Popronde Utrecht 2018: aanstormend talent overspoelt de binnenstad Popronde Utrecht 2018: aanstormend talent overspoelt de binnenstad

Vroeg op de avond moeten optreden is doorgaans geen voordeel op de Popronde, maar gelukkig heeft Jibber Jabber & The Jams genoeg volk op de been weten te krijgen om café de Bastaard gevuld te krijgen. Het Rotterdamse viertal maakt gruizige garagerock met surfinvloeden. De band heeft twee gezichten, enerzijds de soms wat lompe rechttoe rechtaan rock en anderzijds melodieuzere stukken met backing vocals van Maartje Leegsma en fraaie gitaarsolo’s van gitarist Tim van Veenschoten. Drijvende kracht én stoorzender van Jibber Jabber & The Jams is zanger/gitarist Ruben Middelweerd. Hij zorgt voor het gruizige randje dat de nummers lekker opgefokt maakt, maar tegelijkertijd haalt hij met zijn eindeloze geouwehoer (zelfs tijdens de nummers) de vaart uit de set. Iets meer focus en het dak gaat eraf. (WB)

Het is gezellig druk in de Coffee Company, waar vanavond geen koffie wordt gedronken. Een bordje bij de ingang meldt: bier €2,-. Het publiek doet zich dan ook gretig tegoed aan de bruine flesjes Hertog Jan. Maar denk niet dat er alcohol nodig is om los te komen, de grooves van Thaïti zorgen direct voor swingende heupen. De band combineert atmosferische elementen met snelle drums en aanstekelijke zang. De energie straalt er vanaf. De planten in het pand trillen mee op de bassen die vanaf het kleine podium de ruimte in worden gestuurd. Zangeres Florieke Vos beweegt haar hoofd zo hard mee op de muziek dat haar haar het plafond raakt. Het lukt Thaïti om een 'gran-fiesta' achter te laten in het pand aan de Vismarkt. (DH)

Het vijftal Moon Moon Moon heeft een moeilijke start, maar vult LE:EN al snel met sfeer. Ze staan in een soort loods die door een grote hoeveelheid kaarsen – ook op het podium – toch een huiselijke uitstraling heeft. De avond is nog jong, maar het staat al redelijk vol met mensen die genieten van de eerlijke en hyperrealistische melodieën die uit de versterkers komen. Frontman Mark Lohmann vertelt dat het een speciale avond is en roept gastzangeres Robin Kester op het podium, waarmee ze onder andere ‘Frozen’ van Madonna coveren. De band weet de spanning en emotie in dit nummer goed op te bouwen, waardoor het erg duister is in vergelijking met de eerder gespeelde kleurrijke nummers. Moon Moon Moon weet de grens te vinden tussen liefelijk en zachtaardig gitaarspel en de emotionele achtbaan van melodieën en diepgaande teksten. (WD)

Zingende drummers, drummende zangers, het blijft toch een lastig fenomeen. Het podium in Het Gegeven Paard is maar klein, waardoor zanger/drummer Kick Kluiving achterop het podium wat verborgen zit achter zijn medebandleden. Je mist daardoor wat interactie met de zaal, die toch al niet ideaal is. “In zo’n grote zaal hebben we nog nooit gespeeld!”, merkt Kluiving op, terwijl hij omhoog kijkt naar de enorme roltrap boven hem. Vanaf het eerste nummer ‘Cheers’ blijkt de buzz rond Teddy’s Hit compleet gegrond. Er zit lekker veel dynamiek in de set vol catchy nummers. Met name gitarist Tom Ogilvie maakt indruk door de wijze waarop hij de liedjes van een laid-back geluid voorziet en tussendoor de ene na de andere puntige solo uit zijn mouw schut. Deze band is volkomen terecht zo ontzettend vaak geboekt deze Popronde. (WB)

De Nederlands-Libanese zangeres Sophia is deze avond te zien in café De Poort. Het gonst in de ruimte als Sophia het podium betreedt. Ze houdt haar act klein en heeft besloten zich te laten begeleiden door één elektrische gitaar. Daarnaast zingen bij sommige nummers twee zangeressen op de achtergrond met haar mee. De intieme set is een schot in de roos. Sophia bezit een dijk van een stem die op deze manier helemaal tot zijn recht komt. Er is duidelijk chemie tussen Sophia en de gitarist, wiens spel genoeg ruimte geeft aan de zangeres om los te gaan. Als het optreden begint, kijkt een groepje dinerende mannen zichtbaar geïrriteerd naar het podium. Twee nummers later zijn hun stoelen bijgedraaid en is hun gesprek stilgevallen. Even zijn ze meegenomen door Sophia’s stem. (DH)

Vanaf de eerste seconde knalt Elsa Lester in EKKO. Ondanks dat het aan het begin van de set nog leeg is, kleurt zangeres Lisa van Kampen de donkere ruimte in met haar vrolijke, zelfgeproduceerde nummers. Haar band staat met energie op het podium mee te bewegen op hun eigen baslijnen en gitaarsolo’s. Veel contact met het publiek maakt Van Kampen niet. Ze stelt haar band voor en springt snel van nummer naar nummer, maar dat haalt de pittigheid er niet uit. Dat haar deuntjes enorm dansbaar zijn, is ook buiten de zaal duidelijk te horen en als snel stroomt EKKO vol. De eerste bezoekers beginnen uitbundig te dansen in de lege ruimte voor het podium, want bij deze vurige indie-rock kan je gewoon niet stil blijven staan. Elsa Lester in één woord? Krachtig. (WD)

