Een ontzettend dronken avond eindigt voor het gros van de mensen knock-out in bed. Voor producers Pim van de Werken en Marg van Eenbergen kwam er iets heel anders uitrollen: het begin van hun French pop duo Cordon Rouge. In de studio van Pim spraken we de twee over hun project, Serge Gainsbourg, zuchtmeisjes, kitsch en hard to get spelen. Je hoort hier ook hun nieuwe single. 'C'est Confidentiel'.
advertentie
Waar komt jullie fascinatie voor Franse muziek vandaan?
Pim: “Omdat ik de hele dag muziek aan het maken ben, of met muziek bezig ben, luister ik thuis vaak helemaal niks. Maar soms wil je toch een soort achtergrondmuziek. Op een gegeven moment ben ik vaker Franse muziek gaan opzetten, omdat ik dat niet kende. Dat vond ik rustgevend. Engelstalige muziek is over de hele linie toch agressiever. Ik zocht dan van die standaard 60’s en 70’s playlists, dat is de sound die me het meeste aanspreekt. Daar zal ik wel besmet zijn geraakt. Ik heb mezelf gewoon geïndoctrineerd.
Marg: “Ik had juist al tijdenlang een zwak voor Franse muziek. Op de middelbare school was had ik een Franse juf waarmee we chansons gingen analyseren. Geweldig vond ik dat. Maar met de bandjes waar ik later in ging spelen, maakten we britpop. In een band heeft alles toch meer Engelse of Amerikaanse invloeden. Dus die liefde voor Franse muziek raakte meer naar de achtergrond.”
"Toen biechtte ik op: ‘Weet je waar ik eigenlijk van hou? Ik durf het bijna niet te zeggen. Nou, ja, eh, Serge Gainsbourg, de jaren '60 en '70.’ "
Hoe hebben jullie elkaar dan hierin gevonden?
Marg: “We zijn heel erg dronken geworden. Dat is het echte verhaal. Ik zei toen tegen Pim: ‘Jij bent producer, ik ben producer, wij moeten toch hits kunnen scoren! We zijn al jarenlang bezig!’"
Pim: “Altijd maar moeilijke indiemuziek maken een leven lang.”
Marg: “Ik dacht, samen zouden wij toch een hit moeten kunnen schrijven? Dus wij die studio in. Het hitschrijven hebben we tien minuten serieus geprobeerd. Daarna zaten we alleen maar van ‘ah nee, ik kan dit niet’ en ‘nee, ik hou hier niet van.’ Toen biechtte ik op: ‘Weet je waar ik eigenlijk van hou? Ik durf het bijna niet te zeggen. Nou, ja, eh, Serge Gainsbourg, de jaren '60 en '70.’ En Pim dus ook! Maar ja, dan wil je een hit schrijven en dan ga je nog iets obscuurders maken. Maar we moesten dit doen. Dit is wat we echt leuk vinden.”
Pim: “Misschien is dat ook wel iets van deze tijd, dat je daarnaar wilt teruggrijpen. Misschien willen mensen meer Europa door alles wat er in Amerika gebeurt, wat zo lelijk is.”
Dus jullie spreken nu vloeiend Frans?
Pim: “Ik spreek nog steeds geen Frans, haha!”
Marg: “Ik spreek geen Frans, maar ik zing wel Frans. We schrijven wel gelijk in het Frans, want vertalen vanuit het Nederlands werkt niet. Dat heeft met klanken te maken. En dat lukt ook wel, met wat middelbare school Frans en pure liefde voor liedjes die je helemaal gaat uitpluizen. Waarom rijmt dat zo, waarom klinkt het zo, hoe zeggen de Fransen dat eigenlijk? Dan kom je er wel uit.”
Pim: “Mijn manier is meer doen alsof ik iets in het Frans zing en daar vervolgens een echte tekst op schrijven. Dus ik zing wat als ‘oeh, grande’, dan heb je de klanken of het ritme, waar ik later woorden bij zoek.”
