Vijf area's, waarvan de Komodo e tent is voor de rauwdauwers. Harde, donkere en gruizige techno vind je hier. Abstract Division opent hier en kiest voor een enorme opbouw. De set begint nog met geluiden die langzaam opkomen en weer wegvloeien – het past goed bij de golvende visuals –, maar eindigt met stevige Detroit techno. Zoals altijd bij het begin van een festival, wordt er het eerste uur gedraaid voor pak hem beet zes man. Een jongen die ongemakkelijk zijn eerste shuffle van de dag uit de maat uitvoert probeert de partysfeer tevergeefs te bevorderen. Het is nog te vroeg. Bij de mainstage (Java) winden de Amsterdamse mannen van de TWR72 er geen doekjes om, de bpm liggen een stuk hoger dan bij Abstract Division en de mensen die er zijn lijken hier de hele maand naar uitgekeken te hebben.
Zaterdag vond de negende editie van Soenda festival plaats. Ondanks de twijfelachtige weersvoorspelling waren alle kaarten uitverkocht. De keuze om naar Ruigenhoek Utrecht af te reizen werd rijkelijk beloond: een strakblauwe hemel, goed gemutst publiek en een heleboel vette sets. Dé ingrediënten voor een goede festivalseizoen-aftrapper.
Alle bezoekers hebben deze week nauwlettend de weerberichten in de gaten gehouden. ‘Vijftig procent kans op regen? Nou bedankt, wat heb ik daar nou aan’ zegt een festivalganger die driftig zijn timetable aan het doornemen is. De weergoden hebben dit jaar echter rekening gehouden met Soenda, en dat komt de sfeer natuurlijk ten goede. Er valt één grote bui tijdens de set van de Franse Anetha, de enige vrouw in de line up. Ze heeft een heel onderscheidend geluid, het heeft het jaren ’90 gevoel. Een doffe bas, claps en hier en daar wat onverwachte opborrelende acid geluiden. De zaal loopt steeds voller met zwart gekleed publiek en ook de rode leds aan het plafond leveren hun bijdrage. Anetha zet in deze tent de toon voor de rest van de dag.
Nu de wolken wegtrekken is het tijd voor de wat zonnigere muziek. De Utrechtse broers van Ingi Visions (Samuel Deep en Julian Alexander) toveren met een grote glimlach de vrolijkste tracks uit hun platenkoffer. Want ja, ze draaien met vinyl. Funky techhouse waar je onmogelijk bij stil kan staan klinkt in de Roti-tent. Zowel de palmbomen die de achtergrond sieren als de opblaaspalmboom die door het publiek van hand naar hand gaat belichamen wat je bij deze stage kunt verwachten; zomer in je bol. Soenda draait nu op volle toeren. Buiten langs het water zitten stelletjes innig verstrengeld te genieten van de zon terwijl andere groepjes elkaar ‘beglitteren’ uit een potje.
Buiten langs het water zitten stelletjes innig verstrengeld te genieten van de zon terwijl andere groepjes elkaar ‘beglitteren’ uit een potje.
Nee, Plams Trax heeft niet zijn haar laten groeien, het is de 23 jarige Mall Grab die achter de knoppen staat. Door een vertraagde vlucht zijn er wat wijzigingen doorgevoerd, dat moet je ook maar toevallig weten. Met een sigaret tussen zijn lippen zet hij een energieke set neer. Hier en daar slaan drugs in en dit werkt op het enthousiasme van het publiek. Met de armen in de lucht en de borst vooruit volgen ze de bezwerende lo-fi houseklanken. De beats en samples doen me denken aan een old scool rapnummer en de liefde voor vocals is duidelijk hoorbaar.
De in Berlijn wonende Palms Trax (lid van de Dekmantel familie) neemt het stokje over en zet een van de aanstekelijkste sets van de dag neer. De vrolijke nummers met melodieuze synths en groovy vocals laten het publiek uit hun dak gaan. Het feit dat de muziek even wegvalt lijkt hem al snel vergeven, deze (italo)disco smaakt naar meer.
Lövestad bouwt een feestje in de Soembawa-tent, hier moet je vandaag zijn voor de beste disco. Na een kwartier zetten ze hun hit ‘Elevator Disco’ overtuigend in. De heren overleggen, lachen en drinken. Het is een genot om ze muziek te zien maken. De zaal is nog wat leeg aangezien iedereen als een stokstaartje de zon opzoekt. Dit blokkeert de doorgang naar de tent, die vanaf buiten vol lijkt. Bij Âme besluit men toch de tent in te lopen. De live set van deze DJ (die voorheen een duo vormde met Beyer) verveelt geen moment en rolt lekker door. De ene climax wisselt de ander af. De toeschouwers weten terwijl ze een sample van ‘Oh Africa’ tot zich nemen, dat dit de set van de dag is. Hoewel Frank Wiedermann er als een gereserveerd persoon uitziet, deint hij heftig mee met de muziek. Nu we kennis hebben genomen van Âme, is het contrast met de live set van Gui Boratto groot. Met zijn hit ‘Tesla’ krijgt hij wel wat ravers mee, maar verder is zijn set vrij eentonig.
Terwijl De Sluwe Vos al headbangend de tent afbreekt met zijn gruwelijke onverwachte drops en zelfs de beveiliging aan het dansen krijgt, bespeelt Kölsch (net als Gui Boratto aangesloten bij het label Kompakt) zijn publiek als geen ander in de Soembawa-tent (door de verdwaalde bezoeker ook wel ‘de blauwe tent’ genoemd). Dit is de terechte afsluiter, blijkt al gauw. De tent is tot de nok toe gevuld met mensen die al fistpumpend de toegankelijke techno-set doorkomen. De set schampt soms tegen de electro aan. Als de hit ‘Grey’ klinkt gaat de zaal los. Mensen knikken goedkeurend naar elkaar.
De British Murder Boys – die bestaan uit Sergeon en Regis – hebben al een paar jaar niet meer samen gedraaid, een speciale kans om dit mee te kunnen maken. Toch valt de live set wat tegen. Als je denkt dat er een climax aankomt, heb je het verkeerd. Het is een monotone bedoening. Gelukkig waren er vandaag een hele hoop andere muzikale-hoogtepunten die dat dubbel en dwars goed maken.
Gezien: Soenda festival 2017, zaterdag 20 mei 2017 @ Ruigenhoek