De afgelopen twee jaren waren een roller coaster ride voor Ziggy Splynt. De alternatieve rockband won de ene na de andere bandwedstrijd, deed supports voor Navarone, John 5 (Marilyn Manson) en Stoned Jesus en speelde op het Bevrijdingsfestival in Utrecht. Een buitenlandse tour ontbrak echter nog op het CV van het drietal dat elkaar op het Utrechts Conservatorium leerde kennen. Na een maand lang iedere dag mailtjes versturen was een Engelse tour bij elkaar gehosseld. Hun eerste buitenlandse avontuur, waarvan ze speciaal voor ons een dagboek bij hebben gehouden.

Het moment was daar, de tour in de UK en Frankrijk ging echt beginnen. Na alle boekingen in juni te hebben gemaakt, honderden mails te hebben verstuurd, de ferry te hebben geboekt, de couchsurfplekken te hebben geregeld, het tourschema met de tijden op en top voor elkaar te hebben (hoopten we) en de ruimte in de auto plus aanhanger on-ge-veer te hebben uitgerekend moest nu alles bij elkaar komen. Zoals de Franse venue-eigenaar ons boekingsgesprek over de telefoon afsloot: “yess uuh, music shall live”.

Lille

De reis
Onze eerste bestemming was Lille. Benzine is in het buitenland veel goedkoper en de wegen veel slechter, dat is een compromis dat we maar al te graag hebben gemaakt. We kwamen zonder kleerscheuren en te vroeg aan in Lille (naja, voor de eigenaar te vroeg, en dat betekende dus een half uur later dan de afspraak).

De stad
Een mooie stad Lille, we hadden er onze eerste kennismaking met stadsratten. Bij de opbouw van onze gear bij de venue vroeg een blond meisje meteen aan ons: “Hey, are you from the band? If you need something, LSD, XTC, don’t worry, you can have it from me”. “Ja, dankjewel, we denken nu even niet.” De tour was begonnen...

De gig zelf was heel gaaf. Alle nieuwe gear werkte, wat van tevoren ook nog maar de vraag was, en onze couchsurfhost, Vlad, had wat mensen meegenomen die de venue voller maakten. Onze pizza’s kwamen wat later omdat de pizzabakker, na wat temperamentvol Frans ge-heen-en-weer met onze Vlad, eerst nog deeg van een ander restaurant moest krijgen. Blijkbaar gaat dat in Lille zo. Na de gig werden we door drie verschillende vriendengroepen uitgenodigd om wat te gaan drinken bij hen thuis. Jammer dat we meteen weer door moesten, maar wel faceboekvrindjes erbij ofkeurs.

Couchsurfen
In Lille sliepen we dus bij Vlad. Dit was het eerste couchsurfadres én tevens de eerste keer dat we ons “laad de aanhanger altijd uit bij de couchsurfadressen want hij kan niet op slot plan” uitvoerden. Toen merkten we dat dat bij elk adres doen wel een uitputtingsslag zou gaan worden. Maar dat maakte ons niks uit, we waren te enthousiast over het begin van de tour met een coole show.

Bournemouth

De reis
Toen we na drie uur slaap wakker werden in onze eigen kamer met opgemaakte bedden (Thanks Vlad!) moesten we alweer verder. De wekker stond op 06.30 omdat we de ferry naar Dover absoluut niet mochten missen.De rit naar Calais was tamelijk zwaar - de koffie in Lille was op - maar met een naar binnen gehakte broodje en de doorzettingskracht van deadlinepaniek kwamen we nog op tijd aan.

In Calais aangekomen waren er wel duizend douaneposten waar we doorheen moesten en bij elke post moesten we de aanhanger en achterklep openmaken. Opmerkelijk was dat wanneer we zeiden dat we een tourende band waren, ze al snel zoiets hadden van “oh oké ga maar verder”. Behalve die keer dat iedereen uit de auto moest en de grote groep Roemenen achter ons door de douane werden gestript van een twintigtal pakketjes uit hun busje. Hmmmm...

Na de bootreis kwamen we aan bij de grote witte kliffen van Dover. Links rijden was aan het begin even wennen, vooral bij rotondes, maar daarna werd het steeds makkelijker. We hadden ook een pijl naar links op ons stuur geplakt zodat er geen twijfel mogelijk was over waar we naartoe moesten. Natuurlijk waren er de occasional fuck-ups en gingen we bijna dood, maar ja wie heeft die niet in het leven.

Om Engeland binnen te komen moet je direct vanuit de Cliffs door een klein stadje met landweggetjes heen, waar je ook doorheen moet als je terugkomt. Zo iconisch dat dàt is, hoe je het land binnenkomt. Daarna hingen onze monden open van de mooie uitzichten, heuvellandschappen en de idyllische weggetjes. We zijn er van verzekerd dat we op een gegeven moment langs de plek kwamen waar de beroemde “Windows XP” achtergrond-foto is gemaakt. “Kudunk, Kudunk”, door de gaten in de weg op naar Bournemouth!

