Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Frank Gesink [FG], Niels Spinhoven [NS] en Michiel van de Weerd [MW]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

The Fire Harvest bestaat al tien jaar en is ooit begonnen als het soloproject van Gerben Houwer (voorheen We vs. Death). Later vormde zich een volledige band en de eerste EP volgde zelfs pas in 2012. Rustig aan doen is een understatement in dit geval. Nu is er dan eindelijk het langverwachte debuutalbum, genaamd Singing, Dancing, Drinking, waarop voornamelijk invloeden van slowcore en altcountry te horen zijn. Bij de opnames en productie van het album kreeg de band hulp van Kenneth Meehan en Daniel Romano. Ja, Daniel Romano, het grote Canadese countrytalent, een mooie naam om in je persberichten op te nemen. Toch is het juist de productie die dit album wat steriel laat klinken. Als een dodenmars met een kale ritmesectie, desolate gitaarpartijen, plechtige toetsen en verslagen klinkende vocalen glijdt het geheel voorbij. Dit is niet per definitie negatief, want deze zwaarmoedigheid zit de band als gegoten. Het gaat wel ten koste van de dynamiek en het vleugje broeierige wanhoop dat de band in livegedaante zo explosief maakt. Een goed voorbeeld hiervan is 'Sorry for The Mess,' dat live getransformeerd wordt tot een hypnotiserend en alles opslokkend monster. Door het ingetogen studiogeluid heeft het niet dezelfde emotionele impact. Daar tegenover staat dat dit album heerlijk gedetailleerd en gebalanceerd klinkt. Bij de drums is het ritselen van de snaredrum intiem, de bekkens en hi-hat klinken ruimtelijk en de basgitaar is donker en diep. Maar waarschijnlijk moet The Fire Harvest niet perfect klinken en houdt de imperfectie deze band juist levendig en spannend. Dit album is erg goed, maar live klinkt het nog beter. Ga ze zien als je de kans krijgt. [FG]

Als je dacht dat je met PJ Harvey’s The Hope Six Demolition Project je portie maatschappelijke mistroostigheid voorlopig wel achter de kiezen had, dan heb je buiten het debuut van The Father and The Sun gerekend. De Amersfoorts/Utrechtse band van Ronny Janmaat kan er ook wat van en geeft op Remember een minstens zo sombere kijk op de toekomst van de mensheid. De teksten zijn onder meer geïnspireerd door Orwell’s ‘1984’ en die gedijen – zo blijkt - het best op klanken die zijn geconstrueerd uit geprogrammeerde ritmes, metalig klinkende gitaren en synth’s die beelden oproepen van door een nucleaire storm weggevaagde steden. The Father and The Sun klinkt daarmee als een rechtstreeks uit 1984 geteleporteerde Britse new-wave band. De zwart omrande boodschap komt het krachtigst door in de songs ‘Lies’, ‘Dad’ en ‘Culture’. De sterke melodieën en arrangementen van deze tracks en de teksten versterken elkaar op een erg effectieve manier. Opener ‘Lies’ is daarbij de absolute uitschieter. Maar uiteindelijk gloort er zelfs bij deze doemdenkers hoop aan de horizon. Als ware het een Hollywood-blockbuster sluit de band in het huppelende ‘Blood’ de EP af met de zin: “It’s the end of time, but we’re still here. We can dream again...don’t be afraid.” The Father and The Sun heeft met Remember een erg toegankelijke feel bad plaat afgeleverd. [NS]

