Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Jelmer Bergsma [JB] en Niels Spinhoven [NS]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Op z’n minst eens in de twee jaar verschijnt er een nieuw album dat net weer een stukje uitgekleder en directer klinkt dat zijn voorganger. Deze wetmatigheid gaat ook op voor Silver, Aestrid's vijfde. Bandbrein Bo Menning sloot zich met een handvol songschetsen, zijn vaste productionele secondanten Jurriaan J.J. Sielcken en Robin van Saaze en nieuwkomer Sonne Scheermakers op in een tot studio omgevormd voormalig PTT-gebouw in Soest. Daar werd Silver in tien dagen afgerond en opgenomen. Het tien nummers tellende resultaat klinkt donkerder en ontoegankelijker dan voorganger No Map Or Address en balanceert op een indrukwekkende manier tussen structuur, experiment, rauwheid, verfijning, energie en sfeer. Zang, gitaar, bas en drums zijn, nóg meer dan op eerdere Aestrid-platen, bepalend voor het bandgeluid. Met een gemiddelde lengte van ruim zes minuten per track neemt Aestrid meer dan ooit de tijd om de songs volledig tot leven wekken. Sterke hooks en melodieën (‘Wishing Well’), aangrijpende lyrics (‘Juno’), Menning’s meesterlijke gitaarwerk (‘Chinook’) en de ongepolijste, analoog klinkende productie van Sielcken grijpen daarbij om beurten je aandacht en maken elke luisterbeurt tot een ontdekkingstocht. Silver zou zomaar Aestrid’s Pinkerton kunnen zijn. Prachtplaat. [NS]

Vorig jaar ging bij Sofie Letitre het roer volledig om. Was haar debuut nog een dromerig singer-songwriter album van een wat timide klinkende psychologe, de EP die daar op volgde was nagenoeg het tegenovergestelde. Duistere elektronica zette ze haar luisteraars ineens voor met Uncanny Valley. Een jaar later is het tijd voor een vervolg, aangekondigd als het optimistische zusje van Uncanny Valley. Dat zusje mag dan iets opgewekter klinken, verwacht vooral geen vrolijkheid. Want ook Take To Heels is bovenal toch donker, dreigend en mysterieus. Ook visueel: op het artwork verrijst Letitre als een soort futuristische bosnimf uit de mistige heide. Makkelijke verteerbare kost is het niet, met regelmatig afwijkende ritmes binnen een nummer, zoals bijvoorbeeld in ‘Elevate’. Met haar statige, wat afstandelijke zang is Letitre steeds de verbindende factor tussen de soms behoorlijk rauwe beats. Prijsnummer van deze EP is ‘Wonder When’ dat gemaakt lijkt voor de dansvloer, met een aanstekelijk dansbaar ritme en een heerlijke drop. Live gespeeld en ondersteund door de visuals en lichtshow die er speciaal voor ontwikkeld werd moet dit helemaal niet te versmaden zijn. Vlak voor de drop fluistert ze nog snel “I wanna give you everything I got” in je oor, maar als je omkijkt is ze al weer verdwenen. Opgegaan in de mist. [WB]

Een jaar lang was hij niet Blaudzun maar "gewoon” Johannes Sigmond. Zijn vierde album, Promises Of No Man’s Land, voelde als een eindpunt. Mentaal was de in Amersfoort woonachtige singer-songwriter er helemaal klaar mee. Haty Haty, een elektronisch uitstapje met goede vriend David Douglas, was daarom een welkome afwisseling. Verandering van spijs doet eten, dat blijkt wel uit de grootse plannen met de nieuwe Blaudzun plaat, Jupiter. Part I moet het eerste deel van een drieluik worden, ruimte voor deel II en III is in de hoes alvast gereserveerd. Een driegangen diner waarvan het voorgerecht al opgediend wordt terwijl het hoofdgerecht en dessert nog bedacht moeten worden. Een nieuwe start, maar de typische Blaudzun smaak is onmiskenbaar. Jupiter bevat een collectie melodieuze, songgerichte rocknummers. Minder bombastisch dan voorheen, maar de oplopende drumritmes blijven als vanouds zorgen voor een stuwend effect, zonder tot een echte climax te leiden. De plaat is meer gitaargedreven, ritmischer dan voorgaand werk en zelfs dansbaar. Johannes' stemgeluid is indringend en zuiver als altijd. Jupiter Part I is een lichtere plaat geworden, energiek rockend en levenslustig, een term die niet altijd toepasbaar was op het eerdere werk van Blaudzun. Een verfrissend nieuw element is de nadrukkelijk aanwezige baritonsax, die een rauw en sexy element toevoegt aan het al omvangrijke palet aan smaken dat Blaudzun eerder opdiende. Jupiter is niet spectaculair vernieuwend, maar een bevredigend aperitief dat met water in de mond doet uitkijken naar wat er verder nog uit de keuken zal komen. [JB]