Donna Blue, de muzikale liefdesbaby van echtpaar Danique van Kesteren en Bart van Dalen (o.a. Postcards From Mars), speelt onder een zelf aangeslingerde discobal hun dromerige, door de jaren zestig geïnspireerde pop. Hun muziek is niet onopgemerkt gebleven, want de zaal van Café Stathe barst uit zijn voegen. Terwijl ook het publiek in het halletje een glimp probeert op te vangen van hetgeen zich binnen afspeelt, maakt Donna Blue het zichzelf en het publiek niet makkelijk. Hun lome en zwoele liedjes hebben behoefte aan een aandachtig luisterend publiek. Aandacht is echter een vluchtig gegeven tijdens de Popronde: al na een aantal nummers begint het geklets in de zaal de heerlijke baslijntjes en naïeve zang te overstemmen en dat wordt mede veroorzaakt door de opbouw van de setlist. Zonde, want met singles als ‘1 2 3 ‘ en afsluiter ‘Sunset Blvd’ in de tweede helft van de set heeft de band ijzersterk songmateriaal in handen. (WB)

De Amsterdammers van Kita Menari weten niet alleen hoe ze moeten optreden, maar ook hoe ze moeten genieten. Alle vijf staan ze met een grote glimlach op hun gezicht te spelen, terwijl zanger Micha de Jonge meerdere keren van het podium af stapt om contact te zoeken met het enthousiaste publiek. Met hun vrolijke indie hebben ze al een paar hitjes gehad en dat is te merken in het volgestampte Hofman Café: mensen dansen en zingen mee met de band vanaf het eerste nummer. Het zijn zomerse tonen waarop je gewoon weg wilt rijden en je haar in de wind wil laten wapperen terwijl je meeschreeuwt met de radio. Dat meeschreeuwen gebeurt in het publiek dan ook tijdens het nummer ´Feel It All´. Kita Menari betekent ‘Wij dansen’, en dat is ook precies waar hun show om draait en wat ze losmaken bij het publiek. (WD)

Sebastiaan van Ravenhorst won met zijn vorige band Blupaint in 2016 de Grote Prijs van Nederland, maar de band bleek geen lang leven beschoren. Met zijn nieuwe alter ego Van Common slaat van Ravenhorst nieuwe muzikale wegen in. Niks geen Kings Of Leon- achtige liedjes meer, je moet het nu eerder in de hoek van bands zoals Real Estate zoeken: dromerige hoge vocalen over jingle-jangle gitaarpartijen. Live wordt hij begeleid door een vierkoppige band, die ervoor zorgen dat het geluid voller, maar ook nog wat radiovriendelijker klinkt. Dit valt duidelijk in de smaak van het publiek want er wordt meegeklapt en er klinkt zelfs gejuich, dat verstomt als blijkt dat Van Common zich strak aan de tijdslimiet houdt en er na exact een half uur een eind aan maakt.  (WB)

Drie rauwe Friezen staan geboekt voor de EKKO. De band Abdomen speelt harde muziek die doet denken aan punk, garage en grunge. Hoewel de zaal gezellig vol staat, reageert het publiek in eerste instantie rustig op de snelle muziek. Dat blijft niet lang zo wanneer het trio vurige nummers blijft spelen. De punkrockers lijken overal tegenaan te willen trappen. Als zelfs gitaren op het podium worden gesmeten, houdt het publiek het niet langer en slaat gedans om in een wilde moshpit. Abdomen laat er geen gras over groeien en weet met elk nummer meer los te maken. De gitaarriffs rammen uit de speakers terwijl onverwachte noisebreaks de muziek spannend houden. Abdomen zet een act neer waar je niet omheen kan. (DH)

Het is ondertussen al laat en het bier vloeit in Hofman Café. Voor Tape Toy alleen maar des te meer reden om er een groot feestje van te maken. Het publiek denkt hier duidelijk hetzelfde over; zodra het eerste nummer ingezet wordt, beginnen er een paar fanatiek te dansen. Ondanks dat het bomvol is en mensen vanuit buiten nog meegenieten, weerhoudt dat een aantal mensen niet een moshpit te starten. Een jongeman maakt zelfs gebruik van de grote hoeveelheid op elkaar gepropte, bezweette mensen en begint te crowdsurfen. Ondertussen scheuren de gitaren van het Amsterdamse viertal harder en rauwer dan we verwachtten op basis van hun studio-opnamen. Tape Toy sleept het publiek mee in een onstuimige set en laat zien dat Hofman veel te klein is voor deze heerlijke herrie. (WD)

Gezien: Popronde 2018 Utrecht met Jibber Jabber & The Jams, Thaïti, Moon Moon Moon, Teddy’s Hit, Sophia, Elsa Lester, Elijah Waters, Donna Blue, Kita Menari, Van Common, Abdomen en TAPE TOY, donderdag 11 oktober 2018 @ verschillende locaties in Utrecht.