Een synthpop-voorprogramma voor een electropopband: elektronica en toetsen staan deze avond in de spotlights. Jo Marches, deelnemer aan de Popronde 2016, heeft onlangs hun vier nummers tellende debuut-EP Silver & Gold uitgebracht. De Tame Impala-invloeden zijn goed te horen in de nummers die vanavond gespeeld worden. Vooral het intense, melancholische nummer ‘PB’ bevat een flinke scheut psychedelica. Na dit nummer, op de helft van de show, lijkt de band helemaal los te komen. De heupen van de toetsenist gaan heen en weer en de gitarist maakt een sprongetje. Het publiek merkt dit en heeft nu alle aandacht voor het volle geluid dat van dreigend en onheilspellend in ‘Breaks My Heart’ naar het meer uptempo jaren tachtig ‘The Night’ gaat.
Een in Tokio gevestigde electropopband waar in Nederland nog vrij weinig over bekend en te vinden is. De aanstekelijke hits ‘Lost in the City’ en ‘Do Do Do’ heb je al op de radio kunnen horen. Eerstgenoemde is in Japan welbekend en de kleurrijke videoclip die erbij hoort, is daar ook opgenomen. Hoe kan het dat ze in het buitenland meer naamsbekendheid hebben dan hier? Wie of wat is Dansu eigenlijk? En hoe komen ze als Nederlandse band in Japan terecht? Hun enige show in Nederland vond op zaterdag 4 februari plaats in EKKO. Een mooie en unieke gelegenheid om op onderzoek uit te gaan en antwoorden op deze vragen te krijgen. Het Utrechtse Jo Marches mocht de avond openen.
©
Jean-Paul Frans
©
Jean-Paul Frans
Na zo’n sterk voorprogramma ligt de lat voor Dansu hoog. Na opkomst is direct duidelijk dat de heren niet van half werk houden. De op-de-plaats-rust-jog van frontman Bas van Nienes werkt aanstekelijk en zweept het publiek op. De band zoekt de interactie op en krijgt die ook.
Zoals achter de bandnaam al schuilgaat, zijn alle nummers dansbaar. Iets wat Bas van Nienes en Jeroen van de Werken al wilden bereiken toen ze nog in Anderson zaten. Samen met bassist Eljakim Okkerse vormen ze nu Dansu. De nummers zijn clubwaardig en daarmee wordt de basis die bij Anderson is gelegd met It Runs in the Family doorgetrokken. Ook die band wekte in 2006 de interesse van het Japanse Thistime records, tekende een contract en de rest is geschiedenis.
De muziek van Dansu doet denken aan Phoenix; vrolijk, ongedwongen en catchy. De Caribische invloeden in het nummer ‘Sunshine’ laten je verlangen naar de zomer. In het openingsnummer ‘Love Is Ours’ is het duidelijk hoorbaar dat Tokio de thuisbasis van de band is. “Niemand kende dat liedje,” zegt Van Nienes na afloop. Dat klopt, hoewel het Aziatisch getinte deuntje snel in je hoofd blijft hangen. De twee bekende nummers worden al snel gespeeld. Met het nummer ‘Don’t You Give Up’ is het hek van de dam. De discoballen gaan aan, er wordt gesprongen en zelfs de meest aritmische mensen wagen een dansje. Het slotnummer wordt beëindigd met een vuist in de lucht à la Freddy Mercury. Als het succes afhangt van hoe een band zichzelf ziet en neerzet, dan komt het met deze band helemaal goed.
©
Jean-Paul Frans
De avond verloopt, naast een microfoon die omvalt, een snoertje dat ergens achter blijft haken en de muziek die wel wat harder mag, vlekkeloos. Het mysterie rond Dansu is hiermee wat meer ontrafeld.
Gezien: Jo Marches + Dansu, zaterdag 4 februari 2017 @ EKKO