Debuutalbum Stillwave speelt met de ziel Debuutalbum Stillwave speelt met de ziel

De muziek die Stillwave maakt is alternatieve, melancholische rock met elektronische invloeden. Zelf zijn ze lang niet altijd somber, er wordt veel gelachen in de band. Maar als ze een sound creëren, ontstaat die mood vanzelf. Ze vinden er troost in en willen dat meegeven aan de luisteraar. “We staan op het podium met een reden,” legt zanger en bassist Marcel Jongejan uit. “We delen de emoties die we hebben. We geven dit een plek in een huis waar anderen ook even in kunnen komen. Dat retrospectieve introspectieve is wat we willen melden. Dat het oké is om je zo te voelen.” Het is een geruststellende boodschap. “Ik stel me voor dat mensen zich gelukkig voelen als ze weglopen na ons optreden. Met een glimlach op het gezicht. Als je naar een band luistert die melancholische muziek maakt en het sluit aan bij wat je zelf beleeft, dan voel je je beter,” zegt gitarist Michaël van Putten. “You’re not alone, dat is de hoofdboodschap van ons optreden,” vult drummer Joris Keijzer aan.

Het debuutalbum van Stillwave is niet het eerste wat de band uitbrengt. Er zijn twee EP’s en enkele singles geweest sinds de oprichting van de band in 2012. Meer dan ooit willen ze op deze plaat de deur naar de emoties van het publiek vinden. Dat doen ze door de krachtige imperfectie die automatisch ontstaat tijdens een live optreden op plaat te vangen. “Als ik muziek maak, kan ik mezelf helemaal verliezen in het instinctieve. Ik onthoud eigenlijk helemaal niets van een optreden, dat is één grote blur. Het is gewoon een ‘zijn’ op dat moment, op die plek,” stelt Jongejan. Van Putten vult aan: “Je hebt live automatisch door hoe je staat, hoe je bent. Je communiceert met elkaar en met het publiek. Dat creëert een bepaalde vorm van intimiteit. Deze intimiteit is een deur die je kan gebruiken om het werk te betreden.”

Samen met producer Jurriaan Sielcken (o.a. Jett Rebel, Lucas Hamming) zijn ze een zoektocht aangegaan om met dit album de emotie die live automatisch gecreëerd wordt meer op plaat krijgen. Dat vergt een vertaalslag. Hoe die vertaalslag in zijn werk gaat, licht Keijzer toe: “We hebben geen eindeloze takes opgenomen. We zeiden nu veel eerder ‘het is goed’. Het is daardoor authentieker, rauwer. Live gaan we vaak uit de bocht. Dat is nu ook meer op het album gekomen. Niet op dezelfde manier, maar wel met hetzelfde idee.” Van Putten: “We hebben steeds gezocht naar de take met de meeste diepte. Bijvoorbeeld bij de stem van Marcel kozen we niet die met de technisch perfecte zanglijn, maar die waar je iets hoort gebeuren. Mensen zijn communicatief veel sterker dan we denken. Je hoort hele kleine dingen in een stem, daar kun je hele werelden uithalen.”

De grootste angst van de bandleden is dat mensen niet meer voelen dat het echt is. Dan is de emotie weg. Dan is het slechts een omhulsel, een vorm. Een manier van geld verdienen vergelijkbaar met een saaie kantoorbaan. Een van de ergste momenten in de geschiedenis van de band is het laatste optreden met de vorige drummer. Hij had voor zichzelf al bepaald dat hij weg zou gaan, maar dit nog niet met de andere bandleden gecommuniceerd. Jongejan vertelt wat er mis ging: “We hebben een laatste nummer dat live een ultieme catharsis is; de vertegenwoordiging van onze emoties van dat moment. Dat is de enige keer dat dat nummer niet echt voelde. Het voelde als een trucje.” Van Putten kan het zich levendig herinneren: “We waren helemaal ontdaan daarna. Iets opvoeren omdat het moet, niet omdat je het voelt. Als dat gebeurt, dan doe je het voor niks.” Tegenover die angst staat woede. Volgens Van Putten zit er best wel veel woede in het album. Onderkoelde woede. “Onversneden doen wat je zelf vet vindt, is heel moeilijk. Met dit album zeggen wij: fuck it, wij doen het op onze manier. Desnoods zwemmen we wel door de modder heen.”

Met de titel van het album Sell another soul, spelen ze met die angst. De zin komt uit het laatste nummer van de plaat. In de tekst wordt het juist ontkend: ‘I don’t need to sell another soul to keep hitting my stride’. Als luisteraar heb je niet meteen door dat het als ontkenning bedoeld is. Die tegenstelling maakt het spannend. Ze willen hun ziel niet verkopen aan de commercie. Gelikte platen maken en een hitje scoren. Dat zouden ze wel kunnen, maar dan is het geen Stillwave meer. Tegelijkertijd willen ze wel zoveel mogelijk mensen bereiken met hun boodschap. Groot worden is het probleem niet. Na een clubtour in Nederland volgt er intensieve tour door Engeland dit najaar, met vijftien optredens in minder dan drie weken. Volgend jaar zomer willen ze graag een festivaltour doen om een breed publiek te trekken. “We zijn een soort dokters voor de ziel,” zegt Van Putten, “ik hoop dat we veel mensen kunnen helpen.” Keijzer vat het samen: “Muziek heeft een heel grote positieve invloed op ons leven, het is een emotionele steun. Ik hoop dat Stillwave dat voor heel veel mensen kan zijn.”