De nieuwste muziek in al haar verschijningsvormen was op zaterdag 8 september te horen in TivoliVredenburg. Hoe gekker, hoe beter. Een vierkant stuk papier van honderd meter bijvoorbeeld, of modulaire synthesizers en rietfluiten maar ook de traditionele orkestvorm zijn aanwezig. Een avond ronddwalen tussen dromerige landschappen van minimal, excentrieke beats en modulair synthesizergeweld.

Dat de modulaire synthesizer de hoofdrol van de avond speelt wordt al bij binnenkomst duidelijk. Een speciale, voor die avond geprepareerde modulaire synthesizer van Allert Aalders begroet de bezoekers bij binnenkomst. Met het avondlijke Utrecht als panoramisch achtergronddecor zien we ‘She Flies by Night’, de korte debuutfilm van Luke Deane. De film combineert muziek en beeld op een creatieve, absurdistische wijze. Even wennen wel, een film over een vrouw die droomt dat haar lichaam verandert tot een vogel. De vleugels van de vogel worden als een soort bladmuziek getoond terwijl de muziek tegelijkertijd wordt gespeeld. Tijd om bij te komen van deze absurdistische film is er niet, want in de Pandora Foyer speelt OKAPI het Paper Ensemble. Een nog   gekkere voorstelling waarin de fragiliteit van papier centraal staat. Een groepje mensen staart intensief naar een stuk papier van honderd vierkante meter dat traag uit elkaar wordt getrokken. Fascinerend en een klein beetje gek. 

Met het papiergeritsel nog in de oren sluipen we een muisstille Cloud Nine binnen. Het o rkest de ereprijs is net bezig met het einde van het stuk “Still Life” van Ivan Vukosavljevic waar enkel klanken de hoofdrol spelen. De flatterzunge van de dwarsfluiten, de schelle uithalen van de trompet en de lage tonen van de tuba vullen de zaal. Het laatste stuk, ‘Circus’ van Jonathan Brigg, laat het orkest in volle glorie zien. Het stuk speelt in op de sterke kant van orkest de ereprijs: georganiseerde chaos. De jonge componisten zitten met een trotse glimlach op het gezicht in de zaal. 

(tekst loopt door na foto)

© Herre Vermeer

De eerste modulaire synthesizer zien we bij Cengiz Arslanpay. Onder begeleiding van de elektronische beats en ruis van zijn synthesizer maakt hij betoverende bezweringen met houten fluiten. Voordat hij begint met spelen voorziet hij elk nummer van een introductie over de oorsprong. Deze korte, soms grappige introducties onderstrepen Cengiz’s passie en kennis voor muziek. Bijvoorbeeld de legende van het zwarte schaap die hij tot een hypnotiserend stuk met een digitale twist vormt. Jammer dat de fragiele liedjes af en toe worden onderbroken door hard geluid uit de andere zalen van Tivoli. CARMEN & Matthew Schoen staan na Cengiz op het programma. Club Nine wordt gevuld met pastelkleurige visuals  op het videoscherm die aan reclame doen denken. De visuals worden begeleid door eigenzinnige nummers en het geluid van kabbelend water. De twee artiesten spelen in het begin een soort memory spel van beeld en muziek. Het grote videoscherm in het midden is verdeeld in kleine vierkanten. Telkens als één vierkant gevuld wordt met een visual, weerklinkt er ook een bepaald geluid. Zo worden de beelden en geluiden vervlochten tot onverwacht dansbare sonische sculpturen. Dit gaat op komische, speelse wijze over van losse geluiden naar  samenhangende nummers die lijken op een minimalistische Marian Hill, en later transformeren tot festival waardige, stevige beats. Het optreden blijkt de verrassing van de avond.

Na dit onverwacht dansbare gedeelte van de avond is het tijd voor wat minimal á la Sara Davachi. Bij binnenkomst is het een oase van rust, met het publiek lekker weggezakt in zitzakken. Door inzet van uiteenlopende instrumentatie, onder andere analoge synthesizers, piano en elektrisch orgel, creëert ze een droomlandschap van minimale klankveranderingen. Davachi’s rustoase zorgt voor de perfecte opstap naar de dromerige zang van Carla dal Forno in Club Nine. Zwierend op haar eigen beats gecreëerd met behulp van, jawel, een modulaire synthesizer, roept ze met haar engelachtige stem een complete rustgevende en toch duistere sfeer op. De nummers lopen moeiteloos in elkaar over door digitale intermezzo’s van ruis. Het doet denken aan de band Warpaint. Ook hier wordt het droombeeld helaas weer verstoord door harde drumgeluiden uit een andere zaal.

(tekst loopt door na foto)

© Herre Vermeer

Voor het laatste contrast moeten we naar Cloud Nine waar Kara-Lis Coverdale de eerdere droomwerelden van Davachi en Dal Forno verscheurt met haar overweldigende orgelgeweld. Kara-Lis imponeert de luisteraar met haar nachtmerrieachtige klanken die fascineren door constante kleine toonveranderingen. Af en toe wordt het zware geweld afgelost door kortstondige harmonie, maar de wringende ondertoon blijft een rode draad in elke stuk dat ze speelt. De muziek staat enorm hard waardoor de bezoeker haast omver wordt geblazen. 

Al met al een avond vol verrassingen, fascinerende stukken en componisten, en klanken waar je zeker de rest van de avond nog van moet bijkomen.

Gezien: Gaudeamus Saturday Night, zaterdag 8 september @ TivoliVredenburg.