De stad
Toen we in Bournemouth aankwamen, na een trip van vier uur over landweggetjes, wisten we niet wat we zagen. We hadden ons iets heel anders voorgesteld dan deze grote, puur Engelse en volgepakte pub. Het had ook helemaal zijn eigen ‘artsy’ stijl. Met bovenverdieping, tuin en een podiumkelder was dit de ideale plek voor onze eerste gig in Engeland.

Dit was de eerste keer dat we in aanraking kwamen met de manier waarop bands in Engeland behandeld worden. We hadden de horrorverhalen gehoord: geen geld, geen drinken, niks. Maar niets was minder waar bij ons; we werden behandeld als koningen, plus nog onvoorziene buy-outs voor eten. Onze kleedkamer was kingsize en gestyled, we hadden eigen parkeerplaatsen én we kregen heel goed eten bij hun restaurant. Dikke kipburger met ketchup (of course, het is Engeland).

De gig zelf was heel gaaf en we voelden meteen dat Engeland veel geschikter was voor onze muziek. Men stormde naar het podium zodra de schijn er was dat we zouden beginnen met optreden. Mensen springen, dansen, zelfs de blijkbaar gewoonlijke suuuuper dronken chick die het podium op klom en de micstand begon te likken. Ik heb gehoord dat zij later nog de pub uit getrokken moest worden door security. Opgetilde micstands, liters bier 1 cm van onze pedalboards af. Een schreeuwende, maffe, gave menigte was dat.

Exter

De reis (nacht)
Na de gig begon de echte killer van de dag. We moesten nog vier uur karren naar Exeter. Het was toen half 2 / 2 uur. Wat we niet hadden meegerekend was dat die wegen geen ’M-wegen‘ waren, maar extreem bochtige en heuvelige landweggetjes. Het donker en het stuur aan de ’verkeerde‘ kant maakte dat nóg moeilijker. We kwamen er toen ook achter dat de lichtstickers op de koplampen toch wel echt een vereiste was, want tegenliggers werden vaak door ons verblind.

Er was één heel opvallend deel aan de nachtelijke reis, en dat was toen we door het bos reden. Voor zeker tien kilometer reden we op een weg waar reeën op één meter afstand langs de auto schoten. Je kon hun ogen net als kristalletjes zien in het donker. Dit was wel een spannend stukje. Als een van hen voor de auto was gesprongen waren we nog wel een stukje langer onderweg geweest ...

Toen we aankwamen was het vijf uur ’s nachts. Ik was zelf helemaal op, en toen moesten we onze uitpak- routine van de auto en aanhangwagen nog doen. Onze couchsurfhost, Adam, woonde drie hoog. Dus na die klus ben ik op een of ander bed gaan liggen en m‘n ogen zijn niet meer open gegaan tot zes uur later. Knock out.

De stad
Exeter, de stad die we als eerste aangeschreven hadden, de eerste plek die ja zei. The Lost Weekend festival. We moesten om één uur alweer soundchecken, dus onze slaperige koppen moesten vóór het ontbijt geluid maken. Ook bij deze gig was weer veel publiek. We moesten er wel even inkomen, en op dit moment voelden we echt dat we aan een tour bezig waren. Na de gig waren er weer enthousiaste reacties, ook van de band die na ons speelde, de ex-gitarist van Catfish and the Bottleman. Dat waren voor die dag onze matties geworden. Iemand die ons in Bournemouth had gezien was zelfs naar Exeter gekomen om ons nog eens te zien, dat was ook weer even een toffe meet & greet.

Reis naar Dawlish

Na deze gig, en na nog even een rondje gedaan te hebben in Exeter, gingen we naar onze couchsurfplek in Dawlish, dichtbij Exeter. Tijdens de reis door het horror-pikkedonker had nog iemand een misplaatste grap gemaakt door keihard te schreeuwen “Guys, daar ligt een lijk!”, waardoor de bestuurder zo hard schrok dat we bijna van de weg raakten. “Fack jou Bart, serieus...” De mensen daar woonden op een groot stuk land, waar ze hun eigen gewassen kweekten en hun eigen appelcider maakten. We sliepen in een hut die veel weg had van een hobbithol, met vleermuizen en al, en het was zo cool gewoon. Muziek aan, bier, cider en chips, partybam.

We hebben met een prachtig uitzicht over de heuvelige landschappen van Dawlish ons ontbijt opgegeten en op dat moment kon je eigenlijk niet bedenken dat we met een tour bezig waren. Isi’s stem was wel helemaal naar de kloten. Hij klonk als een kapot gerookte oma. Allright, salie-thee erin, vier flessen cider gekocht en op naar Bristol.