En fouten maken?
Pim: “Daar heb je mensen voor die beter Frans kunnen.”
Marg: “Ja, we laten de teksten altijd checken door Franse mensen die we kennen die ook heel streng zijn en ook op onze uitspraak letten. We doen écht ons best. Dit is geen grap. We houden echt van de Franse muziek en de Franse taal. Onze teksten kunnen grappig zijn, maar dat is iets anders als de taal als grap beschouwen. We zeggen altijd: wel een knipoog, maar geen parodie.”
©
Lisanne Lentink
Ik las dat jullie ook graag in het Frans zingen omdat je soms over dingen wil zingen die je in het Engels niet durft uit te spreken.
Marg: “Dat bleek inderdaad een voordeel te zijn. Ik geef toe: soms zit je weleens te gniffelen om je teksten omdat veel minder mensen je gaan verstaan. Laatst speelden we in een galerie in Amsterdam waar een paar Fransen stonden. Die begonnen wel te lachen om wat we zongen.”
Pim: “Iemand daar vond mijn rapgedeelte heel leuk. Ik was van tevoren heel zenuwachtig. Shit, dacht ik, nu ga ik door de mand vallen. Maar eigenlijk werkt het in andere talen ook zo. Er zijn mensen als Max Martin, die hits schreef voor Britney Spears. Hij is een Zweed. De reden dat hij zo succesvol is, is omdat hij net niet genoeg Engels kan. Daardoor zegt hij dingen als ‘hit me baby one more time.’ Een Amerikaan kan dat niet schrijven. Dat hebben wij ook met Frans een beetje.”
Marg: “Ja, als wij onze teksten laten controleren horen we weleens dat het wonderbaarlijk genoeg wel klopt, maar dat een Fransman het niet zo zou zeggen. Dat vind ik heel leuk. Eigenlijk heb je zo veel vrijheid.”
“Voor mij is Air heel belangrijk.”
Jullie mixen het wel nog steeds met Engels.
Marg: “Daar waren we vrij snel over uit. Het kan ook zo zijn dat een liedje of helemaal Engels of helemaal Frans is, maar de set zal altijd 50/50 zijn. Wat ik helemaal mooi vind is Fransen die Engels zingen. Franglais, heet dat. Zoals Charlotte Gainsbourg, zó mooi.”
Pim: “En Jane Birkin was natuurlijk ook Engels.”
Marg: “Ja, het oerduo Serge Gainsbourg en Jane Birkin heeft ook precies die combinatie. Gainsbourg heeft ook nummers in het Engels en dat klinkt zo charmant. In welk genre hoor je nou nog iets charmants? Ik denk dat we op zoek waren naar iets charmants. Ha, daar heb ik het eindelijk gevonden.”
Welke Franse muziek zijn essentieel voor jullie?
Pim: “Voor mij is Air heel belangrijk.”
Marg: “Dat ben ik met je eens. Pas toen ik Histoire de Melody Nelson van Serge Gainsbourg luisterde, een conceptplaat uit de 70’s, besefte ik: hier heeft Air het allemaal vandaan.”
Pim: “Ja, echt letterlijk, maar dan met synthesizers. Te gek is dat.”
Marg: Het is echt een oerplaat, heel beroemd in Frankrijk. Zij hebben dat album gepakt en er in de jaren 90 hun ding mee gedaan. En nu putten wij ook uit diezelfde bron maar dan met geluiden die het 2018 maken. De basgitaar is bij ons ook heel belangrijk en essentieel voor ons geluid. 'Say It Like You Mean It' begon ook met dat baslijntje.
En de typische Franse zuchtmeisjes?
