Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Jelmer Bergsma [JB], Frank Gesink [FG], Simone van Hugten [SH], Niels Spinhoven [NS] en Michiel van de Weerd [MW]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Jo Marches, het kind van zangeres en songwriter Johanneke Kranendonk, brengt met Silver & Gold haar eerste EP uit. In de zomer stuurde de synthpop band al single 'The Night' vooruit (dat al meer dan 100.000 plays op Spotify heeft), waarna de band toerde met het Popronde circus. Op de EP staan vier nummers, waarvan er dus drie helemaal hageltjenieuw zijn. Dat lijkt een beetje weinig, maar het is nu eenmaal een EP en er schijnt er nog eentje aan te komen. Silver & Gold heeft een fijn in het gehoor liggend geluid; de band klinkt echt als een band, zo eentje met gitaar en een drumstel. Daarover heen is een saus van synths gelegd en daar doorheen klinkt de soms zwoele en soms juist onschuldige stem van Kranendonk. De sfeer is dromerig en zacht en doet denken aan en verlangen naar lange zomeravonden. De band heeft de sterke eigenschap dat het zowel commercieel en alternatief kan klinken. Zo is het refrein van 'The Night' mega poppy en meezingwaardig, en krijgen we in het ingetogen 'Right My Wrong' na driekwart nummer opeens een orgastische synth-explosie voor de kiezen. Silver & Gold is een fijne EP, die de luisteraar een goed beeld van wat deze band te bieden heeft. En hij maakt daarmee nu al nieuwsgierig naar de volgende. [MW]

Ziggy Splynt heeft inmiddels een geweldige livereputatie opgebouwd. Zo gaven ze onder andere een knallend optreden weg bij Club 3voor12/Utrecht en wonnen ze de bandcompetitie ‘Clash of the Titans’. Daarnaast stonden ze al in het voorprogramma van bijzondere buitenlandse acts, zoals de Oekraïense band Stoned Jesus en gitarist John 5 (bekend van Marilyn Manson en Ozzy Osbourne). De speels klinkende eerste EP ‘Join’ stond vol over-the-top gitaarsolo’s, groovende riffs, een stevige ritmesectie, donkere sferen en zelfs aan pop-punk refererende meezingrefreintjes. Een gevarieerd eerste werkstuk dat nu alweer een opvolger kent. Iets met ‘het ijzer smeden als het heet is’? Opener ‘Red Ross’ begint als een energieke stuitertrack die gegarandeerd heel de festivalweide in vuur en vlam zet, maar maakt al snel ruimte voor een dosis rust en donkere zang. Vocalen domineren een groot deel van het album. Ze zijn soms rustig en emotioneel en dan weer maniakaal met hoge uithalen. Ze domineren echter wel en torenen vaak boven de muziek uit. Het gevolg is dat er instrumentaal geen ademruimte meer overblijft. Zo verdwijnen vooral de gitaren te vaak naar de achtergrond en krijgen ze een meer ondersteunende rol. Het resultaat is dat deze EP donker, dromerig en sfeervol klinkt, maar veel moet inleveren aan rauwe energie. Dat is jammer, want juist wanneer Ziggy Splynt zich focust op stevige ‘stuiterbalmuziek’, komen hun kwaliteiten het meeste naar voren. Dit blijkt in afsluiter ‘Kefas' Khal’, waar vocalen in gevecht gaan met een dikke gitaarmuur en een oorverdovende ritmesectie; dat gevecht wordt glansrijk gewonnen door de gitaren, gelukkig. Het wordt voor Ziggy Splynt de uitdaging om in de studio de juiste balans te ontdekken tussen het neerzetten van mooi donkere sferen en hard rocken. Als die gevonden wordt, kan het volgende werkstuk bijzonder sterk worden. [FG]

“This is a record about a mermaid getting lost in the real world”, vertelt de beschrijving bij At The Edge Of The Sea, de nieuwe EP van Echo Movis. Een  beter passend labeltje kun je niet krijgen voor deze tweede release van het drietal uit Utrecht en Amsterdam. Denk blij en bubbly als een zeemeermin, enorm poppy, maar wel telkens de grenzen opzoekend. Maar eh, even rewind. Drietal? Klopt. Drummer Kike Zwagerman en bassist Olivier de Jong hebben de band verlaten, nadat de andere drie bandleden kozen voor een ontwikkeling richting pop. Daar is nu een EP uitgerold die precies past in wat zangeres Adura Sulaiman en gitaristen Sam Verbeek en Sam van Hoogstraten voor ogen hadden. Zes springerige tracks met een flinke dosis gitaren, die hier en daar knipogen naar slackerpop en het nostalgische gevoel van de jaren ’90. De liedjes zijn stuk voor stuk ontzettend catchy. Neem openingstrack 'Maikel', die zich door Sulaimans geweldige stem met dat fijne hese randje, speelse gitaren met toffe effecten en opgewekt snelle drums binnen no time in je hoofd nestelt. Of 'Wine', over hoe je toch misschien die vele glazen wijn had moeten laten staan. Herkenbaar en super dansbaar. Met deze EP laat Echo Movis horen dat de richting die ze hebben gekozen, zonder twijfel de juiste is geweest. De plaat staat als een huis. Laat die volgende langspeler maar komen! [SH]