Bristol

De reis
Tijdens de reis naar Bristol kwamen we langs Glastonbury. Daar hebben we even een ritueel gehouden met als doel dat de goden ons helpen om daar over een paar jaar op het festival te staan. Bij de venue aangekomen leek de host met wie ik gepraat had in zijn verste verte niet op zijn facebookfoto. “Ben ik ook niet, is een celebrity.” Aaah okee, vandaar.

De Stad
The Gryphon was een metalclub. En boy wat was die plek cool. We kregen een enorm bedrag als buy-out, dus dat hebben we gebruikt om enorm fijn steak te eten in een restaurant langs het water.  Daan Jonkers, onze geluidsman en tourmanager, vond dat we onze beste gig hadden gespeeld in Bristol, van het zo vaak achter elkaar spelen word je beter denk ik, op zo’n tour. Daarbij was het deze keer met de supportbands Elbrano en Xero heel leuk. We hebben echt connecties gemaakt met die gasten, natuurlijk EP’s en T-shirts van elkaar gekocht en elkaar helemaal opgehemeld. “The Netherlands? Aah man yeah Amsterdam!” Bijna niemand wist waar Utrecht lag ...

Oxford

De reis
De reis naar Oxford was ook weer een zware; na de gig van Bristol moesten we toch weer een eindje rijden. Maar Oxford was mooi, zo mooi. Je weet wel, waar Harry Potter is opgenomen. De hele stad ziet er zo uit. Onze wingardium leviooosa’s en expelliarmussen weerklonken om vier uur ’s nachts door de stad.

Couchsurfen
We sliepen in Oxford bij Joost, die een kamer had op de Campus van Oxford. Iedereen waarbij we sliepen was enorm gastvrij en we waren verbaasd over hoe goed we behandeld werden. We sliepen met ons nu bekende vieren in een puzzel die nét comfortabel was voor iedereen. Behalve Isi. Isi had een matje van één meter. W we weten niet hoe hij eraan komt, en waar het voor dient, maar het was wel heel grappig om het besef op Isi’s gezicht te zien dat het matje ‘m niet ging worden voor die avond.

Al met al was het wel verbazingwekkend dat juist de Oxfordcampus, waar we zoveel van hadden verwacht, Zweinsteingehalte-nul had. Onze verwachtingen werden deze tour elke keer tegenovergesteld beantwoord.

Londen

De reis
De reis naar Londen was opzienbarend door het feit dat je best snel in Londen bent, maar dat het zo groot is, dat je daar een uur doorheen aan het rijden bent. We reden met onze aanhanger ook echt door hartje Londen heen, langs de Westminster en volgens mij ook door een stuk waar we helemaal niet mochten rijden. Isi kreeg een foto van zijn vriendin dat ze met wat vriendinnen voor de Big Ben stonden. Helemaal voor ons daarnaartoe gekomen, awesome!

De stad
Bij Tamesis Dock aangekomen (een boot op de Thames vlak voor het Parlement) hadden we al de verwachting dat het op een maandag nog wel eens rustig kon zijn. Toen kregen we een idee. Zouden we deze bijzondere locatie niet kunnen gebruiken voor een sessie, in plaats van een optreden-opstelling? De barman was daar erg enthousiast over en hij kreeg zijn vriendin zover om een geluidskaart en laptop met software naar de boot te brengen.  We hadden onze setup neergezet, zoals bij The Basement Sessions van Radiohead; mics geplaatst en onze mobieltjes overal als camera’s neergezet. Of het een hele goede opname zou worden wisten we niet, maar het maakte ook déze gig zeker weer een heel avontuur.

Toen we begonnen gingen er allemaal mensen tussen ons in zitten en liep het op de bovenverdieping ook vol. Het was daardoor een van de coolste avonden van de tour, terwijl dat in het eerste opzicht helemaal niet zo leek te worden.

Oja, Aron had sjans, “WE LIKE THE DRUMMER” schreeuwden wat meisjes die aan een van de tafels zaten op de boot. Dit was hét moment voor sex, drugs en rock-’n-roll. Er was een kleine aarzeling... en toen kwam Mama-verantwoordelijkheid aanzetten: “We moeten op tijd zijn bij de ferry, Aron.” Tja ...

De reis naar huis (nacht)

De reis naar huis was nogal hardcore. Omdat er geen andere keus was om de ferry heel vroeg in de ochtend te boeken, konden we die nacht niet slapen. We zijn na de gig meteen doorgereden naar Dover. Wat een lijken waren we daarna.

Na de bootreis was het één grote sleur om thuis te komen en was het weer heel gek om rechts te rijden. Onze humor in de auto begon enorm in niveau te dalen en iedereen vond het eigenlijk jammer dat het avontuur over was.

Eenmaal thuis voelde het gek, dit was zo’n gave reis. Op sommige momenten was het het leukste wat we konden doen. Er waren wel wat botsingen soms, maar deze trip was toch wel echt wat we meer willen doen in de toekomst. En dat zal ook zeker gebeuren.

Ziggy Splynt out. Tot de volgende!