Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Jelmer Bergsma [JB], Frank Gesink [FG] en Niels Spinhoven [NS]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Sommige mensen worden geboren in een verkeerd lichaam, anderen in het verkeerde decennium. De drie heren van DeWolff (allen begin twintig) lijken rechtstreeks weggelopen uit de jaren zeventig, de periode waar ook hun psychedelische southern rock zo sterk aan refereert. Het van oorsprong Limburgse trio hecht niet alleen aan de muziek uit die tijd, maar vooral ook aan de analoge spullen. Hun nieuwe album Roux-Ga-Roux werd dan ook in hun eigen Electrosaurus Southern Sound Studio aan de Oudegracht in Utrecht opgenomen. 'Honderd procent analoog en zonder het gebruik van computers', zo staat vermeld in de credits van het - overigens prachtig vormgegeven - album. Ambachtelijk werkten ze aan het perfectioneren van hun geluid en dat is gelukt: de gitaar van Pablo van de Poel ronkt als nooit tevoren, terwijl het Hammond orgel van Robin Piso de nummers verder inkleurt. Het zijn uitzonderlijke muzikanten die alles uit hun instrument weten te persen. Wat af en toe echter wringt is dat ze dit talent in nagenoeg ieder nummer tentoon willen stellen. Ze nemen dan ook uitgebreid de tijd voor halsbrekende en uitgesponnen solo’s. En net als je denkt: “Ze zullen toch geen drumsolo…” krijgt ook Luka van der Poel in afsluiter Toux-Da-Loux nog even de ruimte om zijn spierballen te laten zien. Bewaar dat de volgende keer maar voor de liveshows. [WB]

Te zien: DeWolff zie je in het hele land tijdens hun instore tour, daarna in Duitsland, Frankrijk, Spanje en uiteindelijk 7 mei in TivoliVredenburg. Meer info daar over hier.

Treffender dan met de titel van zijn debuut had Alexi Lalas frontman Rinse Visser het niet kunnen omschrijven: The Best is Yet To Come deed in 2014 al reikhalzend uitkijken naar wat nog meer van de Utrechtse multi-instrumentalist verwacht kon worden. Een jaar verder staat Visser er niet langer alleen voor. Hij is geëvolueerd naar een bandformatie, en It’s a Better Version of You klinkt vanaf het eerste nummer meteen voller. De levendige indiepop voelt aan als een warm bad waarin het geluid wat wegdrijft van het psychedelische, naar toegankelijkere, meer poppy nummers. Beginnende met de breekbare klanken van het repetitieve 'Small Time Pretender' valt de luisteraar ten prooi aan een onmiskenbaar stuwende energie. Ten aller tijde herkenbaar blijvend gaat de band van introvert naar ronduit euforisch in 'Just as Lost'. Ontspannende gitaarlijntjes vallen naadloos samen met verheffende synths en volumineuze drums. Een positief energiek album met een duidelijk The War On Drugs-gevoel, maar genoeg eigen om dit een compliment te laten zijn. Het enige betreurenswaardige is dat hier slechts acht nummers van genoten kan worden. Was dit het eerder beloofde beste werk, of slechts een verbeterde versie? Alexi Lalas legt de lat hoog en laat ons verlangend naar meer achter. [JB]

Te zien: Alexi Lalas speelt op 19 februari op Luxor Live in Arnhem. Meer info vind je hier.

'Physicist by day, musician by night’, dat is Karindra Perrier in een notendop. Aldus Karindra Perrier zelf trouwens. De zangeres en liedjesschrijver van Femme Vanille startte aanvankelijk een carrière als componist van film- en reclamemuziek om vervolgens een tweede loopbaan te beginnen als experimenteel natuurkundige bij de Universiteit Utrecht. “It’s tempting to believe that you don’t fail if you don’t try”, zingt ze in het titelnummer van het tweede album Another Time. Ze slaagt er blijkbaar goed in die verleiding te weerstaan, want aan daadkracht en ambitie toont ze in ieder geval geen gebrek. En ook falen doet ze op dit tweede album allerminst. Na het jazzy debuut ligt er met Another Time een knappe popplaat die met een groep rasmuzikanten nummer voor nummer liefde- en fantasievol in elkaar is gezet. Na de bombastische opener ‘Save Me’ volgen met ‘Bird’, single ‘Another Time’ en ‘Bona Fide’ de drie meest pakkende nummers van de plaat. Op de experimentelere en spannende tweede helft waan je je met ‘Not too much effort’ in een rokerige jazzclub. En in het Elbow-achtige ‘Sensible’ contrasteert een ingehouden, broeierig ritme fijn met de tekst over een aanval van blinde woede. Perriers stem is door de hoge uithalen zeer kenmerkend voor het geluid van Femme Vanille. Dat wil echter nog niet zeggen dat ze Kate Bush is. Met name in de afsluiters ‘Bright’ en ‘Tortoise’ zijn niet al haar vocale capriolen in de hoge noten even mooi. Maar laat vooral duidelijk zijn dat dit echt het enige kleine minpuntje is van de – nogmaals – bijzonder knappe plaat. [NS]

Te zien: Femme Vanille speelt op 12 maart in Café Het Gegeven Paard in TivoliVredenburg. Check hier de info.

Baby Face Nelson is een veelzeggende naam voor deze deels Utrechtse country-punkband. Vernoemd naar een in de jaren ‘30 actieve, ruige Amerikaanse gangster, heeft deze band dat ‘old-timey’ gevoel ook duidelijk als inspiratie genomen. Let op, dit was een vrouwen verslindende, whiskydrinkende bad boy met losse handjes, die bovendien niet maalde om een bankovervalletje meer of minder. Pak gelijke delen bluegrass, country en punk, dan heb je wel een idee hoe de band ongeveer klinkt. Voeg daar vooral snelheid en energie aan toe voor een avond vol rauwe muziek, zweet en veel drank. Vooral opvallend is het gitaarwerk, dat afwisselend rauw en punky klinkt en dan weer eens als een Johnny Cash-achtige solo. Ondertussen dendert de ritmesectie gestaag door en roept nog maar eens dat oude stoomlocomotief-gevoel op. Meerstemmig wordt er voornamelijk gezongen over vrouwen, gebroken harten en whisky, zoals het hoort. Zo af en toe duikt dan toch nog dat gevoel voor oude verhalen op:  Paddy McGee is een karakter dat voornamelijk wordt bezongen in de Ierse folk traditional “Opinions of Paddy McGee”, dat vertelt over de verhouding tussen Ieren en Amerikanen in de Amerikaanse Burgeroorlog. Gas terug nemen doet de band niet zo vaak. Het lied 'Dancing with the Devil' lijkt aanvankelijk een mooie countryballad te worden, maar knalt halverwege toch weer vol het gas erop. Door het erg hoge tempo ontstaat er op het album een eenvormigheid die er voor zorgt dat je hier niet passief naar kan zitten luisteren. Je kan hem prima opzetten als je het huis moet schoonmaken of een drinkavondje met vrienden houdt. Nog beter kun je de band live gaan zien. Bestel dan alvast een whiskey aan de bar, of een hele fles. [FG]

Te zien: Babyface Nelson zie je op 13 februari op Ragtag Festival in Leeuwarden. Hier vind je het Facebook-event.