De eer is aan de gemaskerde mannen van Briqueville om deze tweede editie in te luiden. En het begint goed. De doom metal van deze Belgen blijkt al gauw over zowel vele dynamische melodieën als genoeg vervormde ritmes te beschikken. Her en der komt er zelfs een ijzingwekkende schreeuw of zang bij, gezongen door de toetsenist. De hoeveelheid Amenra-shirtjes is dan ook niet zo gek, want met deze sound komen zij aardig in de buurt van hun landgenoten. De band weet ondanks de kostuums toch non-verbaal boekdelen te spreken door energiek mee te deinen. Ook het sfeervolle licht helpt hierbij. In het laatste segment van het optreden komt dit nog het beste tot zijn recht. De door een ijzersterke riff en stampende drums gedomineerde climax sluit een bevredigend en sterk optreden af.
Na het uitverkochte debuut van de experimentele metalavond Doomstad is het op een zonnige zondag tijd om te laten zien dat het geen beginnersgeluk was. Op het affiche van de tweede editie prijken The Body, Uniform en Briqueville. Op papier perfecte bands voor dit soort avonden. Zal het succes zich herhalen?
Bij tweemansformatie Uniform wordt het al gauw duidelijk dat Briqueville verreweg de meest conventionele band van de avond is. Waar de eerste band de luisteraar nog wist te bezweren met aangename ritmes en melodielijnen, doet Uniform het publiek in een sonische nachtmerrie belanden. Het uit een zanger en een gitarist bestaande duo bewandelt met behulp van opgenomen drums een grens tussen herrie en muzikale kunst. Harde industriële punk waarbij de hyperactieve zanger woorden uitspuugt in een microfoon, begeleid door snerpend gitaarwerk. Het geheel wordt afgemaakt met stroboscopen en monotone lichten die het optreden een claustrofobisch sfeertje meegeven. Een groot deel van het publiek kan er maar weinig mee en helaas weet de band niet te verhullen dat er een drummer mist. Desondanks knallen zij er in 25 minuten een opzienbarende hoeveelheid nummers uit. Uniform is het soort band dat een muziekliefhebber doet afvragen: wanneer is iets sonische herrie en wanneer is het muzikale kunst? Het antwoord ligt waarschijnlijk ergens in het midden.
De compacte set van Uniform zorgt ervoor dat de headliner deze avond vroeger begint. The Body is uitermate geschikt voor Doomstad. Hun muziek is er namelijk een van talloze invloeden uit doom, sludge en noise. Precies de stijlen die op een avond als deze met open armen worden ontvangen. Het Amerikaanse duo staat deze keer voornamelijk achter tafels met apparatuur, waarop diverse loeizware beats over duistere samples worden gegooid. Het beklijvende gekrijs van Chip King lijmt het geheel aan elkaar. Veel interactie is er niet nodig, want samen met de visuals valt het publiek langzaamaan in een hypnose waarbij elke beat doordringt tot lichaam en geest, en de hoofden als één collectief heen en weer schudden. En dan verdwijnt de extase opeens echter als sneeuw voor de zon, wanneer de set na een half uur al afgelopen is.
Ondanks een kleinere opkomst en een korte speelduur van The Body, is ook de tweede editie van Doomstad een mooi avondje uit voor de muzikale fijnproever. Sterker nog, het is een editie waar Doomstad zijn ware aard heeft getoond: onaardse geluiden, duistere drones en tergende noise dat een podium als EKKO voor die paar uurtjes naar de verdoemenis helpt. Op naar nummer drie.
Gezien: Doomstad #2, zondag 14 mei 2017 @ EKKO