Tourdagboek: Ziggy Splynt in de UK Tourdagboek: Ziggy Splynt in de UK

Na de bootreis kwamen we aan bij de grote witte kliffen van Dover. Links rijden was aan het begin even wennen, vooral bij rotondes, maar daarna werd het steeds makkelijker. We hadden ook een pijl naar links op ons stuur geplakt zodat er geen twijfel mogelijk was over waar we naartoe moesten. Natuurlijk waren er de occasional fuck-ups en gingen we bijna dood, maar ja wie heeft die niet in het leven.

Om Engeland binnen te komen moet je direct vanuit de Cliffs door een klein stadje met landweggetjes heen, waar je ook doorheen moet als je terugkomt. Zo iconisch dat dàt is, hoe je het land binnenkomt. Daarna hingen onze monden open van de mooie uitzichten, heuvellandschappen en de idyllische weggetjes. We zijn er van verzekerd dat we op een gegeven moment langs de plek kwamen waar de beroemde “Windows XP” achtergrond-foto is gemaakt. “Kudunk, Kudunk”, door de gaten in de weg op naar Bournemouth!

De reis (nacht)
Na de gig begon de echte killer van de dag. We moesten nog vier uur karren naar Exeter. Het was toen half 2 / 2 uur. Wat we niet hadden meegerekend was dat die wegen geen ’M-wegen‘ waren, maar extreem bochtige en heuvelige landweggetjes. Het donker en het stuur aan de ’verkeerde‘ kant maakte dat nóg moeilijker. We kwamen er toen ook achter dat de lichtstickers op de koplampen toch wel echt een vereiste was, want tegenliggers werden vaak door ons verblind.

Er was één heel opvallend deel aan de nachtelijke reis, en dat was toen we door het bos reden. Voor zeker tien kilometer reden we op een weg waar reeën op één meter afstand langs de auto schoten. Je kon hun ogen net als kristalletjes zien in het donker. Dit was wel een spannend stukje. Als een van hen voor de auto was gesprongen waren we nog wel een stukje langer onderweg geweest ...

Toen we aankwamen was het vijf uur ’s nachts. Ik was zelf helemaal op, en toen moesten we onze uitpak- routine van de auto en aanhangwagen nog doen. Onze couchsurfhost, Adam, woonde drie hoog. Dus na die klus ben ik op een of ander bed gaan liggen en m‘n ogen zijn niet meer open gegaan tot zes uur later. Knock out.

De stad
Exeter, de stad die we als eerste aangeschreven hadden, de eerste plek die ja zei. The Lost Weekend festival. We moesten om één uur alweer soundchecken, dus onze slaperige koppen moesten vóór het ontbijt geluid maken. Ook bij deze gig was weer veel publiek. We moesten er wel even inkomen, en op dit moment voelden we echt dat we aan een tour bezig waren. Na de gig waren er weer enthousiaste reacties, ook van de band die na ons speelde, de ex-gitarist van Catfish and the Bottleman. Dat waren voor die dag onze matties geworden. Iemand die ons in Bournemouth had gezien was zelfs naar Exeter gekomen om ons nog eens te zien, dat was ook weer even een toffe meet & greet.

Na deze gig, en na nog even een rondje gedaan te hebben in Exeter, gingen we naar onze couchsurfplek in Dawlish, dichtbij Exeter. Tijdens de reis door het horror-pikkedonker had nog iemand een misplaatste grap gemaakt door keihard te schreeuwen “Guys, daar ligt een lijk!”, waardoor de bestuurder zo hard schrok dat we bijna van de weg raakten. “Fack jou Bart, serieus...” De mensen daar woonden op een groot stuk land, waar ze hun eigen gewassen kweekten en hun eigen appelcider maakten. We sliepen in een hut die veel weg had van een hobbithol, met vleermuizen en al, en het was zo cool gewoon. Muziek aan, bier, cider en chips, partybam.

We hebben met een prachtig uitzicht over de heuvelige landschappen van Dawlish ons ontbijt opgegeten en op dat moment kon je eigenlijk niet bedenken dat we met een tour bezig waren. Isi’s stem was wel helemaal naar de kloten. Hij klonk als een kapot gerookte oma. Allright, salie-thee erin, vier flessen cider gekocht en op naar Bristol.

De reis
De reis naar Oxford was ook weer een zware; na de gig van Bristol moesten we toch weer een eindje rijden. Maar Oxford was mooi, zo mooi. Je weet wel, waar Harry Potter is opgenomen. De hele stad ziet er zo uit. Onze wingardium leviooosa’s en expelliarmussen weerklonken om vier uur ’s nachts door de stad.

Couchsurfen
We sliepen in Oxford bij Joost, die een kamer had op de Campus van Oxford. Iedereen waarbij we sliepen was enorm gastvrij en we waren verbaasd over hoe goed we behandeld werden. We sliepen met ons nu bekende vieren in een puzzel die nét comfortabel was voor iedereen. Behalve Isi. Isi had een matje van één meter. W we weten niet hoe hij eraan komt, en waar het voor dient, maar het was wel heel grappig om het besef op Isi’s gezicht te zien dat het matje ‘m niet ging worden voor die avond.

Al met al was het wel verbazingwekkend dat juist de Oxfordcampus, waar we zoveel van hadden verwacht, Zweinsteingehalte-nul had. Onze verwachtingen werden deze tour elke keer tegenovergesteld beantwoord.

De reis
De reis naar Londen was opzienbarend door het feit dat je best snel in Londen bent, maar dat het zo groot is, dat je daar een uur doorheen aan het rijden bent. We reden met onze aanhanger ook echt door hartje Londen heen, langs de Westminster en volgens mij ook door een stuk waar we helemaal niet mochten rijden. Isi kreeg een foto van zijn vriendin dat ze met wat vriendinnen voor de Big Ben stonden. Helemaal voor ons daarnaartoe gekomen, awesome!

De stad
Bij Tamesis Dock aangekomen (een boot op de Thames vlak voor het Parlement) hadden we al de verwachting dat het op een maandag nog wel eens rustig kon zijn. Toen kregen we een idee. Zouden we deze bijzondere locatie niet kunnen gebruiken voor een sessie, in plaats van een optreden-opstelling? De barman was daar erg enthousiast over en hij kreeg zijn vriendin zover om een geluidskaart en laptop met software naar de boot te brengen.  We hadden onze setup neergezet, zoals bij The Basement Sessions van Radiohead; mics geplaatst en onze mobieltjes overal als camera’s neergezet. Of het een hele goede opname zou worden wisten we niet, maar het maakte ook déze gig zeker weer een heel avontuur.

Toen we begonnen gingen er allemaal mensen tussen ons in zitten en liep het op de bovenverdieping ook vol. Het was daardoor een van de coolste avonden van de tour, terwijl dat in het eerste opzicht helemaal niet zo leek te worden.

Oja, Aron had sjans, “WE LIKE THE DRUMMER” schreeuwden wat meisjes die aan een van de tafels zaten op de boot. Dit was hét moment voor sex, drugs en rock-’n-roll. Er was een kleine aarzeling... en toen kwam Mama-verantwoordelijkheid aanzetten: “We moeten op tijd zijn bij de ferry, Aron.” Tja ...