De band Electric Company bestaat uit studiegenoten, maar de vijf leden zijn vooral supergoede vrienden. We ontmoetten Zac Chapman in de straat waar de hele band samenwoont. Ze deden onder andere mee aan de Popronde, een gratis rondreizend muziekfestival door veertig steden, speelden in De Wereld Draait Door en komen dit jaar nog met een splinternieuwe plaat.
©
Dorien Hein
Hoe is de band ontstaan?
“Ik zat in een periode dat ik amper muziek maakte, tot ik door mijn vrienden uit het Oosten weer werd gestimuleerd om muziek te maken. Ze hadden mij gevraagd om op Mañana Mañana te spelen. Dat is het kleine zusje van de Zwarte Cross. Toen ben ik als een gek liedjes gaan schrijven, want ik had nog niets staan. Na een paar maanden had ik een volledig nieuwe set van drie kwartier. Kort daarna ben ik begonnen op de Herman Brood Academie. Door Mañana Mañana was er aandacht voor mij als solo artiest, was heb ik toen een tijdje gedaan, maar eigenlijk helemaal niet wilde. Ik wilde een band. Na veel wikken, wegen en uitproberen is daar uiteindelijk Electric Company uit ontstaan. Eerst werden we een band en nu zijn we ook elkaars allerbeste vrienden.”
Wanneer begon het echt lekker te gaan?
“Het begon lekker te gaan na de Herman Brood Academie on tour, in het begin van 2016. We hadden ons in deze periode ook ingeschreven voor de Popronde. Uit alle aanmeldingen heeft Phil Tilli, de oprichting van managementbureau BEAT SURRENDER MUSIC, ons opgemerkt. Ik ben een avond bier met hem gaan drinken en vervolgens stonden we in het voorprogramma van Max Meser. We kwamen in een achtbaan terecht en dit resulteerde in een platendeal bij [PIAS]. In de zomer die daarop volgde, zijn we zo veel mogelijk gaan spelen en heel hecht geworden. Toen Phil erbij kwam, is het echt serieus geworden en is de band van de grond gekomen.”
Wat typeert jullie?
“We zijn best old fashioned. We willen een strakke live sound en doordachte nummers maken. We laten ons inspireren door al het vette wat we vanaf de jaren 50 tot nu kennen en geven hier onze eigen draai aan. De stijl is vrij Brits. Mijn broertje Ben en ik komen uit Engeland en dat hoor je terug in onze muziek. Daarnaast laten we ons ook inspireren door Amerikaanse muziek. De beste muziek komt naar mijn mening uit deze twee kanten van de oceaan.”
©
Dorien Hein
Onze nummers blijven in je kop zitten omdat ze bestaan uit mooiheid, niet per se uit complexiteit.
“We zingen vierstemmig en bouwen dit tijdens het schrijven en spelen van nummers steeds verder uit. In elk deel van een nummer gebeurt er iets. Toch blijven het old school popsongs. Je moet jezelf nooit vergelijken met de Beatles natuurlijk, maar net als de nummers van Oasis, zijn het nummers die in je kop blijven zitten omdat ze bestaan uit mooiheid, niet per se uit complexiteit. We houden ervan om met woorden te spelen. We schrijven teksten die logisch klinken, maar je als luisteraar wel op je eigen manier kan interpreteren.”
Wat is de rode lijn in jullie muziek?
“Ik schrijf de nummers en de inspiratie hiervoor haal ik uit eigen ervaringen. Zo ben ik een aantal jaren geleden veel te vroeg samen gaan wonen met een meisje. Dit ging helemaal fout, daar is veel inspiratie uit gekomen. Het nummer ‘Mathilda’ gaat over jonge kalverliefde, een jongen en meisje die denken dat ze voor altijd samen blijven. Het gaat mis en dat moet je dan accepteren. Dit is een terugkerend thema in onze muziek. Als je je naar voelt, is dit dan iets slechts of creëert dat juist nieuwe kansen om persoonlijke overwinningen te behalen? Ik denk het laatste.”
De band is druk bezig met een album dat in oktober moet verschijnen. Chapman produceert de plaat in samenwerking met producer Rutger Drenth.
Te zien: Electric Company, donderdag 13 april 2017 @ Tweetakt Festival, de Neude