Het is inmiddels een beproefd recept. Wanneer de Utrechtse troubadour Emil Landman op reis gaat, komt hij terug met een nieuw album aan materiaal. Eerder was een rondreis door Amerika de geboorte van het album Colours and Their Things. Nu staat de wereldreis, die hem door 14 verschillende landen voerde, garant voor de 14 nieuwe songs die zijn gebundeld tot An Unexpected View. Het album heeft een duidelijk voller geluid dan zijn voorganger. De dromerige, intieme ballades van de jongen met zijn gitaar hebben zich op deze plaat ontwikkeld tot een bij tijd en wijle weelderige bandsound. De plaat is zo divers als de landen waar hij ontstond. Verwacht niet dat dit tot uitdrukking komt in het gebruik van traditionele Mongoolse, Duitse of Russische instrumenten en klanken — Landman zoekt zijn invloeden muzikaal dichter bij huis. De folky poprock liedjes variëren tussen zwoele nachtclubklanken ('Wait Until The End of This Day'), vrolijke up-tempo deuntjes ('Twisted Over You') en ingetogen en rustiek op het Radiohead-achtige 'Dear Brother'. Dat is niet het enige nummer waarbij de gedachten afdwalen naar andere artiesten. Zo bevat 'Makes Me Feel So Good' een Jason Mraz-vibe en ligt door Landmans warme, soezerige stemgeluid ook de vergelijking met Coldplay vaak op de loer. An Unexpected View bevat stuk voor stuk pareltjes van songs, die de veelzijdigheid van de liedjesschrijver aantonen. Wat echter nog ontbreekt is een herkenbare eigen sound die een album als dit het broodnodige gevoel van eenheid kan geven. Pas wanneer Emil Landman onmiskenbaar als Emil Landman gaat klinken, zal hij zijn plaats vinden. En daar vervolgens niet meer weg te denken zijn. [JB]

Relaties lopen op de klippen, vaker dan we zouden willen. Hoe je daar mee omgaat, verschilt echter van mens tot mens. De één trekt zich terug onder een dekentje op de bank, de ander weigert een kattenvrouwtje te worden en stort zich vol overgave op een nieuw muzikaal project. Het resulteerde voor Tamara van Esch in een intens persoonlijk vierluik over het einde van haar relatie: de EP Lost In The Forest. Een EP die niet alleen de breuk met haar vriend, maar ook min of meer met haar muzikale verleden markeert. Zo zingt ze niet langer in het Nederlands, maar in het Engels. Toch voelt het heel vertrouwd en natuurlijk. Waar haar vorig jaar verschenen debuut nog rijk gearrangeerd was en er uitgepakt werd met strijkers en muzikale gasten, is Lost In The Forest veel ingetogener. Het bandgeluid van Mevrouw Tamara ten tijde van het album Zo Lang Mogelijk ontbreekt. Van Esch rooit het nu het in haar eentje, begeleid door ingetogen piano en gitaar, of zelfs geheel a capella. Als luisteraar voel je je soms haast gegeneerd, zo dichtbij komt ze. “I have my ambitions back again”, zingt ze in ‘In My Cocoon’. Hoewel het nog niet duidelijk is waar die ambities toe gaan leiden en waar de muzikale toekomst zal liggen, is het mooi om dat transitieproces als buitenstaander mee te mogen maken. Lost In The Forest is daardoor een indringend tijdsdocument, waarmee Tamara van Esch aantoont dat haar talent verder dan Nederland(s) reikt. [WB]

Achter de grote bril van songwriter en publiciste Aafke Romeijn bevinden zich twee ogen die de wereld scherp in de gaten houden. Een stukje daaronder zit een mond waar een mening uitkomt als die observaties daar aanleiding toe geven. En dat is regelmatig het geval. Haar aanwezigheid in de (sociale) media heeft haar inmiddels een horde trouwe volgers en minstens zo trouwe haters opgeleverd. Muzikaal ligt de EP Anders Nog Iets? in het verlengde van Je Doet Je Best Maar van eerder dit jaar. Sterker nog, hij roept de vraag op of Romeijn misschien vergat deze tracks toe te voegen en die vergissing hiermee alsnog rechtzet. De vijf liedjes hebben herkenbare popstructuren en de arrangementen zijn hoofdzakelijk met elektronica ingevuld, zij het iets minder avontuurlijk dan op de voorganger. Het is echter niet de muziek maar de songteksten, die na beluistering het langst in je hoofd blijven rondzingen. Romeijn krijgt dat voor elkaar door her en der prikkelende zinnetjes, citaatjes en verwijzingen te verstoppen. “Kom jij hier vandaan? Dan mag je nu gaan. ’t Is voor iedereen maar niet voor jou”, deelt Romeijn een oorspronkelijke bewoner van een verhippende stadswijk mede in single ‘Alles Went’. In ‘Bobby’ kruipt ze in de huid van een karakter uit ‘Stepford Wives’, Ira Levins satire op de angst voor het feminisme. En in 'Russen' dagdroomt ze ervan hoe het zou zijn om een kopje thee te drinken met de mensen die haar op internet de meest verschrikkelijke dingen toewensen. In het perspectief van eerder werk doet Aafke Romeijns Anders Nog Iets? niets spectaculairs nieuws. Maar gegeven het feit dat maatschappelijke betrokkenheid onder popartiesten vandaag de dag eerder regel dan uitzondering is, biedt ook deze EP een frisse en zinnenprikkelende luisterervaring. [NS]