Not Another Festival in gezellig en heet dB’s Not Another Festival in gezellig en heet dB’s

Even was er de angst dat de bezoekers pas later zouden komen, maar niets is minder waar als we aankomen. De bandleden van Blanket hebben jaren ervaring binnen subgenres zoals punk en dreampop, maar nu is het tijd voor hun noisepop-projectje. De pas uitgekomen EP Welded In staat vol aanstekelijke melodieën en refreintjes, aangevuld met een doordenderende ritmesectie en heerlijk lawaaiige gitaren. Stel je ene kruispunt met Swirlies met Superchunk voor. Ergens daar kom je Blanket tegen. Naar het schijnt schoot de band uit de startblokken als openingsband. Wegens treinproblemen kunnen we zelf maar twee liedjes meemaken, maar wat we wel horen, is de perfecte stoot rauwe energie om dit festival op gang te brengen. Duidelijk is ook dat de band al een flinke fanbase heeft. Iedereen wil met zijn neus vooraan staan, waardoor het centraal behoorlijk druk staat, maar elders ruimte zat is. Een fenomeen dat we vanavond nog vaker zouden zien, hoewel niet zo duidelijk als hier.

De in-Amsterdam-wonende Fries Arnold de Boer vormt het rustpuntje van de avond. Natuurlijk is hij het meest bekend als frontman van de experimentele rockband The Ex, maar vanavond speelt hij onder de naam van soloproject Zea. Zijn nieuwe album Moarn Gean Ik Dea is volledig in het Fries gezongen, zodoende verstaan wij in Utrecht er weinig van. Maar geen probleem, want De Boer legt zo veel emotie in zijn stem dat we toch het gevoel hebben dat we het begrijpen. Het giftig gezongen ‘Hald Dy de Harses’ – begeleid door zeurende samples van een alarmklok – zegt meer dan woorden. Wanneer het verrassend melodieuze lied ‘Efter it gerdyn’ wordt opgedragen aan de pas overleden vriend van dB’s, Dick van Doorn, is ook die context niet moeilijk te raden. De zang ondersteunt hij met akoestische gitaar, die soms melodieus klinkt en dan weer bijna dissonante. Op de meer chaotische momenten heeft het wel wat weg van de rammelende free form die ook Bill Orcutt kenmerkt. Sporadisch opduikende samples maken het af. Leuk optreden in al zijn minimalisme, (soms gebrek aan) melodie en eigenzinnigheid.

The Fire Harvest bracht vorig jaar het goed ontvangen ‘Singing, Dancing, Drinking’ uit. Vervolgens speelden ze veelvuldig, waarbij Utrecht natuurlijk ruim aan bod kwam. Bij ons zijn ze dan ook niet aan de aandacht ontsnapt, zowel bij hun albumrelease show destijds als vele andere besprekingen. Inmiddels is hun livegeluid een vaste waarde geworden waarop je kunt vertrouwen. Ga je ze live zien dan hoor je steevast een mix van donkere folk, slowcore, altcountry en rauwe rock. Dat zijn veel steekwoorden voor een band die compleet eigenzinnig is en comfortabel in zijn eigen geluid zit. Een tikkeltje voorspelbaar zelfs, maar het past perfect bij deze band. Vanavond lijken ze nog meeslepender te spelen dan op het album, terwijl het voorheen ook gebeurde dat er betrekkelijk meer bombast en felheid te horen viel. Dat ontbreekt en steekt vooral in de stevige afsluiter even de kop op, hoewel ook die niet zo hard klinkt deze avond Het is geen felheid die gemist wordt, want zelfs deze meer onderkoelde benadering zit ze als gegoten. Uiteindelijk is het een kwestie van beleving en The Fire Harvest is een ‘sfeerband’ bij uitstek, waarbij de omstandigheden wel degelijk van invloed zijn hoe je het beleeft. De zaal van dB’s was vanavond drukkend heet, dus wie weet komt daar ook het lome gevoel vandaan waarmee we achterblijven. 

Vervolgens speelt Sven Agaath zijn albumrelease van End of Latin dat op 27 juni zal uitkomen. De band bestaat uit Lost Bear-leden Gino Miniutti op gitaar en Arno Breuer op drums, maar wordt voor deze gelegenheid aangevuld door mede-Bear Stefan Breuer op basgitaar. Dit jaar komen ze met een nieuwe uitvinding, het genre genaamd ‘scifi noise grunge’. Het komt dat neer op stevig gespeelde, rammelende collegerock met noisy gitaren, waar songteksten en knullige keyboards expres een spacey science fiction randje geven. Helaas vertonen de drie bandleden alle voortekenen van het feit dat ze toch normale mensen zijn. Zonde, want het had de thematisering goed gedaan als er aliens op het podium hadden gestaan. Dat gebrek aan tentakels betekent ook dat de scifi geluiden van het album niet zo naar voren komen in de livesetting. Er wordt af en toe wel een keyboard bespeelt, maar het is toch doorgaans rauwe rammelrock die de klok slaat. Nieuwe liedjes worden nog afgewisseld met de eerdere uitgevonden, meer ritmische shoegaton van voorheen; zo ontstaat er een gevarieerde setlist. Er wordt hard gerockt en lawaai gemaakt, maar vooral veel plezier dat 100% overslaat op het publiek. Iedereen zit lekker in hun vel en ach en dan speelt de band iets te lang door. Mooi toch.

Tja, en dan Plan Kruutntoone. Deze experimentele band bewapent zich met (contra)bas van Bas Alblas, drums en percussie van Chris Muller (van This Leo Sunrise) en zang, banjo, gitaar en zelfs accordeon van Hans Visser. Zo creëren ze een mix van gesproken poëzie, free improv jazz en noiserock. Het beestje moet nou eenmaal een naam hebben, hè? De tekstuele focus is hier wel erg groot; doorspekt met alledaagse dingen, maar ook een brede kijk op de wereld. Is het zwarte humor, uiterst serieus cynisme of puur surrealisme? Waarschijnlijk een combinatie. De rappe spraakwaterval is lang niet altijd te volgen. Als er niet gepraat of gemijmerd wordt, is er ruimte voor spontaan opduikend oorverdovende rockpassages of minimalisme. Spannend, grappig, uitdagend en eigenzinnig. Wel is het zware kost rond 23.00 ’s avonds, wat te merken is aan het publiek dat toch langzaam wegschuifelt (en in sommige gevallen zelfs wegrent). Onterecht, maar wel een logische reactie. Misschien had deze band beter na Zea in de programmering gepast.