Kim Janssen en I am Oak in Japan Kim Janssen en I am Oak in Japan

Kim Janssen: We komen om elf uur ‘s  ochtends aan, na een rechtstreekse vlucht van elf uur. Meteen lopen we een cameraploeg tegen het lijf: "Wat zijn we van plan in Tokyo? "Wat voor muziek maken we?" We laten mijn clip zien voor 'Tors', de bonustrack op mijn release in Japan,  compleet met Japanse ondertitels. Ze zijn razend enthousiast en vragen of ze onze tour mogen volgen door Tokyo. Het gesprek gaat grappig genoeg net zoals in de film 'Lost in Translation'. Ik steek een heel lang verhaal af in het Japans en krijg een simpele, korte Engelse vraag terug via hun tolk. De ploeg blijkt 'Tokyo TV' te zijn, een behoorlijk grote zender. Cedric, mijn manager, wisselt businesskaarten uit (zoals dit blijkbaar gaat bij elke ontmoeting in Japan) en we gaan door, ik verwacht vanaf dit moment eigenlijk niks meer van ze te horen. De treindeuren gaan open en met z'n zevenen stommelen we de trein binnen met alle backline en bagage. Er valt meteen iets op: niemand kijkt naar je. Dat is sowieso de cultuur: een paar dagen later zie ik 's avonds op een station een keurige Japanse zakenman over het perron lopen, hij stopt twee keer om even over het spoor te kotsen en loopt door. Niemand kijkt om.

Onze Airbnb is redelijk dichtbij de bekende Shibuya crossing, één van de drukste kruispunten op aarde. We stappen uit bij onze halte en horen tot onze verbazing helemaal niets. We lopen door smalle, perfect geasfalteerde straten. Er is veel groen, boven ons hangen elektriciteitsdraden en links en rechts zien we drankautomaten, kleine restaurants, winkeltjes en af en toe het neongroen en -  blauw van een "7 Eleven" of "Family Mart". De rest van de week komen we dit soort wijken vaker tegen. Er is iets onwerkelijks aan, ik kan mijn vinger er niet meteen op leggen. Deze straten zijn zo schoon, zo stil, het asfalt lijkt zo nieuw. Het geeft het gevoel van een filmset: alles klopt maar het is niet 'echt'.

Op dag twee en drie spelen we in 'Grapefruit Moon', een intieme venue in een rustige wijk (zoals ik eerder omschreef) in Shibuya. Elke avond spelen er ook twee lokale bands. De muziek loopt enorm uiteen, maar is erg tof. Ik vind het altijd intrigerend om zang te horen in een taal die zo ver van je af ligt. Het publiek en de bands geven ons een warm ontvangst. De lokale bands kennen onze muziek en gaan helemaal los als er bepaalde nummers of stukken worden ingezet."

Thijs Kuijken (I am Oak): De aanleiding voor onze trip naar Tokyo was een uitnodiging om te spelen op het Shibuya Showcase Fest; een jaarlijks internationaal showcase festival zoals we dat in Nederland kennen als Eurosonic/Noorderslag in Groningen. Onze shows vinden plaats in het Chelsea Hotel. Een toffe zaal die er uitziet alsof het ooit bedoeld was als sjieke cocktailbar met een grote, geornamenteerde spiegel achter de bar en kroonluchters aan het plafond, maar die gaandeweg als een afgeragde rock venue geëindigd is. Oftewel: goede sfeer!

We hebben een goede soundcheck, mede dankzij de hyper-professionele crew die zorgt dat alles op rolletjes liep - typisch Japans. In tegenstelling tot de avonden hiervoor, waarbij het avondvullend programma van ons als twee Nederlandse bands samen met twee lokale Japanse bands tot een perfecte symbiose leidde, is deze avond erg eclectisch en wordt hier de plank qua programmering een beetje misgeslagen. Desalniettemin komen onze shows goed uit de verf en pakken Thijs en ik met veel voldoening onze spullen in en proosten we op een succesvolle avond.

Aansluitend gaan we met beide bands, onze geluidsman, ons Nederlands label, Snowstar Records, én onze Japanse label-collega’s van Sign-Pole Records en Lirico als extra netwerkborrel naar een karaokebar. Cedric Muyres (Snowstar Records) had, voorafgaand aan de tour, al een kamer voor ons  geboekt in de gigantische karaokeflat uit de film Lost In Translation (hij is groot fan). Hier zingen we uiteindelijk drie uur lang de longen uit ons lijf, onder het genot van liters bier die een mysterieuze vrouw in ons gezelschap alsmaar bestelt. Maar wie het is en waar ze bij hoort: geen idee. Onze Japanse collega’s lijken aanvankelijk een beetje overweldigd door ons enthousiasme en volume. Ze moeten even wennen. Dat lukt, en dus gaan ze even enthousiast mee in de karaokegekte. Een supergezellige afsluiter van de avond die Japan en Nederland weer wat dichter bij elkaar heeft gebracht.