Marg: “Ja, dat aangeblazen zingen. Ik deed dat voorheen nooit, want ik zat in rockbands. Maar ik ben erachter gekomen hoe je zo zingt doet omdat ik de afgelopen jaren heel wat reclamemuziek hebt gemaakt. Dan moet je af en toe zo’n heel geil ding inzingen. Oh, dat kan ik best goed, merkte ik. Het was toen ook wel snel duidelijk dat we de zang gingen verdelen zoals bij Jane Birkin en Serge Gainsboirg. Ik zou de zuchtzang doen en Pim wordt de crooner.
Pim: “Ik vind mijn stem alleen op bepaalde manieren mooi: laag. De allereerste liedjes zong en rapte ik alleen laag. Het duurde een tijdje om daarover heen te komen en een stem te vinden waar ik meer mee doe dan alleen in het laag zweven. Dat is gelukt, vind ik.”
Marg: “Charlotte Gainsbourg doet dat ook trouwens, die aangeblazen zang.”
Pim: “'Rest' is mijn favoriet van haar laatste plaat. Die is geproduceerd door de helft van Daft Punk. Fucking heftige teksten over haar zus die zelfmoord heeft gepleegd. Live vond ik dit liedje ook het hoogtepunt.”
Marg: “Prachtig weer, dat accent als ze Engels zingt.”
©
Lisanne Lentink
Jullie doen ook mee aan de Popronde. Hoe gaat dat tot nu toe?
Pim: “De vibe is heel gezellig. Bemoedigend. Ik heb heel veel gitaarmuziek gespeeld en dat is anders. Eenrichtingsverkeer. Mijn versterker kan toch wel harder dan jij ooit kan lullen. Het is een meer arrogante manier van muziek maken en dat pas ook bij het genre rock. Dit is gemoedelijker.”
Marg: “Ik vind het meer intiem. Je bent bijna persoonlijk een gedicht aan het brengen. We staan geen wilde rockposes te doen, maar wel bewegingen die het open houden, alsof je een chanson aan een speciaal iemand brengt. Zoals Edith Piaf en Jacques Brel. Bij hun had je altijd het idee alsof het alleen voor jou was.”
Pim: “Charles Aznavour had ook van die bewegingen. Dan raakte hij zijn wang aan, zo subtiel. Dat zegt zo veel. Heel intiem als je dat doet.”
Marg: “Dat vind ik zo gaaf. Sommige genres hebben grote gebaren. En dan blijkt dat zo’n klein gebaar nog heftiger kan zijn. Niet alleen maar: yes, iedereen moet meedoen. Maar meer: komen jullie maar naar mij. Een beetje hard to get, maar dan op het podium.”
Pim, op jouw blog heb je een stuk geschreven over de Popronde. Mensen zouden het meer moeten zien als een zwembad in plaats van een springplank. Stond je daar vroeger met je andere projecten ook al zo in?
Pim: “De eerste keren was alles nog nieuw, dus heel anders. Met Silence Is Sexy was ik altijd bezig met het ergens naartoe werken. Dan vergeet je dat wat je aan het doen bent, supertof is. En dat je daarvan moet genieten. Maar met Gharib hadden wel die insteek al. Dat heeft ook te maken met iets ouder zijn.”
Marg: “Het is heel gek, want ik wil niet zeggen dat ik minder ambitieus ben als toen ik twintig was. Toch is het anders.”
Pim: “Ik wilde te graag. Te graag willen werkt helemaal niet.”
Willen jullie naar Frankrijk met Cordon Rouge?
Marg: “Natuurlijk. Hoe zuidelijker, hoe beter. Franse vrienden zeiden dat Fransen meer zouden openstaan voor de knipoog in onze muziek. In Nederland moet je dat echt nog gaan uitleggen.”
Gebeurt dat vaak?
Marg: “Mensen denken weleens dat het als kitsch bedoeld is, maar dat is niet zo. Als je echt van die muziek houdt en je best doet om een paar lagen in die muziek te stoppen, dan is dat humor of uitlokken. Geen kitsch.
Pim: “Zolang je er maar geen Allo Allo associaties bij krijgt, daar ligt de grens.”
