tegelijkertijd ook een triest liedje, want ze is hartstikke alleen. Dat is de andere kant van het verhaal. Maar daar hoor je haar niet over. ” De Wolff lijkt zich er schuldig over te voelen: “Ik heb soms een eenzaam of somber gevoel, terwijl ik alles wat ik zou willen om me heen heb. Een ander heeft dat helemaal niet en is daar niet mee bezig. Dat vind ik wel apart.”

De Wolff concludeert hardop dat dat de persoon maakt die hij is. En dat het in die zin onontkoombaar is: “Het is geen keuze om altijd maar bezig te zijn met liedjes over dingen die zijn geweest. Dat is wat er standaard bij mij naar boven komt als ik er niet bewust op let om wat anders te doen. En daarbij, ik vind het mooi om die observaties, mensen, gedachtes en herinneringen te vatten in liedjes. Het geeft ze een tastbare plek in plaats van dat ze maar in mijn hoofd rondwabberen en uiteindelijk in de tijd verdwijnen.”