Met het schrijven van dit debuutalbum ging een lang gekoesterde wens van Geert van der Velde en Thijs Kuijken in vervulling. De voormannen van folkbands The Black Atlantic respectievelijk I Am Oak spraken vaak met elkaar over samenwerking. Een gezamenlijke tour in 2014 door Duitsland maakte eindelijk de schrijfsessies voor het 'Black Oak' gedoopte project mogelijk die hebben geleid tot de elf songs op Equinox. Het geluid van Black Oak ligt in het verlengde van het werk van de twee genoemde bands, dus verwacht op dat vlak geen verrassingen. En waarom ook? Het idioom van het folkgenre voelt voor het duo Van der Velde/Kuijken allerminst als een beperking. Beter gezegd: deze plaat barst uit zijn voegen van de frisse muzikale ideeën. Die ook nog eens vlekkeloos ten uitvoer worden gebracht met een klein groepje rasmuzikanten. Equinox is de naam van de twee momenten in het jaar dat dag en nacht elkaar in duur evenaren. De verhouding op deze plaat helt echter over naar de schemerzijde. In die categorie zijn ook de grootste juweeltjes te vinden. Zoals ‘Melee’, waarin met glasheldere samenzang van Van der Velde en Kuijken een helder politiek statement wordt gemaakt tegen het politieke misbruik van het woekerende angstgevoel in de wereld. De themakeuze verraadt de hand van Van der Velde. In het net zo prachtige ‘The Grain’ wordt de grootsheid van de natuur bezongen: “The expanse of the sky makes the impossible seem a great deal less.” Vintage Kuijken, natuurlijk. En dan hebben we het nog niet gehad over ‘A Dirge’ of ‘Thaw.’ Ben je liefhebber van I Am Oak, The Black Atlantic, Midlake, Great Lake Swimmers of Fleet Foxes? Dat kun je Equinox nu meteen blind aanschaffen. [NS]

Nog nooit (iets) van Postcards From Mars gehoord? Dat lijkt me sterk. Postcards From Mars is namelijk het nieuwe project van de Hilversumse Bart van Dalen, een ware muzikale kameleon. Eerder zagen we hem onder andere als zanger/gitarist van de rockband Only Seven Left, als electropopact Findel en recenter nog met de stuiterende garagerock van Boner Petit. Met Postcards From Mars slaat Van Dalen nu opnieuw een ander muzikaal pad in: dat van de indiefolk. Een genre dat hem blijkt te passen als een oude jas. Van Dalen heeft duidelijk goed naar Death Cab For Cutie en Fleet Foxes geluisterd. Vorig jaar verschenen een viertal EP’s, waarvan het gros van de nummers nu de ruggegraat van debuutalbum Growth vormen. Het is een rijk gearrangeerd geheel geworden, vol koortjes, gitaargetokkel en percussie. Af en toe wordt het wat al te pastoraal, zoals in het blokje ‘Skaros Rock’/‘Still Trying’, maar met het radiovriendelijke ‘Breathe,’ dat daarop volgt heeft hij je vlug weer bij de les. Prijsnummers van dit aantrekkelijke debuut zijn ‘The East,’ dat een mooie melodielijn in het couplet combineert met een aanstekelijk refrein, en ‘Here’s To The Future’ waarin Van Dalen een nazaat van Paul Simon lijkt te zijn. [WB]

Met The Heim EP brengt Stillwave zijn derde EP uit in het vierjarige bestaan. Als het loopt zoals de band het bedacht heeft, volgt later dit jaar het eerste volledige album. Op deze EP staan vijf nummers, waarvan er twee zijn geschreven en opgenomen met oud drummer Adriaan Hogervorst en drie met de huidige drummer Joris Keijzer. Je kunt je afvragen waarom de band een EP uitbrengt, dwars door de drummerswissel heen én in het jaar dat ook hun debuutalbum verschijnt. Of je vraagt het je niet af en luistert deze plaat helemaal stuk, want dat verdienen de vijf ijzersterke nummers. Dit postpunk-newwave trio maakt muziek die ergens te plaatsen is tussen The National en Joy Division en doet dat met hart én verstand. Zowel muzikaal als productioneel slaagt de band erin om te overtuigen. Muzikaal, omdat de band afslagen neemt die je niet verwacht. Bijvoorbeeld in opener 'Heim' waar het couplet na drie minuten een dubbel ritme krijgt. Het nummer krijgt hierdoor een andere dimensie. Zulke afslagen maken dat je de EP veel kunt draaien zonder dat die zijn frisheid verliest. Op productioneel vlak is het gelukt is om het geheel ruimte te geven waardoor de instrumenten en zanger Marcel Jongejan's lage stem elkaar nooit verdringen. De scheurende (bas)gitaren en stuwende drums hebben galm en echo over zich heen gekregen, waardoor er op de achtergrond een soort extra laag ontstaat die diepte brengt in het geluid. Laat maar heel snel komen dat debuutalbum. [MW]