Marg: Dat is precies wat ik bedoel. Omdat die mensen niet echt van de Franse taal houden. Wij willen niet de draak ermee steken. Daarvoor vinden wij het echt te mooi.”
Marg: “Blijkbaar wordt het spelen met je publiek en je teksten meer gedaan in Frankrijk. Boeren Hollanders snappen dat weer niet.”
Pim: “Gainsbourg heeft dat altijd gedaan. Altijd op het randje. Hij heeft de meest rare conceptplaten gemaakt, ook eentje over nazi Duitsland, Rock Around The Bunker. Er staat zelfs een liedje op dat Yellow Star heet terwijl hij Joods tot en met is. Heeft in de oorlog nog een ster gedragen. En er dan een grappige plaat over maken waarin hij ook nog zingt hoe geil SS-pakjes zijn. Ik kwam daarachter toen ik een lijstje las over de 10 raarste platen van Gainsbourg en ik vind het zo grappig.”
©
Cordon Rouge
In de video van 'Say It Like You Mean It' stellen jullie de kijker allerlei vragen, ‘Is it weird when a Dutch guy sings in French’, bijvoorbeeld. Hoe is dat ontstaan?
Pim: “We wilden sowieso een performance video maken. Dat is praktisch om aan venues te laten zien die ons willen boeken, want dan weet je wat je krijgt. Maar alleen dat vonden we te saai. Met een stapje extra kun je het interessanter maken.”
Marg: “Ik was ermee bezig wat mensen van ons zouden denken. Al die vragen hebben we in de clip gezet. Een teken dat we heus wel weten wat er in de hoofden van mensen omgaat. We doen veel expliciet impliciet. We zingen veel over man-vrouw-verhoudingen en dragen allebei een pak op het podium.
Was dat een bewuste keuze?
Pim: “Je gaat denken over wat je mee wil pakken van je inspiratie. Serge Gainsbourg zit achter zijn vleugel, Jane Birkin ligt daarop. Dat was niet de bedoeling.”
Marg: “Als ik als meisje op dezelfde manier zing en ook nog een jurkje aantrek, dan was het plaatje te makkelijk nagemaakt. Zij bestaan al. Waarom zou je dat doen?”
Pim: “Het was of Marg in pak, of ik doe een jurk aan. Dat was hem ook niet, ha.”
“Voor mij is Cordon Rouge wel een wereld waarin ik dingen durf te zeggen die ik in een andere wereld niet zou durven uitspreken. Dit geeft context. Het podium heeft diezelfde werking.”
En nu is er een nieuwe single! Kunnen jullie die voor ons vertalen?
Marg: “De single gaat over wat er nu werkelijk tussen mij en Pim speelt. Daar wordt over gespeculeerd, dus maakten we er maar gelijk in liedje van.”
Pim: “In de Melkweg vroeg iemand of ik je broer was.”
Marg: “We houden het er maar op dat de relatiestatus ingewikkeld is, zoals op Facebook. Ik zing ook alleen maar over Franse exen. Alle nummers zijn wel echt gebeurd, hoor! Soms wisselen we alleen de rollen om.”
Pim: “Voor mij is Cordon Rouge wel een wereld waarin ik dingen durf te zeggen die ik in een andere wereld niet zou durven uitspreken. Dit geeft context. Het podium heeft diezelfde werking.”
Marg: “Ja, in een recensie werd ik laatst femme fatale genoemd. Nou, dat is maar een halve procent in mijn persoonlijkheid die ik op het podium even wagenwijd opengooi. Het is wel echt, maar wel een flintertje. Laatst vroeg toch iemand aan jou of ik ook zo naar de supermarkt ga?”
Pim: “Hahaha, ja! Wij kunnen allebei wel een soort autoriteit neerzetten op een podium en sommige mensen vinden dat misschien intimiderend. Iemand die kwam kijken naar een show zei dat ze een beetje bang was voor Marg en of ze ook zo naar de supermarkt ging. Zie je het al voor je? Bonjour.”
