De duistere klanken van de jaren ’80 zijn terug, en hoe. Hevige drums, stuwende baslijntjes, een typische diepe stem met een flinke dosis reverb: de Amsterdamse/Utrechtse band Silent Runners weet op overtuigende wijze post-punk en synth wave te mixen en er een hedendaagse draai aan te geven. De wereld kan wel een nieuwe generatie muzikanten gebruiken die de donkerte weer omarmt, nietwaar? Silent Runners is daar met hun net uitgebrachte debuutplaat The Directory hét antwoord op. Wij waren benieuwd: waar komt die liefde voor de 80’s vandaan? Wat zijn de 80’s geluiden die hen ooit bij de strot grepen, niet meer loslieten en inspireerden in hun muzikale keuzes? We spraken de heren over hun vijf grote tachtigerjaren favorieten.

Depeche Mode - Dolf Smolenaers (zanger)

Dolf Smolenaers – Zanger

“Als je in de eighties op zoek bent naar industriële, machinale perfectie die toch regelmatig piept en kraakt, kom je snel uit bij Depeche Mode. Ze combineren dreunende analoge bassen met droge drumsounds en ruisende 8 bits samplers als de EMU Emulator. De combinatie van kil en digitaal met warm en analoog beheersen zij tot in de puntjes. Ze zijn altijd op hun best wanneer zij erin slagen op die manier een vervreemdend landschap van science fiction te scheppen: je waant je overal en nergens tegelijk. Violator is natuurlijk ‘het’ album om te luisteren, maar geef ook eens een kans aan het gritty album Construction Time Again.”

The Directory en Depeche Mode

Dat de Britten van Depeche Mode ergens in de achterhoofden van de bandleden rondzwierf, komt op het hun debuut sterk naar voren in een track als The Knife. De statige, repetitieve drumbeat en synths walsen binnen één seconde al door je boxen heen en de lage, volle stem van Smolenaers doet je zomaar vermoeden dat Dave Gahan een lang verloren broer heeft. De galmende gitaren die vanuit de achtergrond steeds meer naar voren opdoemen, geven een geheel eigen Silent Runners vibe aan het nummer.

Modern Talking - Jan Meulendijks (basgitaar)

“Hoewel ik midden jaren 80 geboren ben, ben ik een echte 90’s kid. Maar in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten luisterde ik nauwelijks naar eurodace-acts zoals Real McCoy, Whigfield en Magic Affair. Ik genoot meer van 80’s acts die de fundering bouwden voor die typische 90’s sound, en dan met name Modern Talking. Deze playbackende Duitsers met vieze matjes boden een perfecte cocktail van catchy melodieën, kitcherige beats en Italodisco. Overigens valt deze eer niet alleen Modern Talking ten deel. Ook acts als Fancy, Silent Circle, Trans-X en Ken Laszlo hebben hun italostempel op de muziekgeschiedenis – en daarmee de sound van Silent Runners – gedrukt.”

Joy Division - Stanley op ‘t Root (gitaar)

“Iemand moet ze noemen, want anders zouden we liegen: Joy Division. De eerste en bekendste plaat is niet eens écht 80’s, maar ik denk dat iedereen die iets doet in de richting van post-punk of new wave schatplichtig is aan deze band. Ik leerde ze op de middelbare school kennen met het nummer Shadowplay. De hele sound van die band was toen nieuw voor me: ongepolijst, gaar en donker. Maar dat laatste zónder metal of symfonische gothic te zijn. Wat voor mij toch meestal te gladjes of te technisch was. Joy Division maakte met de combinatie van drums en bas een geweldige drive: een soort sfeer waar je in blijft hangen. Iets wat je hopelijk bij ons ook soms voelt, al lijken we in veel opzichten echt niet op JD. Uiteindelijk denk ik dat JD bij mij – zoals vast bij velen – de poort naar een heel genre is geweest. Ook al ben ik gitarist, de mooiste partij in Joy Division is een baspartij: de intro van Twenty Four Hours.”

The Directory en Joy Division

Silent Runners en Joy Division zijn twee namen die je inderdaad in eerste instantie niet meteen naast elkaar zou leggen. De grote klasse waarmee de legendarische Mancunians je hun tracks weten binnen te slepen, is een kracht die echter ook op The Directory regelmatig voelbaar is. Neem Nobody Here, een track die binnenkomt met een explosie aan geluid, maar telkens onverwachte wendingen neemt met kalme drumcomputers, heldere gitaarlijnen en onheilspellende synths. De telkens aanwezige dreiging die in de lucht hangt, blijft je aandacht vasthouden.

Talking Heads - Joep Gerrits (toetsen)

“Talking Heads (zonder 'the', niet vergeten) is de 80's band die hielp de new wave in te luiden met hun eigen mix van post-punk, funk, art-pop en (bij gebrek aan een minder vies woord) wereldmuziek. De band waar je terecht kan voor strakke grooves die minutenlang doorgaan zonder ooit te vervelen. Maar misschien kom je daar niet voor. Misschien zit je niet eens per se te wachten op een band met slimme teksten die over van alles gaan: van televisieprogramma's tot flatgebouwen. Zelfs als je niet geïnteresseerd bent in een band die met evenveel aandacht en lef die ze voor muziek hadden ook hun albumhoezen, kostuums, lichtshows en concertregistraties produceerden. Zelfs dan? Dan zijn er altijd nog de dansmoves.”

The Sound - Frank Smolenaers (drums)

“Een band die het maar niet mocht lukken echt de oceaan over te steken en dus niet de waardering kreeg die ze verdiende. Het eindigde dan ook allemaal kut (zanger Adrian Borland pleegde in 1999 zelfmoord, red.) Maar The Sound is een band die bij elke luisterbeurt telkens weer een diepe indruk op me achter laat. Ik ga helemaal op in de sfeer en de teksten. Het dwingt me om het steeds harder te zetten en laat me vergeten wat er om me heen gebeurt. Zoals muziek hoort te zijn. Mijn favoriet: I Can’t Escape Myself.”

Beluister het debuutalbum The Directory hier. In april kun je Silent Runners live aan het werk zien tijdens het Wavefest in Rotterdam.