Indiepop en Italië. Een combinatie van woorden die je niet vaak aantreft in Nederlandse muziekrubrieken. Mogelijk bevinden indiepopbands zich in Italië geheel ondergronds of willen de Italianen ze helemaal voor zichzelf houden. Talent blijkt er namelijk wel degelijk rond te lopen. Gelukkig besloot een van die talenten een aantal jaren geleden naar Utrecht te verhuizen. Giuseppe Valenza timmerde eerder met Bodypolitics aan de weg. Die band spatte echter uit elkaar, waarna Valenza solo verder ging als Frank Valenza. Wat opvalt is dat de muziek van Valenza op Launderama, zijn eerste EP, een stuk lichter klinkt dan het werk van zijn oude band. We moeten het voorlopig met slechts vier nummers doen. Slechts, want die nummers namen we net zo gulzig tot ons als Valenza zijn drankje achterover slaat op het fraaie artwork van Harold van de Kamp. Opener ‘This Song Is Not For You’ zet meteen de toon: dansbare indiepop met af toe een knipoog naar de jaren tachtig. Een aanstekelijk refrein en digitale handclaps maken het af. 'Control' is wat serieuzer, maar is door het stuwende ritme minstens zo dansbaar. In het derde nummer, ‘You Can Dance On Your Own’, gaat het tempo wat omlaag en klinkt Valenza zelfs af en toe als een jonge Bowie. Om vervolgens weer een tempo hoger te gaan met 'Away'. Na zestien minuten is het dan helaas alweer voorbij. Gulzigheid een zonde? Daar is de repeate-knop toch juist voor uitgevonden? [WB]

De Baron een rockband noemen is wellicht te kort door de bocht. Toch is het ook niet enkel een blazersensemble en spelen ze ook geen wereldmuziek. Het is een mengeling van dit allemaal. Koppel dat aan Nederlandstalige teksten over verre reizen naar Oost-Indië: vol verlangen naar betere tijden en oorden, stiekeme geliefden, bier, maar vooral veel vrijheid. Het zijn dromen waar dit album vol van staat. De basis is exotisch en bevreemdend, veroorzaakt door krachtige blazers, maar zeker ook door de rauwe zang die zo nu en dan doet denken aan André Manuel. Toch reikt die dromerige hoop en dito sfeer niet ver en zo is de band zowel tekstueel als instrumentaal soms te statisch en netjes. Het lied ‘Rot’ gaat tekstueel het meest de diepte in en dat zorgt voor een broodnodig scheutje humor als wordt aangehaald wat je met rotte liefde kan doen: “Die moet ver weg. Die's niet meer goed, die liefde. In het beste geval wordt die verwerkt tot petfles, verhuisdoos of opgezette hond“. Instrumentaal is ‘Vinger’ het meest onderscheidend, wanneer felle gitaarfunk zich gaat bemoeien met bombastisch blaasgeweld. Dit soort momenten zijn op deze EP nog iets te schaars. Het thema staat er, nu nog zorgen dat het spannend blijft op zee! [FG]

Anderhalve minuut, op de seconde af. Zo lang gunt Black Sun Empire je rust op hun jongste plaat, The Wrong Room. Het is precies de tijd die het drum-’n-bass-trio neemt om je deze langspeler binnen te lokken. Daarna volgt een testosteronbombardement dat een uur aanhoudt, met een dikke twintig drops als de felste inslagen. Het is natuurlijke klinkklare onzin dat drum-'n-bass al zeker tien jaar wordt doodverklaard. Black Sun Empire speelt tot ver buiten de landsgrenzen zalen aan gort en in Nederland trekken drum-’n-bass feestjes nog steeds een groot en jong publiek. Toch, het genre is wel wat sleets geraakt en de Utrechters leveren precies naar verwachting. The Wrong Room is een duistere, dreigende en logge ratelplaat met een paar overduidelijke flirts met Zeroes-trance. Een plaat tjokvol samenwerkingen ook. Belle Doron, zangeres van het Amsterdamse electropopduo CUT_ is alvast de opvallendste gast. Helaas zijn haar vocalen volledig inwisselbaar, ze staan compleet in dienst van – jawel – alweer een drop. Dope D.O.D gaat het beter af. Doordat het tempo in ‘hun’ 'Refuge' een paar minuten omlaag mag, krijgen de horrorrappers ruimte voor hun griezelige, intense, verses. The Wrong Room is ook een vehikel voor een handjevol jongens van Blackout Music, Black Sun Empires label. Vooral State of Mind, waar het trio al eerder al een EP mee uitbracht, maakt indruk met het schurende, geflipte 'Stranger'. Goed, een typisch gevalletje ‘been there done that’ dus, deze zesde van Black Sun Empire? Wellicht. Maar The Wrong Room neem je het liefst integraal tot je, middenin een gigapit ergens op een weggemoffeld industrieterrein. Waar de lasers haperen en de natte oksels langs je wangen glibberen. En sowieso is dit het adrenalineshot waar iedereen naar snakt op zo’n ingekakt huisfeestje waar die lafhartige indie-dj net met pek en veren op straat is gekwakt. [JvB]

Er zijn verschillende manieren om tegen Mirage, het derde album van Mister and Mississippi, aan te kijken. Je kunt bijvoorbeeld een betoog opzetten dat er een grote breuk is met voorganger We Only Part To Meet Again. En inderdaad, de vertrouwde folky samenzang van Maxime Barlag en Samgar Jacobs is grotendeels exit en instrumenten zónder stekker zijn met een lampje te zoeken. Maar aan de andere kant was het verschil in geluid tussen het titelloze debuut en die tweede plaat ook best fors. Je zou dus ook kunnen kunnen zeggen dat verandering blijkbaar een vast gegeven is bij dit viertal. Panta rhei, weet je wel? Wat is gebleven zijn pakkende popsongs die intelligent en verrassend in elkaar zijn gezet. Op het grootste deel van Mirage ligt de nadruk op liedjes die zijn opgebouwd rond hoekige en in effecten gedrenkte gitaarriffs, stuiterende bassen en tempobepalend slagwerk. Vanaf deze basis wordt in de verdere arrangementen vervolgens rijkelijk geëxperimenteerd alle electronica die producer Simon Akkermans maar in zijn Epic Rainbow Unicorn Studio kon vinden. Singles ‘Wolfpack’ en ‘HAL9000’ horen tot die categorie, evenals het titelnummer ‘Mirage’, waarin de vederlichte brug eruit springt. ‘Pulsar’ valt al een beetje uit de toon. De track begint als een electroliedje maar verschiet geleidelijk van kleur in de opbouw naar een climax. ‘Interstellar Love Pt I & II’ zijn als volbloed electrotracks de grootste exoten op deze plaat en ook in het oeuvre van de band. Maar ze misstaan niet. Met afsluiter ‘Replicants’ komt Mister and Mississippi weer op vertrouwd terrein. Het ingetogen liedje staat zij aan zij met ‘Circulate’ en ‘A Song For The Quiet Ones’, de afsluiters van de twee voorgangers. Mister and Mississippi blijft zichzelf opnieuw uitvinden zonder zichzelf daarbij te verliezen. Mirage is daar een vitaal bewijs van. [NS]