Ernst Grevink alias Erny Green is ‘in love’. En daarom is hij op zijn tiende album Pheromones positief gestemd, maar wel op z’n Erny Greens. De titel van de tweede track ‘Sometimes it’s better not to die’ is exemplarisch voor de toon van het optimisme. Aan de huidige lichtheid in het leven van Green gaat een donker hoofdstuk vol verlies en ellende vooraf. Pheromones staat thematisch op het scheidsvlak tussen beide periodes. Openingswals ‘Kiss The Girls’ begint met een balkonscene waarin Green het eindpunt van zijn eerdere relatie overdenkt. Daarna vlucht hij snel weg met zijn nieuwe muze, zijn verliefdheid tot uitdrukking brengend in het zinnetje ‘Oh, what a feeling’. En op die manier staan lichte gevoelens en zware gedachten vaker schouder aan schouder. In ‘Old House’ schetst Green zijn verbazing over dat hij verliefd kunnen worden nog in zich had met de droge constatering ‘I’m not dead’. ‘Lovesong’ is zelfs een schaamteloze loveballad in Nick Cave-stijl. Muzikaal laveert Green met bandmaat en mede-songschrijver Thijs Heij in tien nummers behendig tussen beatleske folk, klassieke testosteronrock en warme americana. De stem van Green, die net zo doorleefd klinkt als zijn hoofd eruit ziet, vormt het verbindende element tussen die songs, waardoor het album in al zijn variantie toch behoorlijk coherent klinkt. In de rauwe afsluiter ‘Naakte Man Op De Pier’ adviseert hij de middelbare man met vrouw, kind en blauwe Peugeot om toch maar niet van het balkon te springen. “Man, je bent pas op de helft.” Erny Green bewijst op Pheromones tien songs lang dat er leven is na de penopauze. [NS]

Wie dacht dat La Corneille op dezelfde voet door zou gaan als op debuutplaat I Was A Bird heeft het mis gehad. Op Rattlesnakes staan vier nieuwe nummers, opgenomen in vier dagen. In een studio waar het constant boven de 30 graden was. En die verzengende hitte lijk je op de EP nog steeds te kunnen voelen. Het nummer 'Eli' is exemplarisch voor de verandering die de band bewust heeft opgezocht en heeft gevonden. Het openingsnummer rockt vanaf de eerste maat, met een continu stuwende drumpartij, ronkende toetsen en de fijne stem van Guy Corneille daar bovenop. Hij klinkt bezwerend, alsof hij de luisteraar voor een bepaald kwaad wil behoeden. Na een paar minuten valt het in ‘Eli’ helemaal stil en begint de zanger een tekst te citeren die hij daarna herhaalt als een mantra terwijl de muziek weer bouwt en verder bouwt totdat de band ontploft en het nummer ineens is afgelopen, waarna we in het nummer ‘Hurt You’ belanden. Deze tweede track begint kalmer, maar ook daarin gaat de band op zoek naar dynamiek en haar muzikale grenzen en dat blijft La Corneille de hele EP lang doen. Met Rattlesnakes maakt La Corneille een statement; ze maken geen muziek die lekker weg luistert, maar hebben iets gemaakt dat van de band is. En de luisteraar heeft het er maar mee te doen. Dat wil niet zeggen dat die er slecht van afkomt, helemaal niet zelfs. Als je wat meer moeite doet om deze band te vatten, zal je beloond worden door de zeer muzikale verrassingen die La Corneille te bieden heeft. Jammer dat het maar vier nummers zijn. [MW]
 

Op het podium weet Laster een mysterieuze sfeer op te roepen waarin  agressie en dromerigheid elkaar afwisselen. Het trio komt gehuld in trollenmaskers; een gebrek aan licht en veel rook maken het af. Black metal ligt aan de basis van hun muziek, waardoor de angstaanjagende bostrollen soms extra luguber overkomen. Of komt die bevreemding toch doordat het tempo in de liedjes alle kanten op zwalkt? Soms snel, dan weer tergend langzaam? Invloeden van andere genres, zoals postrock en shoegaze, maken de band enkel stemmiger en eigenzinniger. Het visuele aspect van hun act valt op plaat natuurlijk compleet weg. Toch slaagde de band er in het verleden al goed in om eenzelfde akelige, maar toch dromerige sfeer op te nemen. Op Ons Vrije Fatum lijkt Laster vooral meer te willen. Door grootser en nog veelzijdiger te klinken. Veelzijdigheid die bereikt wordt door de toevoeging van bijvoorbeeld saxofoon, synthesizers, percussie en invloeden van wereldmuziek. Tegelijkertijd klinkt de productie overweldigend bombastisch en helder. Het labeltje van “die leuke mysterieuze blackmetalband” kan in de prullenbak. Laster klinkt hier progressiever en eigenzinniger dan ooit, met langgerekte nummers vol dromerigheid, fluistertonen, plotselinge stijlwisselingen en een klein vleugje agressie. Alles bij elkaar zorgt het ervoor dat de voorheen zo aantrekkelijke sfeer meer naar de achtergrond verdwijnt. Laster klinkt nog altijd energiek, maar minder intiem en zelfs een beetje steriel. Het heeft een verstikkend en opdringerig effect, dat doet terugverlangen naar de nare duisternis van voorheen. Met een betere balans tussen deze moderne bombast en een meer lugubere sfeer zou de band beter tot zijn recht komen. Ons Vrije Fatum roept daarmee vooral vragen op over de koers die deze band in de toekomst live en op plaat gaat varen. [FG]

Een blik op het artwork van Dusk, de tweede EP van Find Us In Slumberland, en je weet genoeg. Een duister straatbeeld, gevuld met mensen in het zwart en maskerdragend. Mysterieus: precies hoe deze plaat klinkt. Met deze EP slaat het viertal een nieuw pad in. Meer spanning, meer gitaar, krakeriger. Waar EP nummer één vooral bepaald werd door de singer-songwritersound van zangeres Sophia Keck, krijgt hier de volledige band de ruimte. Het resultaat is een volle, haast psychedelische sound vol uitgesponnen tracks. Op die momenten is de band op zijn best. Neem ‘Fisherman’ en ‘Underwater State Of Mind’, vol aanzwengelende drums en dromerige gitaarlijnen. De band zoekt uitersten op, zeker in de zang. Keck zingt openingsnummer ‘Dusk I’ door een megafoon, en later op de plaat klinken de stemmen haast als een koor. Het maakt de plaat spannend en boeiend. Productioneel gezien kiest Find Us In Slumberland voor ‘what you hear is what you get’. Geen geknutsel achteraf. Inspelen en gaan. Daardoor klinkt Dusk ongepolijst. Dat kan z’n charme hebben, maar nu klinkt het daardoor soms wat vlak. Maar wie daar doorheen prikt, hoort een plaat vol lef van een band die buiten de gebaande paden durft te gaan. [SH]