The Yearlings na twaalf jaar terug met nieuw album The Yearlings na twaalf jaar terug met nieuw album

Begin deze eeuw maakten The Yearlings naam als de alt-countrytrots van Utrecht en wijde omstreken, maar tot verdriet van de fans besloten ze de band in 2006 op te heffen. In 2015 bleek de band echter in alle stilte bezig met het voorbereiden van een comeback. Eind september releasen The Yearlings de single Evelene (You’ve Got To Know It) en op 16 november volgt het nieuwe album Skywriting. Olaf Koeneman en Leon Geuyen delen voor het eerst hun gedachten over het nieuwe album met de wereld.

We duiken eerst een eindje terug in de tijd: waarom waren jullie in 2006 eigenlijk gestopt?
OK: ‘In de tijd van Utrecht, ons tweede album, gingen veel bandleden gezinnen stichten. Ikzelf niet, en als songwriter wilde ik verder. Ik wilde ook meer de pop-kant op, een beetje Josh Rouse-achtig, minder americana. Daardoor zouden ook de rollen in de band gaan verschuiven, bijvoorbeeld van Niels (Goudswaard, zang-gitaar) en we besloten toen om dat maar gewoon niet te doen. Maar achteraf heb ik er spijt van dat we zijn gestopt. Dat hadden we nooit moeten doen. We hadden beter kunnen zeggen: ‘we gaan er een paar jaar tussenuit’.’

LG: ‘Dat denk ik ook. We hadden ook helemaal geen ruzie of zo, het was meer als een fietsband die langzaam leegloopt. Maar het vlammetje was blijkbaar wel al die tijd bij iedereen blijven branden, want toen Olaf ons een paar jaar geleden belde, zijn we meteen elke week gaan repeteren bij Herman (Gaaff, bas) in zijn studio Stand-By in Soest. We hoorden meteen dat er nog muziek in zat. Als je er een film van zou maken en je knipte die tussenliggende twaalf jaren eruit, zou je het waarschijnlijk niet eens merken.’

Wat was de aanleiding om weer bij elkaar te komen?
OK: ‘In de periode rond 2012 gebeurde er nogal wat in mijn leven: mijn relatie ging uit en mijn beste vriendin vertrok naar Griekenland. Ik miste de band en ook het sociale aspect. Toen ben ik thuis op de bank als een soort therapie eerst liedjes gaan schrijven. Ook om te kijken of ik het nog kon, want ik had tien jaar stilgestaan. Ik wist wel meteen dat ik die nummers met dezelfde mensen wilde gaan uitvoeren en niet met andere muzikanten. Pas toen ik vier of vijf nummers op demo had staan, in 2013, ben ik de andere Yearlings gaan bellen. Toen is het balletje weer gaan rollen.’

Begin 2015 kondigden jullie het nieuwe album al aan, dat nu in november gereleased wordt. Waarom heeft het nog zo lang geduurd?
LG: ‘Die vraag hadden we natuurlijk al verwacht. De verklaring is dat we de opnames toen wel in hetzelfde jaar hebben afgerond, “zoals beloofd”, maar we raakten ondertussen steeds beter ingespeeld en toen kwam Olaf met nieuwe liedjes die zo goed waren dat ze echt de plaat moesten halen. Toen zijn we opnieuw gaan opnemen. We hadden de heilige ambitie om een betere plaat te maken dan de vorige. Ik geloof dat dat ook gelukt is, dat we op de toppen van ons kunnen hebben gepresteerd. Dat gaf echt een kick.’

De chemie binnen de band was dus onveranderd, maar hoe zat dat met de wereld daarbuiten?
LG: ‘Nou, allereerst is de business wel heel erg veranderd. Twaalf jaar geleden waren cd’s nog dominant, nu draait het vooral om streaming. Skywriting komt nog wel uit op cd en vinyl, dat past bij ons publiek. Op Spotify komen we elke maand met een track, want dan krijg je ook aandacht voor de liedjes die meer achteraan op het album staan. De promotie gebeurt nu op een hele andere manier: met social media. Het hele poplandschap, ook de media, is steeds meer versnipperd geraakt en de hokjes zijn minder duidelijk. Vroeger deden we de promotie veel meer zelf, daar hebben we nu een aparte promotor voor.’

OK: ‘Wat ook veranderd is, is dat de Nederamericana intussen groter en professioneler is geworden. De Nederlandse acts zijn een stuk verder dan toen. Kijk naar Ilse de Lange, JW Roy, Douwe Bob en anderen. Inhoudelijk is onze muziek overigens wat minder traditioneel dan die van hen. Wij hebben meer affiniteit met iemand als Tim Knol.’

Wat zijn de verschillen tussen The Yearlings van 2006 en 2018?
OK: ‘In de tussentijd zuig je allerlei nieuwe muzikale invloeden op die soms in je liedjes terechtkomen. Bijvoorbeeld van Real Estate en Sun Kil Moon. Verder hebben we geleerd onze muziek minder intensief te arrangeren, zodat het geluid opener is en ruimtelijker. En we kunnen tegenwoordig beter schrappen. Van de achttien liedjes die we opnamen, zijn er uiteindelijk twaalf op het album terechtgekomen. Skywriting is daardoor een coherente popplaat geworden.’

LG: ‘Elk bandlid heeft zijn eigen muzikale invloeden, maar er is een gebied met palletjes eromheen waar alle leden van The Yearlings zich in kunnen vinden. De nummers van de nieuwe plaat zitten allemaal in dat gebied: popliedjes met een mooie melodie, een leuke hook en meerstemmige zang. Dat is ons unique selling point.’

OK: ‘Ik noem het ook wel “zeurmuziek”, liedjes waarin het drama niet zit in de grote gebaren, maar juist in het klein houden. Het mooiste is als het lukt om liedjes in majeur te schrijven die toch triest klinken. Belangrijkste verschil is: vijftien jaar geleden waren we meer bezig de rollen van onze helden na te spelen, zoals R.E.M., Wilco, Whiskeytown. Nu komt het meer van binnenuit. De titel van het album, Skywriting, verwijst daar ook naar. Alsof ik mijn persoonlijke ervaringen met een vliegtuigje in de lucht schilder, heel openbaar, iedereen kan ze zien. Je kunt de plaat beschouwen als een verslag van een periode van hartzeer: zelfmedelijden, internetdating, melancholie, maar ook momenten van vreugde, dat zit er allemaal in. De nieuwe plaat is veel directer en persoonlijker dan de vorige twee. En dat voelt heel bevrijdend, eigenlijk.’